Στην επέτειο της Παλιγγενεσίας…

on .

Για κάθε Έλληνα, από τα παιδικά του χρόνια ακόμη, η 25η Μαρτίου είναι ημέρα χαράς και εθνικής έξαρσης. Είναι η επέτειος που συνδυάζει θρησκευτική και εθνική γιορτή. Η σύνδεση αυτή είναι φυσική, γιατί το Έθνος επέζησε των αιώνων της δουλείας χάρη και στη στήριξη της Εκκλησίας.
Πάντα στις 25 Μαρτίου, μνήμονες και θεματοφύλακες των ιερών παραδόσεων, γιορτάζουμε, στους ναούς το αγγελικό «χαίρε»
και πανηγυρίζουμε με το εγερτήριο σάλπισμα του Εικοσιένα στους ναούς της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η επέτειος της Εθνεγερσίας έχει τριπλή σημασία: Σημασία ιστορική, που τιμά την αφετηρία της νέας εξόρμησης της φύσης μας, θρησκευτική, που συμπίπτει με τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και συμβολική, που συμπίπτει με την απαρχή της άνοιξης, το ξύπνημα της φύσης από τη χειμερινή νάρκη.
Η πορεία της Ελληνικής Επανάστασης ξεκινάει από το 1453 που έπεσε η Πόλη. Μετά την άλωση τον λαό τον εμψυχώνει η φωνή του Αρχάγγελου προς την Παναγία:
«Σώπασε, Κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις
Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας είναι».
Αυτή η φωνή του Αγγέλου ήταν εκείνη η φωνή που στήριξε την πίστη στα ιδανικά και στην έννοια της Μεγάλης Ιδέας. Όλα ζούσαν στις ψυχές των ραγιάδων και με υπομονή και προσδοκία αναγεννήθηκε η πατρίδα. Οι Έλληνες για τετρακόσια χρόνια έκαναν την ιδέα θρησκεία.
Έναν άλλον σημαντικό ρόλο στον ξεσηκωμό του Γένους διεδραμάτισαν οι αρματολοί και κλέφτες. Αυτοί απετέλεσαν την ένοπλη αντίσταση του Έθνους. Οι πέτρες, τα μαχαίρια και τα καριοφίλια σε όλους τους προεπαναστατικούς αγώνες, οι θυσίες των Σουλιωτών και των Μανιατών προανήγγειλαν την Ανάσταση της φυλής μας. Η τιτανομαχία του Έθνους από το 1453 μέχρι το 1821 υπήρξε αθάνατη και η φάλαγγα των μαρτύρων ατέλειωτη. Η Ελλάδα δεν αναστήθηκε το 1821 ή το 1829, γιατί απλούστατα δεν είχε πεθάνει ποτέ. Ζούσε και δούλευε για την ελευθερία της και την υπόστασή της.
Ο ελληνισμός δοκιμάστηκε πολλές φορές. Οι καταστάσεις όμως που δημιουργήθηκαν στον ελληνικό χώρο κράτησαν κάτω από τη στάχτη άσβεστη τη σπίθα του ελληνικού πνεύματος και ακοίμητη την ελπίδα της ελευθερίας.
Είναι θαύμα ότι η Επανάσταση μπόρεσε να θριαμβεύσει παρά τις τόσες δυσκολίες και αντιξοότητες, όπως οι επιδρομές πολυάριθμων τουρκικών και αλβανικών στιφών, η εκστρατεία εναντίον της Πελοποννήσου του τακτικού αιγυπτιακού στρατού και το χειρότερο, οι ατέλειωτες εσωτερικές έριδες και διχόνοιες. Η πορεία προς τη λύτρωση υπήρξε τραχεία και δύσβατη. Οι σκλάβοι Έλληνες ακολούθησαν το δρόμο του μαρτυρίου και της θυσίας γιατί συνειδητοποίησαν, ότι το Γένος ήταν έτοιμο να μαρτυρήσει και βέβαιο ότι θα ρόδιζε η Ανάσταση.
Η Ελλάδα δυστυχώς και σήμερα περιβάλλεται από εχθρούς, οι οποίοι εποφθαλμιούν τα εδάφη της. Τα διδάγματα που βγαίνουν από την Επανάσταση του ’21 είναι ότι η Ελλάδα επιτυγχάνει τους στόχους της όταν είναι καλά οργανωμένη, όταν πιστεύει στα πεπρωμένα της φυλής και δεν διακατέχεται από ηττοπάθεια. Θριαμβεύει όταν αρνείται να διαπραγματευθεί επί ανύπαρκτων θεμάτων.
Οι Έλληνες, έχουμε να δώσουμε λόγο στις φάλαγγες των Μαρτύρων και των Ηρώων που μας περιστοιχίζουν με επικεφαλής τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’ με τον βρόγχο στο λαιμό. Πίσω του ακολουθούν αρχιερείς, ιερείς, αρματολοί και κλέφτες, μπουρλοτιέρηδες, λόγιοι, διδάσκαλοι, γεωργοί και βοσκοί. Κοντά τους μεγάλα ονόματα που θυσίασαν οικογένειες και περιουσίες και αντιμετώπισαν θαρρετά το θάνατο. Γυναίκες και παιδιά κρατούν στα χέρια τους αστροπελέκια του πολέμου. Μπροστά πηγαίνει ο Σταυρός και το δαυλί του μπουρλοτιέρη. Όλοι μαζί θεμελιώνουν τη λευτεριά.
Τα πνεύματα των Φιλικών, τα αίματα των Ηρώων, οι χτύποι της καρδιάς των φιλελλήνων, αποτελούν τη ρίζα με κορυφή την ιδέα, τη μεγάλη και φωτεινή ιδέα του λυτρωμού. Ιερουργώντας σήμερα στο εθνικό ψυχοσάββατο, ικετεύουμε τους νεκρούς να μας διδάξουν, να μας ευλογούν, για να ακολουθούμε το δρόμο τους, να είμαστε αντάξιοι απόγονοί τους και άξιοι πρόγονοι για τους επιγενόμενους.