Αιτούμαι τη συμφιλίωση!

on .

 Η παράσταση νίκης του ψηφοδελτίου της ΝΔ στον νομό Ιωαννίνων παρακολουθώ ότι ακολουθείται από μια ηθική διαμαρτυρία εκείνων που δεν επιλέγησαν. Οι ίδιοι επέλεξαν δηλώσεις πολιτισμένες με υπονοούμενα μελλοντικών αποκαλύψεων. Εκείνοι, όμως, οι οποίοι παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο είναι οι εν δυνάμει ψηφοφόροι τους οι οποίοι με τα σχόλιά τους μηνύουν στο κόμμα πως υπάρχει επιταγή αποκατάστασής τους αλλά και κίνδυνος απώλειας της ψήφου τους. Φυσικά πάντα οι εντονότερες οδύνες είναι βουβές και απρόβλεπτες.
Είναι απόλυτα σεβαστός ο ανθρώπινος παράγων ο οποίος θέλει κάποιο χρόνο για να επανακτήσει τον έλεγχο επί της εξουσίας των συναισθημάτων του. Όμως, δεν θα πρέπει ναείμαστε ανεπίδεκτοι παρηγοριάς γιατί αυτό που έχασαν οι υποψήφιοι δεν το κατείχαν πραγματικά.
Ο πολιτικός εκλέγεται με την ψήφο του πολίτη για να τον εκπροσωπήσει προς όφελός του αλλά ορίζεται, όχι από τον πολίτη, αλλά από τον εκάστοτε αρχηγό. Οπότε ο μεν πολίτης ψηφίζει τον αντιπρόσωπό του αλλά δεν τον χρήζει υποψήφιο βουλευτή. Το να είσαι πολιτικός είναι εκμάθηση ετερότητας και απουσία ατομικότητας. Ο Πλάτωνας, στον «Πολιτικό» του, θεωρεί τον πολιτικό ως «αγελαιοτρόφο» (ποιμένα της ανθρώπινης αγέλης) που δρα πάντα σύμφωνα με τον νόμο, ευφυή πολιτικό του εαυτού του αλλά και γνώστη της υφαντικής για να μπορεί να υφάνει το σχέδιο και το είδος υφάσματος που επιλέγει, σε μια μεταφορική απόδοση της ιδεολογίας και του πεδίου εξουσίας που ακολουθεί ο καθένας.
Για την παράσταση νίκης του Κυρ. Μητσοτάκη εργάστηκαν και αυτοί που είναι στο ψηφοδέλτιο και αυτοί που δεν είναι. Ο βαθμός αποδοτικότητας του καθενός ή τα ιδιαίτερα επιστημονικά τους προσόντα τίθενται στην κρίση όλων μας αλλά το ιδεολογικό έδαφος παραμένει το ίδιο και η νίκη είναι ο συνειδητός στόχος. Μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευχάριστο τόσοι πολλοί να θέλουν να δουλέψουν για την αλλαγή εξουσίας, πρέπει όμως και όλοι μαζί να προστατέψουν τη νίκη γιατί ο στόχος δεν αναβάλλεται.
Η πολιτική είναι δίχως τέλος και έχει αποδεχθεί πως οι λειτουργοί της είναι αντικαταστάσιμοι. Τα άτομα πρέπει να συμφιλιωθούν με τον συναισθηματικό εαυτό τους που τους απομακρύνει από την λογική πανοπλία και να οδηγηθούν στην ιδεολογία που ανήκει στη σφαίρα της ιδέας και του αγαθού.
Δεν θα πρέπει το άτομο ν’ αδυνατίσει την ιδέα γιατί τότε δεν είναι πολιτικός του εαυτού του, και είναι επομένως «μάταιο να θρηνούμε την απώλεια αυτού που δεν μπορεί να χαθεί», όπως επιχειρηματολογεί ο Pascal.
Οι ατομικές βουλήσεις έχουν καταργηθεί μέσα στη βούληση του λαού, η οποία με τη σειρά της ενσαρκώνεται στη βούληση του αρχηγού. Τα άτομα δεν χάνουν τη μοναδικότητά τους αλλά στις εκλογές υπάρχει αναγκαιότητα ιδεολογικής ταύτισης.
Αιτούμαι τη συμφιλίωση γιατί η πατρίδα δεν αντέχει άλλα ιστορικά ατυχήματα.