100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου…

on .

 Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ, Θεολόγου

 Eφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τότε που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην μαρτυρική Αμισό της Τραπεζούντας του Πόντου (19-5-1919), για να συνεχίσει το εγκληματικό σχέδιο των φανατικών Νεοτούρκων εναντίον των Ελλήνων χριστιανών της Ανατολίας, που άρχισε το έτος 1914. Το έτος 1915 όμως ήταν μια χρονιά ορόσημο για τον Ποντιακό Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και κορυφώθηκε το 1916. Σχέδιο των Τούρκων ήταν η άμεση εξόντωση των Ελλήνων ανδρώναπό 15 έως 60 ετών και η εξορία όλων των άλλων. Επί πλέον οι Ελληνικές πόλεις και τα χωριά κάηκαν, χιλιάδες Ελλήνων σφάχτηκαν, οι γυναίκες ατιμάστηκαν, άλλοι εξορίστηκαν, άλλοι έφυγαν ομαδικώς στα βουνά και τα δάση και άλλοι εστάλησαν σε καταναγκαστικά έργα μένοντας νηστικοί και ρακένδυτοι. Όσοι τελικά επέζησαν, αυτοεξορίστηκαν και ως πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν κυρίως στην Ελλάδα και αλλού. Μαζί τους οι πρόσφυγες πήραν από τη γενέθλια γη λίγα ρούχα, λίγο ψωμί, ίσως ένα εικόνισμα και μερικοί ακόμη και τα οστά προσφιλών τους προγόνων, για να τηρήσουν το σεβασμό στη μνήμη τους. Τα βασανιστήρια και οι δραματικές κακουχίες στις οποίες υποβλήθηκαν οι Έλληνες του Πόντου από τη μανία των Τούρκων, υπήρξαν απάνθρωπα και απερίγραπτα.
Θα μου επιτρέψετε, με όλο το σεβασμό στην υπομονή σας, να σας αναφέρω πως η πρώτη μου αδερφή νήπιο, την οποία, βέβαια, ποτέ μου δε γνώρισα, πέθανε από την πείνα και το κρύο στα χιονισμένα βουνά της Σαμψούντας της Μικράς Ασίας, στα οποία κατέφυγαν οι γονείς κυνηγημένοι από τους αιμοσταγείς Νεότουρκους.
Με σατανικές μεθόδους και απάνθρωπο φανατισμό Νεότουρκοι και Κεμαλικοί πέτυχαν το σκοπό τους, που δεν ήταν άλλος από τον ξεριζωμό των Ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας.
Δεν πρέπει να λησμονούμε όμως και τα πολιτικά και στρατιωτικά λάθη των πολιτικών ηγετών της χώρας μας, βασιλικών και βενιζελικών, αλλά και το ρόλο των ξένων δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας και Αμερικής κυρίως, που με πανούργο τρόπο και δια ίδιον συμφέρον μας πρόδωσαν στους Τούρκους.
Δυστυχώς και μέχρι σήμερα πολιτικές σκοπιμότητες και επεμβάσεις ξένων δυνάμεων άφησαν το θέμα της γενοκτονίας των Ποντίων στη λήθη. Και μόνο ύστερα από πολλά χρόνια αγώνα και επίμονων προσπαθειών των ποντιακών συλλόγων η Ελληνική Βουλή ψήφισε στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως « Ημέρας Μνήμης» για την γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο.
Έφτασε η ώρα όλες οι μεγάλες δυνάμεις, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ηνωμένα Έθνη, να αναλάβουν τις ευθύνες τους, για ότι συνέβη εξαιτίας και των δικών τους κάκιστων χειρισμών σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά και για τις σημερινές προκλήσεις και καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Ελλάδας από τα όργανα του Ερντογάν. Θεωρώ απαράδεκτη την επαμφοτερίζουσα στάση των Διεθνών Οργανισμών, Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, ΝΑΤΟ και ΟΗΕ, την οποία εκμεταλλεύεται ο σουλτάνος Ερντογάν και απειλεί την ειρήνη στην Κύπρο και το Αιγαίο.
Κι’ εμείς, οι σημερινοί απόγονοι των αδικοχαμένων νεκρών Ελλήνων του Πόντου, έχουμε ιερό καθήκον να αγωνιστούμε, για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Είναι πράξη ευθύνης μας για τις γενιές που θα’ ρθουν.
Ο Ελληνισμός, αγαπητοί μου, όπως γνωρίζουμε όλοι, έχει βιώσει μεγάλες τραγωδίες στη μακραίωνη ιστορία του. Η γενοκτονία όμως 350.000 Ελλήνων του Πόντου αποτελεί την πλέον αιματηρή τραγωδία. Κάθε μέρα που επαναφέρουμε στη μνήμη μας το δράμα, που έζησαν οι Έλληνες του Πόντου, γεμίζει η καρδιά μας στενοχώρια για τους προγόνους μας, που έδωσαν τη ζωή τους για τα ψηλά ιδανικά.
Η ιστορική μνήμη, η εθνική και χριστιανική ταυτότητα, οι έννοιες του Έθνους και της Εκκλησίας αποτελούν στοιχεία και ιδανικά απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Οργανώνονται αυτές τις ημέρες εκδηλώσεις από τους ποντιακούς συλλόγους όλης της Ελλάδος, όχι μόνο για να τιμήσουμε την μνήμη των Ποντίων προγόνων μας, αλλά και προκειμένου να μη αποκοπούν οι νέες γενιές από τις πολιτιστικές, γλωσσικές και θρησκευτικές καταβολές τους, προβάλλοντας συνάμα το δίκαιο αίτημα για διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, παρά την άρνηση της Τουρκίας να δεχθεί την ιστορική πραγματικότητα.