Ανάπτυξη, ανάκαμψη, ανά-καμψη και πληθωρισμός

on .

 Όταν μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου διεξήχθησαν Εθνικές Εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα προγνωστικά έφερναν ως νικητές τους Συντηρητικούς των οποίων ηγούνταν ο αποκληθείς «Πατέρας της Νίκης» Ουίνστων Τσώρτσιλ. Όμως το αποτέλεσμα κατέληξε νικηφόρο για τους Εργατικούς. Και αυτό, γιατί είχαν προεκλογικά πλειοδοτήσει σε υποσχέσεις, σε αντίθεση με τον φλεγματικό Τσώρτσιλ που όχι μόνο αρνήθηκε να ικανοποιεί αιτήματα, αλλά ψυχρά

και κάθετα απαιτούσε από τους ψηφοφόρους «pain, blood, tears», δηλαδή «πόνο, αίμα, δάκρυα», για να ξανακάνουν την Αγγλία τους μεγάλη όπως πρώτα.
Τα παραπάνω, που τα διάβασα χρόνια πριν, τα θυμήθηκα, γιατί στα ρηχά και άνευ ουσίας τηλεοπτικά πρωινάδικα, κάποιοι περιφερόμενοι (συνήθως αργόσχολοι ή βολεμένοι) μοστράρουν την κομματική τους πραμάτεια, προβλέποντες ανάπτυξη ή ανάκαμψη (μήπως (ανά)καμψη;) της βαρύτατα ασθενούσης από δεκαετίας οικονομίας, χωρίς πειστικά να προτείνουν ασφαλείς προς αυτάς οδεύσεις, ή αξιόπιστες λύσεις.
Και μάλλον αγνοούν ότι ανάπτυξη ή ανάκαμψη δεν έρχονται μετά από συζητήσεις, συνέδρια, συσκέψεις (συνήθως αρμοδιοαναρμοδίων), ούτε είναι είδη που διαθέτουν τα super markets, για να προμηθευτεί ο καθένας.
Μπορούν να υλοποιηθούν υπέρ του εθνικοκοινωνικού συμφέροντος και κοινής ωφελείας μετά από συλλογικό κόπο, μεγάλη συλλογική προσπάθεια και κυρίως συλλογική ένταση εργασίας και παραγωγής και σίγουρα όχι από fulltime αραχτούς ή «δικαιωματιστές» όπως τους αναφέρει ο καθηγητής και πρώην υπουργός κ. Γιάννης Πανούσης.
Ανάπτυξη ή ανάκαμψη στην οικονομία μας μπορούν να φέρουν επανενεργούμενες οι δυνάμεις της παραγωγής με το δημιουργικό τους όραμα, την συνεχή προσπάθεια, το εύγονο και πρωτοποριακό μυαλό.
Και αυτές οι δυνάμεις θέλουν και δικαιούνται να απαιτούν από το Δημόσιο, σταθερές και παγιωμένες συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, χωρίς αιφνιδιασμούς που εξυπηρετούν κομματισμούς και ψηφοθηρικές σκοπιμότητες.
Θέλουν και απαιτούν, παραμερισμό της γραφειοκρατίας (που κατασπαράζει το 7-8% του Α.Ε.Π.), σταθερό πολιτικό, οικονομικό, φορολογικό, ασφαλιστικό περιβάλλον, μακράν ιδεοληψιακών αγκυλώσεων, ίδιες ευκαιρίες και αφετηρίες για όλους χωρίς ανισότητες και με κοινωνική συναντήληψη.
Αλλά εκτός αυτών, δεν πρέπει να λησμονείται ή να αγνοείται ότι όπως η φύση έχει τους νόμους της και την νύχτα ακολουθεί η ημέρα και τον χειμώνα η άνοιξη, έτσι και η οικονομία έχει τους κανόνες της και τα δεδομένα της, που συνηγορούν μιας βαθύτατης υφέσεως να ακολουθεί ανάκαμψη που όμως απειλεί ο πληθωρισμός, που μοιάζει με ηφαίστειο που το οποίο ενώ κοιμάται χρόνια, όταν ξυπνάει εκχέει λάβα που στο διάβα της αφήνει καταστροφή.
Ήδη, οι πρώτες ενδείξεις του πληθωρισμού είναι ορατές, με τις διεθνώς αυξανόμενες τιμές σε αγαθά και υπηρεσίες όπως καύσιμα, ξυλεία, οικοδομικά υλικά, μεταφορές, τρόφιμα, ενέργεια, κόστος χρήματος, κ.α.
Και εδώ μπαίνει το ερώτημα: Αν από το ποσοστό της ανακάμψεως αφαιρεθεί αυτό του πληθωρισμού, ποιο θα μείνει σαν πραγματικής αναπτύξεως της οικονομίας;
Και κλείνω με το αρχαιοελληνικό ρητό που υπενθυμίζει «τα αγαθά κόποις κτώνται» και λίγα λόγια από τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη που λένε ότι «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή».