Πολιτικό και εθνικό το Ποντιακό Ζήτημα!..

 Γράφει η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΟΥ*

Η σφαγή αποτελεί γεγονός από την εμφάνιση του ανθρώπου επί της γης και συνιστά το μαρτύριό του, επί δύο χιλιετίες για τον πιστό Έλληνα-Ελληνίδα πάσης ηλικίας, παιδείας, αγωγής, ιδιότητος, επαγγέλματος, κοινωνικής θέσης, οικονομικής κατάστασης.
Η επιστημονική έρευνα για τις σύγχρονες διαστάσεις του ποντιακού ζητήματος είναι από περιορισμένη, έως ανύπαρκτη. Οι επιπτώσεις αυτού του μορφωτικού και πολιτιστικού κενού τεράστιες.
Στους Πόντιους στερεί το δικαίωμα στην ιστορική μνήμη αφενός και αφετέρου τους στερεί την ικανότητα, να εμπνεύσουν την σύγχρονη κατάστασή τους και να εκφράσουν τα ιστορικά και πολιτικά αιτήματά τους, το «δίκαιο» τους σε προγράμματα, σχέδιο, στόχους.
Οι κρατικές λογικές και οι γεωπολιτικοί δογματισμοί, οι ολιγωρίες, οι σχέσεις με την πολιτική και κρατική εξουσία, υποβάθμισαν, απέκρυψαν, επεδίωξαν την λήθη των γεγονότων και την παραγραφή των αδικημάτων, που διαπράχθηκαν εις βάρος των Ποντίων, αφαιρώντας το δικαίωμα ιστορικής μνήμης και αληθινής γνώσης της ιστορίας μας.
Η μεγάλη έξοδος των Ελλήνων ποντίων προς τον Ελλαδικό χώρο, τον Καύκασο και τους χώρους της υπόλοιπης Ελληνικής διασποράς, έχει την αιτία γέννησής της, στα γεγονότα της δραματικής περιόδου των διωγμών, της γενοκτονίας και του ξεριζωμού το 1916 έως 1923.
Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο, ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1911, πάρθηκε η απόφαση ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Η απόφαση για την εξόντωσή τους από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μουσταφά Κεμάλ (1919-1923). Όμως, ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1461), γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς, με αποκορύφωμα, την συστηματική και μεθοδευμένη, εξόντωση-γενοκτονία.
Εξορία και εξολόθρευση, είναι στα Τούρκικα η ίδια έννοια γιατί όποιος δεν δολοφονήθηκε πεθαίνει ως επί το πλείστον, από τις αρρώστιες και την πείνα.
Το γεγονός της Ποντιακής Γενοκτονίας, δεν αποτελεί στιγμιαία πράξη-έγκλημα, ούτε περιορίζεται σε μια συγκυρία χρόνων. Αποτελεί το αποκορύφωμα, το βίαιο τέλος της βάρβαρης Οθωμανικής καταπίεσης και πολιτικής, η οποία αποσκοπούσε στην αλλοίωση της ταυτότητας, στην ενσωμάτωση και στην τελική εξαφάνιση, ενός αυτόχθονου ιστορικού λαού, των Ποντίων.
Οι λόγοι της υποβάθμισης, της απόκρυψης και της λήθης των γεγονότων αυτών, θα πρέπει να αναζητηθούν στην φύση και το χαρακτήρα του Ελλαδικού κράτους, το οποίο αποδείχθηκε ανεπαρκές, να υπερασπιστεί το δικαίωμα των Ποντίων, να παραμείνουν ειρηνικά κυρίαρχοι στον τόπο τους.
Οι δυνάμεις της βίας, της βαρβαρότητας και του ρατσισμού, επεδίωκαν την λήθη των γεγονότων και παραγραφή των αδικημάτων που είχαν διαπράξει, ώστε να μπορούν να επαναλάβουν ανενόχλητες. Η απαρχή της πολιτιστικής γενοκτονίας, αποτελεί τη βασική αιτία της πολιτιστικής κρίσης στην χώρα μας, στην οποία δεν μπορεί να υπάρξει πολιτιστική ταυτότητα, χωρίς τους ελληνικούς, λαϊκούς πολιτισμούς, του Μικρασιατικού και Ποντιακού ελληνισμού.
Ο βίαιος εκτοπισμός τους κατά τη σταλινική περίοδο από τον Καύκασο, προς το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν, η μεγάλη εσωτερική προς τα αστικά κέντρα, η εξωτερική προς τις χώρες Δ. Ευρώπης μετανάστευση.
Οι μετατοπίσεις των πληθυσμών, οι λεηλασίες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί και οι δολοφονίες είχαν κύριο στόχο την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών για να πετύχουν ευκολότερα, τον εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Σε ολόκληρο τον Πόντο περιόδευε ο θάνατος με τις πιο φρικτές μορφές του. Φρικώδης κατάσταση των χριστιανών, πέθαιναν προσβαλλόμενοι από ασθένειες, πυρετό, τύφο, χολέρα.
Η Γερμανία στην προσπάθειά της να πετύχει τους στόχους της στον νευραλγικό αυτό χώρο, που γνώριζε πολύ καλά πως μελλοντικά θα παίζονταν «χοντρά» παιχνίδια, δε δίστασε να θυσιάσει τους χριστιανικούς λαούς της Ανατολής στον βωμό του παντουρκισμού. Π.χ. ο Γερμανός αρχιστράτηγος Liman Von Sanders, εισηγήθηκε στους Τούρκους, την απομάκρυνση των Ελλήνων από τα παράλια, τάχα για στρατιωτικούς λόγους. Ως ένα βαθμό, ήταν συνυπεύθυνη στις γενοκτονίες.
Το Τουρκικό ρατσιστικό κράτος δεν μπορούσε να μην ολοκληρώσει την πολιτική της γενοκτονίας του ξεριζωμού και της τουρκοποίησης των εξισλαμισθέντων πληθυσμών με την καταστροφή του καλλιτεχνικού του ιστορικού και του μορφωτικού μας πλούτου, των ποντιακών μνημείων, των θρησκευτικών και άλλων κτισμάτων και συμβόλων της πολιτισμικής μας περιουσίας.
Η πραγματικότητα της ιστορικής μονής Σουμελά, δίνει την εικόνα της καταστροφής. Επιπλέον, αντικατέστησαν τα σύμβολα που ήταν δημιουργήματα παγκόσμιου πολιτισμού, με μνημεία μίσους, όπως το Τοπάλ Οσμάν στην Κερασούντα.
Οι πρόγονοί μας στα ακόλουθα ιστορικά διλήμματα και ερωτήματα, όπως: «Πως θα διατηρηθούμε;», «Τι πρέπει να κάνουμε για να μην χαθούμε;», «Σε τι μέσα να καταφύγουμε;» βρήκαν την απάντηση στα μεγάλα μοναστήρια του Πόντου και το φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Σήμερα πρέπει να δούμε ποια θα είναι τα νέα μοναστήρια, τα νέα φροντιστήρια, που θα αντιπροσωπεύουν την πολιτισμική μας αναφορά και έλξη.
Στην Καστανιά της Βέροιας, πρέπει να ολοκληρωθεί σύγχρονο θρησκευτικό κέντρο Ποντίων. Στην περιοχή της Δυτικής Θράκης, θα πρέπει να οικοδομηθεί με βάση τις κλασσικές αρχιτεκτονικές μορφές, μια νέα ποντιακή πόλη με πληθυσμό. Η θύμηση της ποντιακής ταυτότητας και συνέχεια είναι αυτή που βοήθησε πολιτισμικά τις οικονομικές, κοινωνικές και δημογραφικές προϋποθέσεις εξασφάλισης της Εθνικής κυριαρχίας.
Η απειλή της εδαφικής μας ακεραιότητας δημιουργεί την αναγκαιότητα διαμόρφωσης ενός νέου ελληνικού πατριωτικού κινήματος, το οποίο θα στοχεύει στην υπεράσπιση της ακεραιότητας, της ανεξαρτησίας και της εθνικής μας ταυτότητας.
Έφτασε η ώρα οι μεγάλες δυνάμεις που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα Ηνωμένα Έθνη, να αναλάβουν τις ευθύνες, για ότι συνέβη στους τουλάχιστον καταγεγραμμένους 350.000 Έλληνες του Πόντου στην πιο μεγάλη τραγωδία που έχει καταγραφεί στην μακραίωνη ιστορία του και είναι η Γενοκτονία των Ποντίων.
Ο ορισμός της ημέρας μνήμης 19 Μαΐου 1919, θα πρέπει να συνοδευθεί από το επίσημο αίτημα, προς τις αρχές της Ελληνικής Δημοκρατίας της Γεωργίας και των Η.Π.Α, για την ανέγερση σε αυτές, εθνικών μνημείων, της Γενοκτονίας των Ποντίων. Τα μνημεία αυτά, θα αποτελούν το επίκεντρο των εκδηλώσεων των ημερών μνήμης, των οποίων η δημιουργία τους θα αποτελέσει την έμμεση αναγνώριση και ηθική αποκατάσταση, για το έγκλημα της γενοκτονίας από τη μεριά αυτών των χωρών.
Το ποντιακό ζήτημα, δεν είναι απλά ένα πολιτιστικό ζήτημα, αλλά ένα πολιτικό και εθνικό μας ζήτημα με διεθνείς και περιφερειακές προεκτάσεις. Είναι υποχρέωση όλων των διεθνών κοινοτήτων, να αναγνωρίσουν το αδίκημα της γενοκτονίας, που διαπράχθηκε εις βάρος των Ποντίων και να αποκαταστήσουν έστω και στο ελάχιστο, την τεράστια ηθική βλάβη, που υπέστησαν οι Πόντιοι.
Το σύγχρονο Τουρκικό κράτος, οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για την γενοκτονία, χωρίς να προφασιστεί για την απαλλαγή του από την κατηγορία.
Τόσο το κεμαλικό κίνημα του οποίου αποτελεί δημιούργημα, όσο και η κυβέρνηση των Νεότουρκων είναι ένοχη για το αδίκημα. Το ελληνικό κράτος και τα πολιτικά κόμματα, οφείλουν να γίνουν υπερασπιστές αυτού του δίκαιου αιτήματος, ειδικά την περίοδο αυτή, που το Τούρκικο κράτος, παραβιάζει αποφάσεις διεθνών οργανισμών, συνεχίζοντας την κατοχή της Β. Κύπρου, αμφισβητεί έμπρακτα τα ελληνικά δικαιώματα στο Αιγαίο και αναπτύσσει μια πολιτική αμφισβήτησης, για την αναγνώριση αδικημάτων του παρελθόντος που δεν αναγνωρίσθηκαν…
(ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ TIMHN ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΝ ΣΕΠΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ IΩΑΝΝΑ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ.)

*Η κ. Ιωάννα –Μαρία Καραγιώργου είναι Εκπαιδεύτρια Υποψηφίων Οδηγών και Επιμελήτρια Κοινωνικής Πρόνοιας