Η έλλειψη και η νοσταλγία…
Σ’ ένα σημείωμά του προ ημερών ο φίλος κ. Μιχάλης Τραϊκάπης, μέλος του ΚΑΠΗ Κάστρου, έγραψε για τη νοσταλγία των μελών του.
Έτσι ακριβώς νιώθουμε κι εμείς και το «εμείς» αφορά στα μέλη του Συνδέσμου Συνταξιούχων Δασκάλων και Νηπιαγωγών του Νομού μας. Και είναι γνωστή η πορεία του Συνδέσμου, με τις πολλές και ποικίλες δραστηριότητες, ημερίδες, ομιλίες, εκθέσεις, επισκέψεις και πάνω απ’ όλα οι αξέχαστες εκδρομές. Στις πέτρινες μέρες που περνάμε τυχαίνει να συναντιόμαστε, πού αλλού; Στα σούπερ μάρκετ ή στην αίθουσα αναμονής κάποιου ιατρείου ή φαρμακείου, με μάσκες, σχεδόν αγνώριστοι και τα μάτια μας λάμπουν, σαν όταν βλέπεις αγαπημένα σου πρόσωπα…
Βέβαια το ασφαλέστερο μέσο είναι το τηλέφωνο και το πιο αγαπητό. Πόσες «ευχές» δεν δίνουμε καθημερινά στον Γκράχαμ Μπελ, τον εφευρέτη του, που μας φέρνει τόσο κοντά, ώστε να ακούγονται ακόμα και οι ανάσες μας.
Ξαφνικά είμαστε με παρέα από την άνεση του σπιτιού μας, μακριά και μόνοι, αλλά και τόσο κοντά. Και θυμούμαστε κι έχουμε τόσα πολλά να θυμηθούμε…
Πόσα και ποια μέρη γνωρίσαμε, πόσα αξιοθέατα είδαμε στα ταξίδια μας, σε πόσα φωτεινά μονοπάτια μοναστηριών περπατήσαμε για προσκύνημα, πόσες χαρούμενες ώρες περάσαμε ταξιδεύοντας, τραγουδώντας κι αστειευόμενοι. Πόσες φορές δεν χορέψαμε και δεν γλεντήσαμε βάζοντας τα γεράματά μας στην «άκρη»…
Το Δ.Σ. του Συνδέσμου κάθε φορά ξεπερνούσε τον εαυτό του σε ιδέες για να ευχαριστηθούν οι συνάδελφοι και φίλοι μας, έτσι που γνωρίσαμε τόπους που μόνοι μας δεν θα επισκεπτόμαστε… ως και τα οχυρά του Ρούπελ.
Η αναπόληση μας φέρνει νοσταλγία. Η θύμηση και η επικοινωνία, έστω και με τους κανόνες που μας επιβάλουν οι ειδικοί, απόλυτα σεβαστή. Συνηθίσαμε μια ζωή να συμμορφωνόμαστε με τις καταστάσεις.
Πόσο αλήθεια μας λείπουν αυτές οι στιγμές, αλλά και πόσο σίγουροι είμαστε ότι «θα ξαναβρεθούμε και θα τις ξαναζήσουμε», αφού «η ζωή είναι στιγμές»…
