«Το θέατρο είναι βίωμα, μια ζωντανή εμπειρία ζωής…»!

• Το θέατρο δεν έχει σχέση με καλλιτεχνικά προϊόντα που βγαίνουν από κοινό «καλούπι», για απλή κατανάλωση όπως αυτά που παράγει η τηλεόραση.
Είναι μία ζωντανή εμπειρία που μπορεί να γίνει βίωμα και να ασκήσει επίδραση στην κοσμοθεωρία του θεατή, τονίζει στον «Π.Λ.» ο νεαρός ηθοποιός και σκηνοθέτης Χρήστος Χρήστου. Αφορμή για τη συζήτηση, η παράσταση «Σκοτεινή πέτρα» του ανερχόμενου Ισπανού λογοτέχνη Αλμπέρτο Κονεχέρο, η οποία ανεβαίνει από σήμερα (πρεμιέρα) και για δέκα συνολικά παραστάσεις στο Θέατρο Έκφραση. Ο ταλαντούχος καλλιτέχνης μιλάει ακόμα για την υπόθεση και τα μηνύματα του έργου, για το πώς «ζυγίζει» την επιτυχία μίας παράστασης και καλεί τους Γιαννιώτες να βλέπουν θέατρο, υποστηρίζοντας ότι αποτελεί μέσο για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής τους!

Η συνέντευξη
• Χρήστο πώς αποφάσισες να ανεβάσεις το συγκεκριμένο έργο, το οποίο δεν είναι πολύ γνωστό στην Ελλάδα;
-Aπό την πρώτη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου η «Σκοτεινή πέτρα» με γοήτευσε πάρα πολύ. Με γοήτευσε η ποιητική γραφή του Αλμπέρτο Κονεχέρο, η δραματική ένταση, ενώ όσα θίγει, τα δίνει με έναν ιδιαίτερα απλό τρόπο, όμως καταφέρνει να σε συγκινήσει από το κείμενο κιόλας, πριν καν μετουσιωθεί σε παράσταση.

• Τι ακριβώς πραγματεύεται η «Σκοτεινή πέτρα»;
-Βρισκόμαστε σε ένα κελί σε στρατιωτικό νοσοκομείο στην Ισπανία του Φράνκο και του εμφυλίου πολέμου. Βασικός ήρωας είναι ο Ραφαέλ Ροντρίγκεθ Ραπούν, ένα ιστορικό πρόσωπο, που υπήρξε ο τελευταίος σύντροφος του Λόρκα. Μέσα στο έργο οι θεατές θ’ ακούσουν σονέτα που έγραψε ο Λόρκα τα οποία ήταν κρυμμένα. Ο συγγραφέας βρήκε τον ηλικιωμένο αδερφό του πρωταγωνιστή μας, που πέθανε και ο ίδιος ένα χρόνο μετά τον Λόρκα, συνέλλεξε πληροφορίες και έβγαλε τον Ραφαέλ από την αφάνεια. Το έργο πραγματεύεται το πολεμικό κλίμα της εποχής, σχολιάζει τον εμφύλιο, τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Ο έτερος ήρωας, ο Σεμπαστιάν, είναι ένα νέο παιδί το οποίο έχει δεχθεί προπαγάνδα, άφησε τη μάνα του για τον πόλεμο… Πρόκειται για δύο ετερόκλητα στοιχεία και καθώς εκτυλίσσεται η υπόθεση βλέπουμε ότι ο ανθρωπισμός είναι τελικά πάνω από ιδεολογίες και διακρίσεις. Το συγκεκριμένο έργο έχει να κάνει με την πολιτική, την πίστη, τη συγχώρεση, τον θεό, με ένα μυστικό, με τη λύτρωση και άλλα πολύ σημαντικά θέματα.

• Το έργο θα ανέβει για δέκα παραστάσεις, αρχής γενομένης από την πρεμιέρα. Λίγες δεν είναι  ή θα υπάρξει κι άλλος κύκλος;
-Έχουμε πάρει τα δικαιώματα του συγκεκριμένου έργου για δύο χρόνια και στόχος μας είναι να το ταξιδέψουμε στα Ιόνια Νησιά, σε όλη την Ήπειρο, στη Δυτική Μακεδονία, στη Θεσσαλονίκη, ίσως και στην Αθήνα. Ξεκινάμε δηλαδή έναν πρώτο κύκλο παραστάσεων και ακολουθεί περιοδεία, ενώ θα επανέλθει, αν όλα πάνε καλά και για δεύτερη σεζόν.

• Σκηνοθετείς παραστάσεις εδώ και εννέα χρόνια περίπου. Πού έχεις καταλήξει με βάση την εμπειρία σου, τι κάνει μία παράσταση καλή;
-Το να δοθείς ολόψυχα σ’ αυτήν! Πραγματικά να εισχωρήσεις στο έργο, να βάλεις τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτό, να αναρωτηθείς τι είναι το έργο για σένα και τι είσαι εσύ γι’ αυτό, πάντα με τελικό σκοπό αυτό που θα προκύψει να μπορεί να επικοινωνηθεί. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η κάθε παράσταση να ερεθίζει, να προκαλεί, να δημιουργεί μία χημεία και μία μοιρασιά ανάμεσα στους συντελεστές της και στο κοινό που την παρακολουθεί. Πιστεύω πιο πολύ στη δουλειά και στην προσπάθεια, ώστε να πηγαίνουμε πάντα ένα σκαλί παραπάνω…

• Το θεατρόφιλο κοινό στα Γιάννενα είναι δεκτικό σε πιο «δύσκολες» προτάσεις, δηλαδή λιγότερο εύπεπτες, όπως είναι η «Σκοτεινή πέτρα»;
-Φυσικά! Υπάρχει στα Γιάννενα κοινό που ψάχνεται και αναζητά διαφορετικά πράγματα. Νομίζω ότι εδώ ταιριάζει απόλυτα μία φράση που έχει πει ο μεγάλος Άγγλος σκηνοθέτης Πίτερ Μπρουκ, ότι το κάθε κοινό έχει το θέατρο που του αξίζει και για μας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο το κοινό στο οποίο επιλέγουμε να απευθυνθούμε. Υπάρχουν φυσικά και εύκολοι δρόμοι…

• Εσείς δηλαδή στην Έκφραση τι κοινό θέλετε να προσεγγίζετε;
-Θέλουμε ένα κοινό το οποίο να αποζητά να βιώνει ζωντανές καλλιτεχνικές εμπειρίες και όχι προϊόντα που βγαίνουν από… καλούπι όπως αυτά της τηλεόρασης. Το θέατρο είναι άλλο πράγμα. Έχει τη δύναμη ακόμα και να σε μετατοπίσει από τις ιδέες, τις αρχές σου, από οτιδήποτε κουβαλάς. Μπορεί να ταυτιστείς με έναν ήρωα, να πάρεις κάτι που να το εφαρμόσεις στη ζωή σου, μπορεί να σε ξεμπλοκάρει χρόνια ύστερα… Θέλουμε λοιπόν ένα κοινό ενεργό όπως εμείς, ένα κοινό που να μην έρχεται απλά για να διασκεδάσει με τρόπο καταναλωτικό, αλλά να υπάρχει μία διαρκής αλληλεπίδραση μεταξύ μας.

• Ποιο είναι το μεγαλύτερο άγχος ενός σκηνοθέτη; Η εμπορική, η καλλιτεχνική επιτυχία ενός έργου, τα δύο μαζί; Eσύ με ποιο κριτήριο τη μετράς;
-Eγώ θεωρώ επιτυχία την όλη διαδικασία, ήδη από τους συνεργάτες που ενώνουν δυνάμεις μαζί μου για να γίνει μία παράσταση. Είναι, για παράδειγμα, τύχη το να έχω στη «Σκοτεινή πέτρα» τον Γιάννη Κράβαρη και τον Θανάση Λανάρη στην ερμηνεία, τον Μιχαήλ Παππά στη μουσική, τον Αλμπέρτο Κονεχέρο να μου εμπιστεύεται αυτό το έργο, το οποίο παίχτηκε στο Εθνικό Θέατρο και τώρα το δίνει για το δεύτερο μόλις ανέβασμα στη χώρα μας, τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ στη μετάφραση, τη Μίνα Παππά στη μουσική επιμέλεια. Είναι τόσοι άνθρωποι γύρω που αγαπούν αυτό που κάνουμε και μοιραζόμαστε ένα κοινό όραμα, που θεωρώ επιτυχία όλο αυτό που ζούμε. Εννοείται ότι με ενδιαφέρει να έχει ανταπόκριση μία νέα πρόταση, ειδικά με την κρίση που βιώνουμε σήμερα, αφού χωρίς επιτυχία πώς να βρεθεί το «πάτημα» για να συνεχίσει κανείς.

• Γενικά τι μήνυμα θα έστελνες στους Γιαννιώτες με την ευκαιρία της πρεμιέρας της νέας σας παράστασης;
-Να βλέπουν θέατρο. Όλοι μας μπορούμε να βάλουμε πολύ ενεργά στη ζωή μας το θέατρο, να το στηρίξουμε κι αυτό θα είναι προς όφελός μας. Το θέατρο θα βοηθήσει στην αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας. Κι επειδή δεν μπορεί κανείς να παρακολουθεί τα πάντα, συνιστώ να επιλέγουν τι θα δουν!