Τα χαρίσματα των πολιτικών ηγετών!

Ο κόσμος γενικά συνηθίζει να συνδέει τα γεγονότα και τις εξελίξεις σε μια χώρα με τον πολιτικό ηγέτη που διαχειρίζεται τις τύχες της σε συγκεκριμένη περίοδο. Γι’ αυτό και καταστάσεις σοβαρές, θετικές ή δυσάρεστες, τις αποδίδει άμεσα στις πολιτικές ηγεσίες αυτής της χρονικής συγκυρίας. Αυτή η συσχέτιση ως ένα βαθμό έχει στοιχεία πραγματικής προσέγγισης της ιστορίας, χωρίς όμως να ερμηνεύει καθολικά το ρόλο των προσώπων στην εξέλιξη των πραγμάτων σε μια κοινωνία και σε χρονική περίοδο.
Η ιστορία και ειδικότερα η πολιτική επιστήμη αποδέχονται έναν σημαντικό ρόλο των ηγετών, αλλά επιμένουν ότι τα μεγάλα γεγονότα είναι σύνθετα και συνδέονται πέρα από πρόσωπα με βαθύτερες συνθήκες και διεργασίες που συντελούνται σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο και σε χώρο ευρύτερο του κρατικού.
Τούτο επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση της οικονομικής κρίσης της Ελλάδας, αφού οι αιτίες δεν περιορίζονται αποκλειστικά στην πολιτική πρακτική των ηγετών της, αλλά είναι αποτέλεσμα και της διεθνούς συγκυρίας. Βεβαίως υπάρχει μεγάλη ευθύνη και στους πολιτικούς μας οι οποίοι από ανεπάρκεια ή από αδυναμία πρόβλεψης δεν έλαβαν τα αναγκαία μέτρα για να περιορίσουν τις δραματικές συνέπειες της κρίσης.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που σήμερα, λίγες μέρες προ των εκλογών θα πρέπει οι συμπατριώτες να σκεφτούν και να αξιολογήσουν την ταυτότητα των αρχηγών κάθε κόμματος. Γιατί ανάλογα με τη λαϊκή ετυμηγορία αυτοί θα διαμορφώσουν και τους όρους για καλύτερες ή χειρότερες μέρες και της πατρίδας και του καθενός μας.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι οφείλουμε να αποστασιοποιηθούμε από την κομματική εξάρτηση και να προτάξουμε κριτήρια επιλογής εκείνα που θα μας βοηθήσουν να αναδείξουμε τον καταλληλότερο, αφού η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθιά κρίση και χρειάζεται ικανό ηγέτη για να επανέλθει σε πλαίσια κανονικής ευρωπαϊκής χώρας. Άρα, αν η ψήφος μας είναι έκφραση ιδεολογικής και μόνο συνάφειας, τότε ίσως συνεχίσουμε να πελαγοδρομούμε και να βυθιζόμαστε ακόμα χειρότερα σε αδιέξοδα.
Όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό μας περιβάλλον, δύο ηγέτες διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, είτε μας αρέσει ο δικομματισμός είτε όχι. Και αυτοί είναι ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας. Ο δεύτερος δοκιμάστηκε ως πρωθυπουργός και επομένως η πολιτική του προσωπικότητα είναι πιο ευδιάκριτη και αναγνωρίσιμη. Γνωρίσαμε την πολιτική του, τις επιλογές του και τα αποτελέσματα. Έδειξε ότι βρίσκεται εκτός πραγματικότητας και δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Ο Τσίπρας βρέθηκε στη θέση του πρωθυπουργού ευκαιριακά, με συνθήματα και υποσχέσεις που ικανοποιούσαν το συναίσθημα της στιγμής και όχι τη λογική και τα πραγματικά δεδομένα της χώρας. Στη συνέχεια διέλυσε την οικονομία, απαξίωσε τους θεσμούς και κυβέρνησε με αλαζονεία και με αυταπάτες. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι το απέραντο αδιέξοδο της χώρας σε όλα τα επίπεδα και η βεβαιότητα ότι ως ηγέτης είναι ακατάλληλος και επικίνδυνος. Παρά το νεαρόν της ηλικίας θυμίζει πολιτικούς παλαιών εποχών, αφού τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι οι αυταπάτες, οι ιδεοληψίες και η απόλυτη υποταγή στους ξένους.
Όσο για τον Μητσοτάκη, η αξιολόγηση είναι διαφορετική και θετική. Το βιογραφικό του, επιστημονικό και επαγγελματικό, κρίνεται πολύ σημαντικό. Δείχνει ότι διαθέτει πολιτικό πρόσημο σύγχρονο και ρεαλιστικό. Οι προτάσεις του και γενικότερα οι ιδέες έχουν άμεση σχέση με τις ανάγκες της χώρας και φαίνεται έτοιμος και αποφασισμένος ως πρωθυπουργός να ανοίξει τους αναγκαίους δρόμους για το μέλλον της πατρίδας.
Αναφορικά με τη Γεννηματά οι υποστηρικτές της δοκιμάζουμε κατάθλιψη από τις αποφάσεις της. Απέκλεισε τον Βενιζέλο και δεν πείθει ούτε έναν για την ορθότητα της απόφασης. Ψάχνουν οι πολίτες πολιτικούς με το ανάστημα του Βενιζέλου και η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ τον απαξιώνει. Το ίδιο έπραξε και ο Γ. Παπανδρέου με τη διαγραφή του Κ. Σημίτη! Τέτοιες πολιτικές πρακτικές δεν συναντάς ούτε σε πολιτιστικό σύλλογο γειτονιάς.
Ελπίζω η πλειοψηφία των συμπολιτών με σοφία να βαθμολογήσει τον κάθε ηγέτη για το καλό της χώρας.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ