Ευρωεκλογές και μετριότητες...
Στις 26 Μαΐου ψηφίσαμε. Εκλέξαμε όμως τους καλύτερους μεταξύ των 1500 και πλέον υποψηφίων; Ασφαλώς όχι κι αυτό γιατί:
• η αναγνωρισιμότητα είναι προνόμιο μόνον όσων έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ
• η κομματική πόλωση εγκλωβίζει τον ψηφοφόρο στους υποψηφίους του Κόμματός του, ενώ θα ήθελε να «σταυρώσει» τους τέσσαρες αξιότερους, κατά την κρίση του, μεταξύ των 1500 για να εκλεγούν οι καλύτεροι 21 εξ αυτών ευρωβουλευτές
• η μη διάθεση δικτύου προβολής, το οποίο όμως διαθέτουν τα οργανωμένα κόμματα, ενώ άξιες προσωπικότητες χάνονται στην αφάνεια
• η οικονομική επιβάρυνση μεμονωμένων υποψηφίων, οι οποίοι δεν απολαμβάνουν κανενός είδους επιδότηση, σε αντίθεση με αυτήν που απολαμβάνουν οι κομματικές παρατάξεις, έχει ως αποτέλεσμα την μη κάθοδό τους στις εκλογές ή αν το αποτολμήσουν η παρουσία τους θα είναι παντελώς οριακή έως ελλειπής
• όλα τα κόμματα μετέτρεψαν τις ευρωεκλογές σε εθνικές, το καθένα για τους δικούς του λόγους και τις δικές του σκοπιμότητες.
Έτσι οι ψηφοφόροι οδηγήθηκαν στις κάλπες ως αμνοί επί σφαγήν με αποτέλεσμα «μια από τα ίδια», αφού σχεδόν επανεκλέχτηκαν οι ίδιοι κατά το ρητόν «μακάριοι οι κατέχοντες...» ή κομματικά στελέχη χωρίς κανένα ιδιαίτερο προσόν απ’ αυτά που απαιτεί η θέση του ευρωβουλευτή την σήμερον ημέραν, όπως θα έλεγε ο ποιητής.
Κανένα κόμμα δεν καθιέρωσε λίστα προσόντων όπως ξένες γλώσσες, σπουδές, εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες, γνώση των ευρωπαϊκών θεμάτων, των γεωπολιτικοστρατηγικών τάσεων, του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος και του διεθνούς εμπορίου, του μεταναστευτικού, της αγροτικής και βιομηχανικής ανάπτυξης σε συνδυασμό με την κλιματική αλλαγή, της σύμμετρης οικονομικής ανάπτυξης με στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας και την ευημερία των λαών της Ευρώπης σ’ ένα πνεύμα αλληλεγγύης και απάλειψης των ανισοτήτων, των δημοσιονομικών προβλημάτων με τις ιδιαιτερότητές τους για κάθε χώρα, ως και εκείνων που αφορούν στην κοινή, εξωτερική πολιτική, τα ευρωπαϊκά σύνορα και την ευρωπαϊκή άμυνα χωρίς να παραλειφθεί και η ανάγκη βαθειάς γνώσης της ευρωπαϊκής ιστορίας, με συνέπεια να θεωρούν όλοι ικανούς τους εαυτούς των να καθέξουν το αξίωμα του ευρωβουλευτού, ίνα επαληθευθεί το ρηθέν «κουτσοί, στραβοί όλοι στον Άγιο Παντελεήμονα...». Οι μετριότητες επεκράτησαν παταγωδώς...
Με ποια εφόδια, με ποια διεθνή αναγνωρισιμότητα και ποιο κύρος οι ευρωβουλευτές αυτοί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, θα μπορέσουν να επενδύσουν με σοβαρή προστιθέμενη αξία (valeur ajoutee) τις οποιεσδήποτε απόψεις τους είτε αυτές αφορούν στην προώθηση των εθνικών μας συμφερόντων, είτε στην διαμόρφωση πολιτικών με όραμα για την ευημερία και την ασφάλεια των λαών της Ευρώπης; Η επένδυση στην καταπολέμηση του κινδύνου της εξάπλωσης εθνικιστικών – ακροδεξιών τάσεων αποδεικνύεται ανίκανη από μόνη της να τον αναχαιτίσει. Η στροφή της Ευρώπης «επί δεξιά...» είναι εμφανής και αντί μιας ανάλυσης του νόμου της σχέσης «αιτίας – αιτιατού» αρκούμεθα στα «ξόρκια» κάτω από ένα καθεστώς πανικού, ψελλίζοντας τετριμμένα επιχειρήματα που, δυστυχώς, δεν πείθουν τις ευρύτερες λαϊκές μάζες, οι οποίες πλήττονται από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, την ανεργία, την ανασφάλεια και την υποβάθμιση της ποιότητος του βιοτικού τους επιπέδου.
Στα αίτια αυτά ώφειλαν και οφείλουν να εγκύψουν οι σημερινοί «μεγάλοι – με μικρό μ» της Ευρώπης (σε αντιδιαστολή με τους Μεγάλους Ντε Γκωλ Αντενάουερ, Spaak, Col, Spinesa με πρωτοστάτη τον Super Οραματιστή Σιούμαν), επιστρατεύοντας τους μεγαλύτερους κοινωνιολόγους και οικονομολόγους, προκειμένου να τα αναλύσουν εις βάθος και να προτείνουν αποτελεσματικά μέτρα αντιμετώπισής τους. Όταν στην πλέον δημοκρατική χώρα, στη Γαλλία, η Marie Lepen, έστω και οριακά υπερίσχυσε του Προέδρου Macron οι ανησυχητικοί ήχοι δεν προέρχονται από καμπανάκια αλλά από τις βαρειές καμπάνες των διασωθέντων, ευτυχώς, καμπαναριών της Notre Dame των Παρισίων.
Στον ορίζοντα της πορείας της Ε.Ε. προς μία Ομοσπονδία Ηνωμένων Πολιτειών ή Κρατών ή Εθνών της Ευρώπης, όπως θα την ήθελαν οι λαοί της ανησυχητικά υψούνται σκοτεινά σύννεφα που μόνο κακά προοιωνίζονται για το μέλλον της. Το Brexit είναι ο πρώτος κακός οιωνός. Αυστρία και Ουγγαρία εκτός ευρωπαϊκού πνεύματος αλληλεγγύης στο μεταναστευτικό. Από κοντά η Ιταλία και οι προσχωρούντες στο κόμμα της Marie Lepen όλο και πληθύνονται, ενώ στη Γερμανία της Merkel εμφανίστηκαν ακόμα και νεο-ναζιστικές οργανώσεις. Ποιο Ευρωκοινοβούλιο θα μπορέσει ν’ αναχαιτίσει αυτά τα ρατσιστικά – εθνικιστικά – ακροδεξιά ρεύματα;
Ιδού η Ρόδος για Macron και Merkel. Θ’ αποτολμήσουν το πήδημα; Η ιστορία της εξέλιξης της Ευρώπης θα τους είναι αμείλικτος κριτής. Οι λαοί της θέλουν μία Ευρώπη ενωμένη, δυνατή, ικανή να σταθεί οικονομικά ως ίση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, αλλά και ικανή αμυντικά να προστατεύει τα σύνορά της και την ελευθερία της.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗΣ,Ομότ. Καθηγητής Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών.
