Με σύνεση και ψυχραιμία η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού!

 

Τα μέτωπα που έχει ανοίξει η Τουρκία το τελευταίο διάστημα –στο μεταναστευτικό, στο Αιγαίο, στη νοτιοανατολική Μεσόγειο– είναι πολλά και σύνθετα. Απέναντι σε έναν τόσο επικίνδυνο παίκτη, ο εθνικός άξονας Αθήνας - Λευκωσίας οφείλει να είναι όχι μόνον αρραγής. Οφείλει να είναι και συγχρονισμένος.
Το δόγμα ότι η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρατάσσεται δεν μπορεί να οδηγεί σε εξωτερική πολιτική δύο ταχυτήτων. Ο αποφασίζων δεν μπορεί να επισπεύδει μόνος. Και δεν είναι μόνο αυτό. Η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει και το προσφυγικό-μεταναστευτικό.
Το πρόβλημα του προσφυγικού, που τώρα η κυβέρνηση ονομάζει «μεταναστευτικό» είναι σίγουρα σύνθετο. Και είναι σύνθετο διότι δεν χωράει στα καλούπια του παρελθόντος, ούτε μπορεί κάποιος να κατηγοριοποιήσει σε μια ομάδα όλους τους ανθρώπους που φτάνουν στις ακτές μας.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι ζητούν κάποιο καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Συγκριτικά λιγότεροι είναι όσοι διώκονται για πολιτικούς ή θρησκευτικούς λόγους. Και η επιδίωξη ενός καλύτερου μέλλοντος δεν είναι κατακριτέα. Το έκαναν οι προηγούμενες από εμάς γενιές. Χιλιάδες Έλληνες πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν εδώ. Δεν το έκαναν όλοι οργανωμένα· πολλοί ενέπιπταν στην κατηγορία του «λαθρομετανάστη», όπως είναι ο όρος που ακούγεται σήμερα στα τηλεοπτικά πάνελ.
Το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα με το οποίο θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια. Οι κλιματικές μεταβολές, η διαφορά βιοτικού επιπέδου μεταξύ ημών των Δυτικών και των άλλων των αναπτυσσόμενων, οι πόλεμοι, τα παιχνίδια γεωπολιτικής, όπως του Ερντογάν, ο οποίος θέλει να αλλοιώσει την κουρδική σύνθεση του πληθυσμού νοτίως της Τουρκίας και χρησιμοποιεί ως «επιχείρημα» τη στρόφιγγα στα παράλια της Μικράς Ασίας κ.λπ. είναι ανεξάρτητοι της δικής μας βούλησης παράγοντες. Εμείς απλώς γευόμαστε το προϊόν μιας εξαιρετικά σύνθετης πραγματικότητας. Και το ερώτημα είναι πώς θα τη διαχειριστούμε. Με φωνές και αφορισμούς, όπως κάναμε στην οικονομία και χρεοκοπήσαμε, ή με σύνεση και αποτελεσματικότητα;
Αυτό είναι κάτι που οφείλει να το ξεκαθαρίσει η κυβέρνηση. Πρέπει να αντισταθεί στους εύκολους λαϊκισμούς, να μη δημιουργεί προσδοκίες για λύση ενός προβλήματος που ξεπερνάει την ίδια, τη χώρα, ακόμη και την Ευρώπη. Ο πήχης είναι η καλύτερη διαχείριση, δεδομένης της πραγματικότητας και όχι οι κραυγές που αργά ή γρήγορα θα γίνουν μπούμερανγκ, αν φυσικά δεν μας προλάβουν άλλου είδους εξελίξεις!
ΜΙΛΤΟΣ ΓΗΤΑΣ