Ή παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς!..

Το ρεπορτάζ της εφημερίδας (σχετικό με τα εγκαίνια για τα «ανακυκλώσιμα υλικά Ιωαννίνων» (Π.Λ.3-5-2919) που έγιναν - πανηγυρικά μάλιστα - από τον Αρχιεπίσκοπο και από το Μητροπολίτη Ιωαννίνων) ξεκινάει-και πολύ σωστά- με το ερώτημα - προβληματισμό που μένει αναπάντητο για πολλούς συμπολίτες: «Τι δουλειά έχει η Εκκλησία με τα ανακυκλώσιμα υλικά, αφού κύριο μέλημά της πρέπει να είναι τα πνευματικά».
Ανάμεσα στους συμπολίτες που έχουν αυτό το ερώτημα - προβληματισμό, είναι και ο υπογράφων το σημείωμα τούτο, το έχω μάλιστα διατυπώσει και άλλη φορά από τούτη τη στήλη.
Αυτός ο προβληματισμός μου μάλιστα ξεκινάει από τα φοιτητικά χρόνια, τότε που στο κατάμεστο (από φοιτητές όλων των Σχολών) αμφιθέατρο ακούγαμε τον καθηγητή της Φιλοσοφίας Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλο, με κατάνυξη, να διατυπώνει απόψεις ξεκάθαρες γύρω από βασικά κοινωνικά και πνευματικά θέματα, ανάμεσα στα οποία ήταν και «η θέση της Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο».
Τις παραθέτω αυτούσιες, όπως ακριβώς μας τις δίδαξε στα «Μαθήματα Φιλοσοφίας και Πολιτισμού», και αργότερα τις δημοσίευσε για το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό στο Περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ» (τεύχος 28,1974): «Μερικοί υποστηρίζουν-γράφει-ότι η Εκκλησία για να αποχτήσει κινητικότητα πρέπει να γίνει κοινωνική, δηλαδή να ανταποκριθεί με τη βοήθειά της στις κοινωνικές ανάγκες του ανθρώπου. Όμως το έργο τούτο καλύπτεται, πρέπει να καλύπτεται σήμερα, και μάλιστα προγραμματισμένα από την Πολιτεία. Η κοινωνική δραστηριότητα της Εκκλησίας δεν θα δικαιώσει ποτέ την Εκκλησία, η αποστολή της οποίας είναι καθαρά πνευματική, μυστηριακή. Όταν η Εκκλησία δεν έχει πνεύμα, τότε προσπαθεί να γίνει κοινωνική, όχι τόσο για να σώσει αλλά για να σωθεί η ίδια. Καμιά αναγέννηση της Εκκλησίας δεν είναι δυνατόν να γίνει χωρίς πνεύμα».
Απόψεις ξεκάθαρες διαχρονικές και διδακτικές, πολλαπλά ωφέλιμες, που όμως στη χώρα μας δεν θέλησαν να τις καταλάβουν και να τις εφαρμόσουν ούτε η Πολιτεία ούτε η Εκκλησία.
Αυτό συνέβη και εξακολουθεί δυστυχώς να συμβαίνει κατ’ εξοχήν με τη Μητρόπολη Ιωαννίνων, η οποία έχει μετατραπεί,με ευθύνη της πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας της χώρας, από «Οίκος του Θεού» που έπρεπε να είναι, σε οίκο εμπορίου που ήταν με τους δυο προηγούμενους μητροπολίτες, το παράδειγμα των οποίων φιλοδοξεί να ακολουθήσει ο σημερινός μητροπολίτης. Οι προκάτοχοί του ασχολήθηκαν, εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία κεντρικής και τοπικής πολιτικής ηγεσίας, με την «εμπορία των μετοχών» των Εθνικών Κληροδοτημάτων, - που δεν τους ανήκαν - και τα οποία τελικά, με την αλόγιστη, ανεύθυνη και ανεξέλεγκτη διαχείριση τα οδήγησαν στη χρεοκοπία και στον εξοντωτικό υπερδανεισμό, χωρίς μέχρι στιγμής να δώσουν λόγο σε κανένα. Ο σημερινός μητροπολίτης, αντί να διδαχτεί από τα παθήματα των προκατόχων του-τα οποία ο ίδιος διεκτραγωδεί στην επιστολή του προς το Δήμο-να ζητήσει ο ίδιος να απαλλαγεί από καθήκοντα που κανένας δεν του ανέθεσε, και να ζητήσει, για λογαριασμό των προκατόχων του, συγγνώμη από το
Γιαννιώτικο Λαό για όσα σε βάρος του έπραξαν, επιδιώκει δραστηριότητες-υπό τις ευλογίες μάλιστα του αρχιεπισκόπου- που δεν έχουν σχέση με το λειτούργημα που είναι υποχρεωμένος να υπηρετήσει, και για το οποίο αμείβεται από το φορολογούμενο Έλληνα πολίτη.
Σημεία του καιρού μας και του τόπου μας, θα μου πείτε, που οδήγησαν τη χώρα μας στη χρεοκοπία και στα τραγικά αδιέξοδα. Με ρώτησε, μέσω FACEBOOK, συμπολίτισσα, αν υπάρχει τρόπος να απαλλαγούμε από τα σημερινά αδιέξοδα. Επαναλαμβάνω δημόσια την απάντηση που έχω δώσει και άλλη φορά από τούτη τη στήλη: Τον τρόπο μας τον υπέδειξε προ πολλού ο διεθνούς φήμης κοινωνιολόγος MAX WEBER, με τη φράση: «Αυτό επιτυγχάνεται μόνο εκεί όπου υπάρχει η θέληση του Λαού να μην επιτρέπει να κυβερνιέται σαν ένα κοπάδι από πρόβατα».
Τόν επανέλαβε επίσης με το δικό του τρόπο ο ποιητής Βάρναλης: «Μπροστά καινούριος κόσμος θα βαδίσει όταν ξυπνήσουν κάποτε οι Λαοί».
Όσο όμως ο κάθε Πρόεδρος της Δημοκρατίας-όπως ο σημερινός, πρώην καθηγητής Δημοσίου Δικαίου και πρώην υπουργός- θα απονέμει στον αρχιεπίσκοπο το ανώτατο «παράσημο» της Πολιτείας για το «κοινωνικό του έργο, το οποίο έχει χρέος να το προσφέρει η Πολιτεία, ενώ αντίθετα θα ανέχεται - μαζί με την πολιτική ηγεσία - να καταπατείται στην πόλη μας, κατά τρόπο προκλητικό, η συνταγματική τάξη και η νομιμότητα - για την προάσπιση της οποίας έχουν εκλεγεί από το Λαό - προκειμένου να μη χαλάσουν το χατήρι της εκκλησιαστικής ηγεσίας: Όσο θα επιτρέπουν σε κάθε μητροπολίτη, όπως στον δικό μας, αντί να ακολουθήσει τη γεμάτη σοφία λαϊκή φράση και να είναι «παπάς» επιτελώντας στο ακέραιο τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα για τα οποία ψηφίστηκε από την Ιεραρχία, να επιδιώκει-πανηγυρικά μάλιστα-,να είναι «ζευγάς» και να ασχολείται με τα ανακυκλώσιμα υλικά και με τα γίδια της Βελλάς, παριστάνοντας
το αφεντικό σε ξένα χωράφια, όπως είναι η περιουσία της Βελλάς, τίποτε σε τούτο τον έρμο τον τόπο δεν πρόκειται να αλλάξει. Εδώ «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» θα βολοδέρνουμε εμείς και τα παιδιά μας, γιατί, με το δίκιο τους, θα νομίζουν αυτοί που εκλέγουμε με την ψήφο μας και απολαμβάνουν άφθονα τα αγαθά εξαιτίας μας, ότι τους δίνουμε, με τη στάση μας, την εντύπωση-για να ξαναθυμηθούμε λίγο και τον MAX WEBER-ότι τους επιτρέπουμε, ως Λαός, «να κυβερνιούμαστε σαν ένα κοπάδι πρόβατα».
ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ