Ο γυρισμός στην πατρίδα…

on .

• Ο ήρωας μας είναι ένας ηλικιωμένος, συνταξιούχους πια, πολύ μορφωμένος, καθηγητής πανεπιστημίου στην φιλοσοφία, καταξιωμένος στο χώρο του, με πληθώρα συγγραμμάτων στο ενεργητικό του, αναγνωρισμένα και στο εξωτερικό.
Σε όλη του τη ζωή ήταν πολύ απορροφημένος στην επιστήμη του, έλεγες ότι θα μείνει ανύπαντρος όμως τελικά παντρεύτηκε. Ερωτεύτηκε με πάθος τη γυναίκα του.
Ο ίδιος δεν ήθελε, για λόγους που εκείνος μόνο γνώριζε, να τεκνοποιήσουν.
Η σύζυγος του όμως επιθυμούσε να αποκτήσει οικογένεια. Όπως και έγινε.
Εκείνη αφοσιώθηκε στην ανατροφή των παιδιών τους, χωρίς βέβαια να αμελεί τον σύντροφό της.
Εκείνος αντίθετα παρ’ ότι φρόντισε τα παιδιά του να λάβουν μόρφωση, όμως δεν μπόρεσε να δώσει τη ζεστασιά του πατέρα. Δυστυχώς έγινε απόμακρος με τα παιδιά του, δεν τα «έπαιξε» μικρά, άλλα ούτε και στην εφηβεία τους δεν τους παραστάθηκε.
Μόλις ενηλικιώθηκαν έφυγε από τη πατρίδα του μαζί με την σύζυγό του και μετακόμισαν σε μια από τις πιο όμορφες πρωτεύουσες της Ευρώπης.
Περνούσαν όμορφα μέχρι που η σύζυγός του προσβλήθηκε από την επάρατο νόσο και σιγά-σιγά κατέληξε.
Ο χαμός της συντρόφου του τον επηρέασε τόσο πολύ, που «έπεσε» σε κατάθλιψη. Αμέλησε τελείως τον εαυτό του, ατημέλητος, αξύριστος δεν ήθελε να δει άνθρωπο. Είναι αλήθεια ότι όταν χάνεις τον/την σύντροφό σου νομίζεις ότι σταματούν τα πάντα, δεν υπάρχει πια ζωή. Το πρώτο διάστημα έμενε κλεισμένος στο σπίτι δεν έβγαινε.
Στη συνέχεια προκειμένου να ξεχαστεί, έκανε μακρινούς περιπάτους, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό.
Κάποια μέρα, καθώς γύριζε με το λεωφορείο από κάποια παλιά τους φίλη, που τον είχε καλέσει σε γεύμα απέναντί του κάθεται ένα κορίτσι πολύ όμορφο, χαμογελαστό που τον κοίταζε επίμονα, σαν να τον περιεργαζόταν.
Κάπου συναντήθηκαν τα βλέμματά τους και πρόσεξε ότι τα μαλλιά της του θύμιζαν της συντρόφου του.
Κατέβηκαν στην ίδια στάση κάπου εκείνος όπως περπατούσε σκόνταψε και τον συγκράτησε η κοπέλα, η οποία μάλιστα προσφέρθηκε να τον βοηθήσει, έτσι μελαγχολικό που τον είδε και σαν να τα είχε χαμένα.
- Θέλεις να σε βοηθήσω να πάς στο σπίτι σου; τον ρωτά.
Πριν απαντήσει, του ήλθε κατά νου αυτά που έλεγε στις διαλέξεις:
«Όταν κάποιος ζει μόνος του, νομίζει ότι ζει μόνιμα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και περιμένει.
Κι΄όμως όπως σε όλα τα πράγματα υπάρχει μια ρωγμή, κι έτσι μπαίνει φως, έτσι του φάνηκε ότι ήρθε και η δική του ρωγμή στο πρόσωπο αυτής της κοπέλας.
- Σ’ ευχαριστώ, είπε ευγενικά και φωτίστηκε το πρόσωπό του.
Κι εκεί που ήταν σαν λυχνάρι, που απαλοσβιέται, άξαφνα αναθροεί όμοια και η αναπνοή του, άνθισε στα χείλη του ξανά το χαμόγελο, προσπαθεί να καλλωπισθεί - σαν να ξύπνησε από λήθαργο, σαν να σκόνταψε στην ευτυχία. Συστήνονται και πιάνουν κουβέντα.
Η αισιοδοξία που εκπέμπει και η φρεσκάδα της, δίνουν στον παρατημένο και καταθλιπτικό καθηγητή μάθημα ζωής, που μέχρι πρόσφατα δίδασκε, αλλά όταν όμως ήρθε ενώπιος ενωπίω με την σκληρή πραγματικότητα, τα ξέχασε.
Τώρα με την συνάντηση αυτή σαν να βρήκε τον θησαυρό της φιλίας, της ζεστασιάς, της συντροφιάς της γεύσης του ρομαντισμού και με το διάλογο μαζί της, την αξία της οικογένειας. Κι΄ όμως δεν προσπάθησε να επανασυνδεθεί με τα παιδιά του. Ίσως μετά την συνάντηση αυτή να μετάνιωσε.
Ήρθαν πάλι στο νου του αυτά που δίδασκε στους φοιτητές για τη ζωή:
«Τη ζωή, έλεγε, δεν την αγαπάμε αυτή καθ’ εαυτή, αλλά τα πράγματα της ζωής αγαπάμε, όπως τον έρωτα, την αγάπη, το φαγητό, τη φύση, τη φιλία…
Η ζωή διαρκεί όσο μια μέρα και μια νύχτα, η κάθε ώρα της είναι μοναδική και το κάθε της λεπτό διαφορετικό, γεμάτο με στιγμές χαράς, ενθουσιασμού, λύπης, απογοήτευσης, ελπίδας.
Γι’ αυτά και μόνο η ζωή είναι από μόνη της ένα θαύμα και αξίζει να την εκτιμάμε με όλο μας το είναι».
Σήμερα, με τη συνάντηση αυτή, ο καθηγητής αισθάνθηκε μια αλλαγή στάσης της ζωής απέναντί του, να βρει ξανά τον δρόμο του.
***
Αναρωτιέσαι, καμιά φορά, πώς αναγκαζόμαστε συχνά να φτάσουμε πολύ μακριά ώστε ν’ αγγίξουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας.
Έχουμε μόνο μια ζωή, ας μην την σπαταλάμε, βάζοντας ανάρμοστους στόχους, κολλώντας σε καταστάσεις.
Να είμαστε ο εαυτός μας και να χαμογελάμε, να έχουμε εμπιστοσύνη στο ποιοί είμαστε. Όταν βρισκόμαστε σε καταστάσεις μελαγχολίας, θλίψης, κατάθλιψης καλό θα είναι να αναζητήσουμε την ρωγμή που θα μας επαναφέρει στην ζωή.
Αν δεν είμαστε διαθέσιμοι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, χάνουμε στιγμές. Δεν ζούμε. Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Μη σκέφτεστε τα λάθη και μη εστιάζεστε σ’ αυτά.
Η ζωή δεν έχει πρόβα, όλα είναι τώρα, και όλα είναι μια και έξω.

(Μέτσοβο)