Εκρηκτικό το κλίμα με πανδημία και καταγγελίες!

• Από τη μια αυτή η πανδημία που δε λέει να ελεγχθεί και μας πάει από παράταση σε παράταση ο εγκλεισμός και από την άλλη ο οικονομικός στραγγαλισμός που έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στην “οικονομική εντατική” και στον κρατικό αναπνευστήρα των επιδομάτων.

Όσα αποθέματα αντοχής κι αν υπήρχαν, εξαντλούνται πλέον και πληθαίνουν οι φωνές αγανάκτησης στην κοινωνία που λένε, δεν πάει άλλο.
Αυτή η σταγόνα του μαρτυρίου με τα κρούσματα που όχι μόνο δεν πέφτουν αλλά αυξάνονται, αυτή η αγωνία με τις αυξανόμενες εισαγωγές συνανθρώπων μας με covid, αυτή η απελπισία που καθημερινά μειώνονται οι κλίνες ΜΕΘ και ταυτόχρονα μειώνονται οι πιθανότητες αντιμετώπισης άλλων περιστατικών δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.
Με όλα αυτά κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε να ζούμε και να απολαμβάνουμε ακόμα και τις μικρές χαρές. Κινδυνεύουμε να πάψουμε να αγωνιζόμαστε, να βάζουμε στόχους και να κυνηγάμε τα όνειρα μας.
Αποδεικνύεται δε στην πράξη πως η λογική του κλείσε-άνοιξε και τα ημίμετρα δεν αποδίδουν. Αποδεικνύεται πως το περσινό lockdown έφερε αποτελέσματα γιατί ήταν κανονικό κλείσιμο χωρίς παραθυράκια και εξαιρέσεις. Κλειστήκαμε τότε ένα μήνα και πετύχαμε τον περιορισμό της εξάπλωσης. Έκτοτε, λίγο η οικονομική πίεση για επαναλειτουργία της οικονομικής δραστηριότητας, λίγο η κοινωνική πίεση για επιστροφή στην κανονικότητα, λίγο η χαλαρότητα όλων μας αλλά και οι πλημμελείς έλεγχοι διαμορφώνουν την σημερινή κατάσταση με μποτιλιαρίσματα στους δρόμους, γεμάτες πλατείες και δρόμους, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις και μαζώξεις σε σπίτια παρά την απαγόρευση. Ακόμη απορώ πώς γίνονται όλα αυτά παρότι θεωρητικά είμαστε σε γενικό lockdown;
Και σα να μην μας έφταναν όλα αυτά, έσκασε και το τεράστιο θέμα με τους βιασμούς, τις σεξουαλικές κακοποιήσεις, τους εκβιασμούς, τις προσβολές γενετήσιας αξιοπρέπειας, τους ψυχολογικούς βιασμούς, την χειριστική άσκηση εξουσίας στους καλλιτεχνικούς και αθλητικούς χώρους.
Μια έντονη δυσοσμία έχει κατακλύσει την κοινωνία μας για ανθρώπους που τον διασκέδαζαν και τους είχε ψηλά, για την καλλιτεχνική τους προσφορά κι όχι μόνο. Και τώρα μένουμε όλοι με ανοικτό το στόμα με τα αποκαλυπτόμενα εγκλήματα τους.
Και φυσικά δεν είναι ο μόνος χώρος με τέτοια απεχθή φαινόμενα, πράξεις και συμπεριφορές. Το ξέρουμε όλοι τι γίνεται σε όλους τους εργασιακούς χώρους από ανθρώπους που έχουν κάθε είδους εξουσία στα χέρια τους και από τις αποφάσεις τους, κρίνονται οι ζωές των ανθρώπων. Και δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε αντιμετωπίζεται με νόμους, ντιρεκτίβες και κώδικες δεοντολογίας. Όταν οι άνθρωποι έχουν μέσα τους κτηνώδη ένστικτα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποια στιγμή θα τα βγάλουν. Πολλώ δε μάλλον όταν αποκτήσουν την εξουσία.
Το θέμα λοιπόν είναι αυτοί οι υπάνθρωποι να καταγγέλλονται και να απομονώνονται. Σ' αυτές τις συμπεριφορές δεν χρειάζεται ούτε υπομονή ούτε ανοχή και κυρίως ούτε σιωπή. Κι αυτό είναι το δυσκολότερο γιατί θεωρώ πως νομικό πλαίσιο και κανόνες υπάρχουν στη χώρα μας. Αποφασιστικότητα και δύναμη από τα θύματα είναι πάντα το μεγάλο ζητούμενο.