Χορτάσαμε πια από κόμματα!

 Αν είχε καθιερωθεί NOBEL κομμάτων, η Ελλάδα θα έπαιρνε το πρώτο βραβείο και μεις θα καμαρώναμε για την ευρεσιτεχνία και την εξυπνάδα μας. Γιατί ποιος άλλος λαός σήμερα στην Ευρώπη έχει την τύχη να τον εκφράζουν τόσοι κομματικοί σχηματισμοί, με τόσες μεταμορφώσεις στο Κοινοβούλιό τους; Με την επισήμανση ότι τα κόμματα σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα λαϊκής επιλογής – ψήφου, αλλά αποφάσεις ορισμένων κομματαρχών ερήμην της λαϊκής βούλησης.

Μήπως πρέπει να μιλάμε για «τον θαυμαστό κόσμο των κομμάτων»;

Πράγματι, είναι να απορείς βλέποντας κάθε τρεις και μία να ξεφυτρώνει και ένα νέο κόμμα. Ακούμε διάφορους πολιτικούς να εκπέμπουν πυροτεχνήματα για τη σωτηρία της δημοκρατίας, για την ενίσχυση των θεσμών, για την επίλυση των προβλημάτων…

Οφείλουμε εμείς οι πολίτες να διαγνώσουμε αν η γένεση νέων κομμάτων οφείλεται στις ανάγκες της κοινωνίας ή μήπως προέρχεται από προσωπικές και οπαδικές επιθυμίες ορισμένων. Γιατί, εφόσον το υπάρχον κομματικό σύστημα αδυνατεί να εκφράσει τη βούληση του λαού, τότε είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μια νέα πολιτική δύναμη ώστε να ανοίξει άλλους δρόμους σκέψης και δράσης.

Δυστυχώς, σήμερα γεννιούνται κόμματα από την ματαιοδοξία και την μικρότητα προσώπων, τα οποία υπηρετούν σκοπιμότητες και κατατρύχονται από συμπλέγματα εγωπάθειας, προβολής και ιδιοτέλειας. Πρόκειται για πολιτικούς μοιραίους και επικίνδυνους και για τη δημοκρατία και γενικότερα για τους πολίτες. Κάποιοι θέλουν να δείξουν ότι κατέχουν την αλήθεια και οι αντίθετοι με αυτούς είναι εχθροί του λαού και ανήμποροι να κατανοούν και να διαχειρίζονται τα κοινωνικά ζητήματα.

Ζούμε σήμερα με μια κατάσταση πολιτικής παθογένειας, η οποία τραυματίζει την πολιτική σταθερότητα, ενισχύει τον διχασμό και αποπροσανατολίζει τον κόσμο. Ο πολιτικός λόγος των πολλών κομμάτων αντί να διευκολύνει σε λύσεις προκαλεί μεγαλύτερη σύγχυση και εμποδίζει τη λογική προσέγγιση σε όλα τα πεδία. Και είναι φυσικό, όταν για ένα θέμα ακούγονται δέκα απόψεις, ο πολίτης να χάνει την πυξίδα και να καταγίνεται σε ατέρμονες και ανώφελες αναλύσεις. Η πολυφωνία πολλές φορές οδηγεί σε απραξία ή και σε αδυναμία κατανόησης κάποιου προβλήματος.

Ο πολυκομματισμός έχει απλωθεί σε όλο το πολιτικό τόξο, από τα δεξιά ως τα αριστερά και ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι διασπάσεις δεν έχουν τελειωμό. Ερμηνεύοντας αυτό το φαινόμενο είναι φανερό ότι γενεσιουργός αιτία είναι προπαντός το ξεθώριασμα των ιδεολογιών και η πληθώρα μεγάλων προβλημάτων στην κοινωνία. Το περιβάλλον αυτό προκαλεί ή μάλλον ευνοεί τον κάθε καιροσκόπο να πάρει το ραβδί του μάγου στο χέρι και να υπόσχεται την ανακάλυψη θησαυρού. Επίσης η δεκάχρονη οικονομική κρίση με τα μεγάλα αδιέξοδα διαμόρφωσε το πρόσφορο έδαφος για να πιστεύει ο πολίτης εύκολα σε κάθε καινούριο σύνθημα ή δόγμα. 

Αλλά καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία πολλών κομμάτων στον χώρο της Αριστεράς διαδραματίζει ως τώρα η πολιτική παρουσία του Τσίπρα, ο οποίος «πέτυχε» να διαλύσει θεσμούς, αρμούς εξουσίας, αξίες και γενικά παγιωμένες και θεμιτές πολιτικές πρακτικές. Κατάφερε να ενσταλάξει σε πολλούς το στοιχείο της αμφισβήτησης και να εμφυσήσει τον διχασμό και τον λαϊκισμό στην πολιτική συμπεριφορά πολιτών. Δύσκολα θεραπεύεται αυτή η ασθένεια, όταν προσβάλλει την πολιτική σκέψη. Έτσι εξηγείται που ο ευρύτερος χώρος της Αριστεράς βρίσκεται σε πλήρη διάλυση και απαξίωση. Αυτός είναι ο λόγος γένεσης κόμματος από τον Κασσελάκη. Τον έφεραν, τον έχρισαν Πρόεδρο και ύστερα τον αναθεμάτισαν, ενώ η ευθύνη είναι καθολική του Τσίπρα και της παρέας του.

Ωστόσο δεν είμαστε εκτός ευθύνης και όλοι εμείς οι απλοί πολίτες που βλέποντας τον πολυκομματισμό είτε μένουμε ως θεατές είτε κάποιοι βοηθάμε κιόλας με τη συμμετοχή στην κατάρρευση των κομμάτων. Μπορούμε και οφείλουμε να αντιστεκόμαστε στη διάλυση των κομμάτων με τον εμπλουτισμό της πολιτικής μας παιδείας, με το ενδιαφέρον για τα κοινά και με την ενεργή σημμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα.

Εκτιμώ ότι τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, όπως είναι η ακρίβεια, τα χαμηλά εισοδήματα, το ιδιωτικό χρέος, η υγεία, η παιδεία, καθώς και τα ανοιχτά εθνικά θέματα απαιτούν την ύπαρξη και λειτουργία κομμάτων τα οποία να αγωνίζονται με αξιοπιστία και σοβαρότητα κοντά στους πολίτες ώστε και οι θεσμοί να είναι σταθεροί και η ευημερία των πολιτών βέβαιη.

Επομένως ας αφήσουμε κάποιους πολιτικούς να χαίρονται με τα μικρά τους κόμματα και να τους δείχνουμε με τη στάση μας ότι σημασία για την κοινωνία δεν έχει το όνομα του κόμματος, αλλά η προσφορά τους και η συμβολή τους στην πρόοδο της κοινωνίας.