Τι λαός είμαστε τέλος πάντων;

 Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΟΔΟΥΛΟΥ, ιατρού

«Ω, τι κόσμος μπαμπά», λέει ένα εύστοχο τραγούδι κι εγώ με τη σειρά μου θα πω: «Ω, τι λαός είμαστε;». Λαβή μου έδωσε πρόσφατος αγώνας μπάσκετ στην Ελλάδα από τις δύο υποτίθεται κορυφαίες ομάδες της πατρίδος μας και ένας ποδοσφαιρικός αγώνας του CHAMPIONS LEAGUE μεταξύ του Άγιαξ και της Ρεάλ Μαδρίτης. Νομίζω ότι πολλοί θα έχετε παρακολουθήσει και τους δύο αγώνες και πιστεύω, όπως κι εγώ, να αηδιάσατε από τα τεκτενόμενα στο ΟΑΚΑ με όσα τραγικά συνέβησαν.
Πρώτον, με την αναχώρηση της μιάς ομάδας, λες και είναι η πρώτη φορά που αδικούνται ομάδες από τη διαιτησία και δεύτερον, ο πρόεδρος της άλλης ομάδας με το να καταφεύγει σε ευτελή πράξη με γυναικείο εσώρουχο. Γόνος μιάς κατά τα άλλα ευυπόληπτης οικογένειας του αείμνηστου Παύλου Γιαννακόπουλου να πέφτει τόσο χαμηλά. Και από την άλλη, στον αγώνα ποδοσφαίρου στην Ολλανδία ο παγκοσμίως γνωστός βιολιστής έπαιξε ένα γνωστό κομμάτι πριν αρχίσει ο αγώνας και όλο το στάδιο τραγουδούσε κουνώντας λευκά σημαιάκια όπως σε γιορτή, γιατί είναι γιορτή. Και μάλιστα μιλάμε για ένα λαό βόρειο που, εμείς οι Μεσογειακοί συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε κρύους – ψυχρούς. Κρύβουμε τη… γύμνια μας όταν λέμε το γνωστό ότι εμείς χτίζαμε Παρθενώνες κι’ αυτοι ζούσαν επάνω στα δέντρα!
Αυτά λοιπόν τα δυσάρεστα αντικατοπρίζουν τον ξεπεσμό μας και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα. Από τους πολιτικούς πρώτα. Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες πρωτοφανών περιστατικών στα πολιτικά δρώμενα. Πρωταγωνιστής αυτός ο άρχοντας με το 19% που μας κυβερνάει -βέβαια δεν φταίει αυτός, αλλά εμείς που τον επιλέξαμε και οι ξένοι που μας τον λανσάρισαν για να κάνουν την δουλειά τους. Άλλωστε, πού θα βρίσκαν τόσο πρόθυμο πρωθυπουργό άθεο, άπατρι να λέει «ναι σε όλα», «τα ξεπουλάω όλα αρκεί να με κρατήσετε στην καρέκλα». Η εξουσία είναι γλυκιά…
Αλλά, τι τα λέω εγώ αυτά; Όλοι τα γνωρίζουμε και τα βιώνουμε. Ίσως εμείς ως Έλληνες να έχουμε δεχθεί τη μεγαλύτερη τιμή από καταβολής κόσμου, ν’ ανήκουμε σ’ αυτή την ευλογημένη χώρα του Περικλή, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πυθαγόρα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τόσων άλλων αρχαίων, των οποίων αποτελούμε συνέχεια. Έχουμε βαριά κληρονομιά για τη συντήρηση και συνέχιση του Πνεύματος όλων αυτών των μεγάλων.
Είμαστε λοιπόν οι σημερινοί Έλληνες οι άξιοι συνεχιστές των φωτισμένων αυτών ανθρώπων; Νομίζω ότι προ πολλού έχουμε χάσει την πυξίδα και τον μπούσουλα. Έχουμε τέτοια πολιτική σαπίλα, που έχει διαβρώσει όλους τους τομείς της κοινωνίας. Άτομα ανίκανα κατέχουν θέσεις και υπουργικούς θώκους, όπως αυτόν της Παιδείας και δυστυχώς έχουμε φθάσει σε σημείο να έχουμε αγράμματους νέους, γιατί οι γονείς δεν ενδιαφέρονται για την παιδεία των παιδιών τους, αλλά για το πώς θα τους οδηγήσουν στα πολιτικά γραφεία, προκειμένου έτσι, να επανδρώσουν το Δημόσιο.
Τι ιστορία να μάθουν τα παιδιά μας π.χ. όταν η κυρία αυτή η ανιστόρητη γράφει σε σχολικό βιβλίο ότι ένας… συνωστισμός ήταν η καταστροφή της Σμύρνης; Πληρώνουμε οποιοδήποτε αντίτιμο ψyχής και αξιοπρέπειας αδιαφορώντας για την ηθική και πνευματική μας καθίζηση, τόσο στον οικογενειακό, όσο και στον κοινωνικό και επαγγελματικό χώρο, κατερχόμενοι τις κοινωνικές βαθμίδες και την κλίμακα εντιμότητας και ηθικής. Έτσι αρχίζουν οι ψυχικές δωροδοκίες απαλλοτριώνοντας τον εαυτό μας, προσφέροντάς τον βορά της διαπλοκής και των προσωπικών συμφερόντων.
Εδώ όμως έχουμε και το οξύμωρο ότι όλοι οι εκτός πατρίδας Έλληνες μεγαλουργούν, ο καθενάς στον τομέα του, είτε ως επιστήμονας, είτε ως επιχειρηματίας και οι οποίοι μας κάνουν υπερήφανους.
Πήραν των «ομματίων τους», γιατί εδώ, όπου «ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα», τις θέσεις τις καταλαμβάνουν άνθρωποι ανίκανοι, οι οποίοι έχουν δούναι και λαβείν με την εξουσία - διαπλοκή.
Όσα πτυχία και αν έχεις και όσα master, πρέπει να έχεις «μπάρμπα στην Κορώνη» για να πετύχεις.
Ας μας γίνουν φωτεινό παράδειγμα οι νέοι που μεγαλουργούν εκτός Ελλάδος. Εδώ ένας Γιάννης Αντετοκούνμπο σεβόμενος την ιστορία της πατρίδος μας δεν χάνει ευκαιρία να την προβάλλει. Εμείς τι κάνουμε; Επιτέλους ας ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ...
(Μέτσοβο)