Ο ΣΥΡΙΖΑ «ΑΦΟΡΙΖΕΙ» ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

Οι αλλαγές κινούνται σε δύο κατευθύνσεις: Στην αλλαγή του καθεστώτος μισθοδοσίας του κλήρου και στη συνταγματική αλλαγή, με την οποία εισάγεται ο όρος της «κρατικής θρησκευτικής ουδετερότητας». Αλλαγές με τις οποίες ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να ικανοποιήσει την ιδεοληψία κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας -που πλήττεται από αυτές- και η οποία διακατέχει τα στελέχη του κόμματος, όταν αυτό εκπροσωπούσε περί το 3% του εκλογικού σώματος, αλλά σήμερα εξακολουθεί να κυριαρχεί ιδεολογικά στο κυβερνητικό στρατόπεδο. 

Η πρόθεση αυτή, εκδηλώθηκε για μια ακόμη φορά χθες: Στη Βουλή συζητείται η αναθεώρηση του Συντάγματος, με τις προτεινόμενες αναθεωρητέες διατάξεις να αφορούν άμεσα την Εκκλησία. Ο Υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου, ανακοίνωσε το Σχέδιο Υλοποίησης της Συμφωνίας Πολιτείας και Εκκλησίας, το οποίο δόθηκε στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο. 

Η Κυβέρνηση κάνει λόγο για «ιστορικής σημασίας συμφωνία», η οποία μετατρέπει την Εκκλησία σε ΔΕΚΟ: Προτείνει την ίδρυση Ταμείου Μισθοδοσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, στο οποίο θα καταβάλλεται ετησίως από το κράτος, σε αναγνώριση υποχρέωσης που απορρέει από τη Συμφωνία η δαπάνη μισθοδοσίας του αριθμού των σήμερα μισθοδοτούμενων κληρικών και η ίδρυση Ταμείου Αξιοποίησης Εκκλησιαστικής Περιουσίας, για το οποίο δεν υπάρχει άλλωστε διαφωνία επί του τύπου και επί της ουσίας.

 

Η πρόταση της Κυβέρνησης, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις  κληρικών και σχολιαστών, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα τρικ με το οποίο ο Τσίπρας, επιχειρεί αφενός να ωθήσει τους κληρικούς σταδιακά στην έξοδο από το Δημόσιο (διαφορετικά τι χρειαζόταν η αλλαγή καθεστώτος;) και αφετέρου να υλοποιήσει την εξαγγελία του Κυβερνητικού Εκπροσώπου για αντίστοιχες προσλήψεις (10.000) στο Δημόσιο στη θέση των κληρικών, που «μεταφέρονται» στη νέα ΔΕΚΟ. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το γεγονός, πώς η «δέσμευση» της Κυβέρνησης αφορά τον σημερινό αριθμό των κληρικών, όταν είναι γνωστό πώς με τα περιοριστικά μέτρα λόγω μνημονίου, έχουν μείνει κενές πολλές θέσεις ιερέων σε όλες τις μητροπόλεις. Και αυτές όταν έλθει η ώρα να καλυφθούν θα πρέπει η Εκκλησία να βρει πόρους για τη μισθοδοσία τους. 

Με δεδομένο πως το σχέδιο που παρουσίασε χθες ο Υπουργός, έχει τη βάση του στο πρώτο -με μικρές παραλλαγές- που έχει απορριφθεί από την Ιεραρχία της Εκκλησίας, την Εκκλησία της Κρήτης, αλλά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αναμένονται με ενδιαφέρον οι αντιδράσεις τους. Χθες πάντως   είχαν συνάντηση στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών οι Αντιπροσωπείες της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά την οποία «διαπιστώθηκε η απόλυτη σύμπνοια και ταύτιση απόψεων των δύο Εκκλησιών, τόσο επί των προτάσεων αναθεωρήσεως του Συντάγματος, όσο και επί της διατηρήσεως του ισχύοντος καθεστώτος μισθοδοσίας του Ορθόδοξου Ιερού Κλήρου». 

 

Ακόμη πιο περίπλοκη είναι η κατάσταση που δημιουργείται με την αναθεώρηση του Συντάγματος.  Οι προτάσεις που κατατέθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίες αναμένεται να ψηφιστούν αύριο, όταν και θα διεξαχθεί η προβλεπόμενη ψηφοφορία, ανατρέπει τις σημερινές σχέσεις Πολιτείας- Εκκλησίας. Στην πράξη επιχειρείται -όπως λέγεται χαρακτηριστικά-  ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί με έμμεσο τρόπο να «αφορίσει» την Ορθόδοξη Εκκλησία, να την θέσει στο περιθώριο και μαζί με αυτή τις ελληνοχριστιανικές ηθικές αξίες, που είναι βασικό στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας. 

Η «αιχμή του δόρατος» είναι η τροποποίηση του άρθρου 3 του Συντάγματος, στην οποία εισάγεται ο όρος πώς «η Ελληνική Πολιτεία είναι θρησκευτικά ουδέτερη». Ο όρος αυτός θα οδηγήσει στο μέλλον σε κατάργηση συμβόλων, απομείωση θρησκευτικών εορτών, απεκκλησιοποίηση του Έθνους. Σύμφωνα με νομικούς, αν ο στόχος της Κυβέρνησης δεν είναι αυτός, η αλλαγή που επιχειρείται είναι άνευ λόγου, καθώς το ισχύον Σύνταγμα είναι θρησκευτικά φιλελεύθερον και επιπλέον λειτουργεί προστατευτικά για το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα ιδιαίτερα εκκλησιαστικά καθεστώτα στην Ελλάδα. 

 

Αξιοσημείωτες είναι οι επισημάνσεις του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ για την πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος που προωθεί η Κυβέρνηση: «Η πρόταση -υπογραμμίζει- αναφέρεται και σε διατάξεις που αφορούν την επιβολή του πολιτικού όρκου, στον εξοβελισμό των εννοιών της οικογένειας και του έθνους και στην συνταγματική περιωπή του ανύπαρκτου κατά φύσιν ετέρου γενετήσιου προσανατολισμού, ως κατοχύρωση “δικαιωματισμού”». 

Σε άλλο σημείο, επισημαίνει: «Η τυχόν ψήφισις αυτής, της τρομακτικής αλλαγής στις σχέσεις Εκκλησίας- Πολιτείας θα ανοίξη τον δρόμο και αυτή είναι η μεθόδευσις της Κυβερνήσεως, στα γνωστά στρατευμένα όργανα που αποτελούν καλοπληρωμένες οργανώσεις «σφραγίδα» του συστήματος, όπως του  Open Society Foundation τοῦ κ. G. Soros λ.χ., να προσφεύγουν στο δικαστικό σύστημα και να γκρεμίζουν το ένα μετά το άλλο τα σύμβολα και τα προτάγματα της Ελληνοορθοδοξίας, ώστε τελικά να καταργηθή με δικαστικές αποφάσεις, εν τοις πράγμασι, το άρθρο 3 και να μετατραπή σε απλή διαπιστωτική δήλωσι. Άλλωστε αυτός είναι ο «μύχιος» πόθος της Αριστεράς, όπως εκφράζεται από την διανόησι της και την σχετική αρθρογραφία της».

 

Αλλαγές όμως προτείνονται και σε άλλες διατάξεις, που έμμεσα αφορούν και την Εκκλησία. Πρόκειται για την καθιέρωση του πολιτικού όρκου και την κατάρτηση της προαιρετικότητας στην ορκοδοσία αιρετών και δημοσίων λειτουργών, μέσω της οποίας επίσης επιδιώκεται η αποσύνδεση της Εκκλησίας από το Δημόσιο βίο. Επίσης με την πρόταση αναθεώρησης του άρθρου 21, «εξαφανίζεται» η έννοια της οικογένειας ως πρωταρχικού κυττάρου του Έθνους, που ικανοποιεί εκείνους που διακηρύσσουν πώς είναι διεθνιστές. Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Σεραφείμ, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα «να αλλαγή η εθνοτική και θρησκευτική ομοιογένεια της Ελλάδος, υλοποιώντας ετεροχρονισμένα, το σχεδιασμό του Τουρκοαιγύπτιου Ιμπραήμ Πασά 200 χρόνια μετά ταύτα, ο οποίος εσχεδίαζε την μεταφορά των εναπομεινάντων Ελλήνων στην Αραπιά και την εγκατάσταση εδώ φελλάχων, ώστε να ριζώσει νέα ράτσα».

Από μητροπολίτες (στους οποίους δεν περιλαμβάνεται ο Αρχιεπίσκοπος και όσους επηρεάζει άμεσα), διατυπώνονται ισχυρές ενστάσεις και για τη συμπληρωματική πρόταση που κατατέθηκε από 50 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, για προστατευόμενη αξία τον παρά «φύσι γενητήσιο προσανατολισμό». 

 

Το λόγο έχει η Βουλή, αλλά τελικός κριτής είναι ο Ελληνικός λαός, που στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές θα κληθεί να επιλέξει την πλειοψηφία εκείνη που θα προωθήσει ή θα απορρίψει τις σχεδιαζόμενες αλλαγές, που βάζουν «τορπίλη» στην Εκκλησία, στο Έθνος, στην Ελληνική κοινωνία.