ΓΥΡΟΛΟΓΙΚΑ

Γράφτηκε από τον/την ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΥΡΑΣ on . Posted in Σχολιανά

 Τραγωδία δεν είναι; 

Σεμνά και ταπεινά, όπως και θα ταίριαζε, γιορτάστηκε εφέτος η 40ή επέτειος της «αποκαταστάσεως» της Δημοκρατίας. Έλειψαν –από ντροπή ασφαλώς- εκείνες οι πολυδάπανες δεξιώσεις στους κήπους των Βασιλικών Ανακτόρων, με τις πολυπρόσωπες παρουσίες μακροχρονίως αγραναπαυθέντων λόγω στρατιωτικής δικτατορίας πολιτικών, μετά συζύγων και λοιπών καλλικόρμων, καλλιμόρφων και καλλικόμων δι’ εξώμων εσθήτων αιθέριων υπάρξεων εκδυομένων, την απαρτία των οποίων είχε φροντίσει αργότερα ο κ. Παπούλιας να εμπλουτίσει και με ευάριθμη παρουσία λαϊκών «αντιστασιακών» του γλυκού νερού.
Όμως και η λόγω επετείου ερμηνεία της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΝΕΡΙΤ στην Πνύκα, αντί έργων συνθετών του 20ού αιώνα, θα ταίριαζε ίσως καλλίτερα να ερμήνευε δράματα και μελοδράματα του δραματουργού Ριχάρδου Βάγκνερ, προσομοιάζοντα προς την αρχαία αττική τραγωδία και κατ’ επέκταση και στη σημερινή ελληνική περίπτωση.
Και πώς αλλοιώς, εκτός από τη λέξη τραγωδία, θα μπορούσε να παρομοιάσει κανείς τα «επιτεύγματα» της 40ετούς δημοκρατίας, όταν επιστρατεύοντας τη σκέψη του, θα νοιώσει να παρελαύνουν, έστω και μερικά μόνο απ’ αυτά, όπως ο πολιτικαντισμός, η φαυλοκρατία, το χρηματιστήριο, η ταπείνωση στα Ίμια, η δεύτερη γερμανική κατοχή, το ΔΝΤ, ο υιός Γιωργάκης, η λίστα Λαγκάρντ που κρυβόταν σε υπουργικά συρτάρια, η διαφθορά, ο καταναλωτισμός με δανεικά, η αβάσταχτη φορολογία, τα χαράτσια, ο άκρατος συνδικαλισμός, ο πρασινοφρουρισμός, η λαθρομετανάστευση που αλλοιώνει την πληθυσμιακή δομή των Ελλήνων, η εγκληματικότητα που συναπεκόμισε, οι Τσοχατζόπουλοι, οι Τσουκάτοι και οι Σμπώκοι, οι κάδοι των απορριμμάτων, όπου δεν είναι λίγοι που αναζητούν κάτι φαγώσιμο, ο ελληνικός λαός, που ο μισός σχεδόν ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και κοντά τους κι ο φακελάκιας γιατρός που έστειλε τον άρρωστό του στον άλλο κόσμο, γιατί δεν είχε να κορέσει την απληστία του, ως δείγμα μόνο αυτός του ξεπεσμού και σ’ αυτόν τον τομέα.

Μεθύστερες διαπιστώσεις  

«Ήταν συνειδητή η απόφασή μου να σεβαστώ το Σύνταγμα που έχει ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια», είναι ένα απόσπασμα των δηλώσεων του κ. Παπούλια, με την ευκαιρία της 40ετούς επετείου αποκαταστάσεως της Δημοκρατίας.
Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε, πώς εννοεί το σεβασμό του Συντάγματος ο κ. Πρόεδρος την ίδια στιγμή που διαπιστώνει ο ίδιος ότι έχει ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια.
Τώρα, αν η ταλαιπωρία του έγκειται στη σύναψη διεθνών συμβάσεων με 150 αντί 180 βουλευτών, στην υποκατάσταση του ελληνικού κοινοβουλίου από εντολές έξωθεν παραγόντων, δεν έχει σημασία.
Πρωτεύουσα σημασία έχει το ότι –κατά παράφραση των λεχθέντων για τους νόμους αείμνηστου νομικού Ρέπουλη- στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ένα Σύνταγμα, που να επιβάλλει την τήρηση του ισχύοντος Συντάγματος.
Συμπληρώνοντας εμείς, χρειάζεται κι ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας, που να έχει τα κότσια να το προστατεύει κι όχι απλώς να περιορίζεται σε γενικόλογες διφορούμενες διαπιστώσεις και μάλιστα κατά τας δυσμάς της προεδρικής του θητείας.

Μήπως ήταν ένας Γιάννης Αγιάννης;  

Για τη σύλληψη ημεδαπού που διέπραξε κλοπή ειδών διατροφής μας πληροφορεί αστυνομικό δελτίο.
Ίσως και να πρόκειται περί φτωχού ή ανέργου οικογενειάρχη, που για να κρατηθούν στη ζωή κι αυτός και τα παιδιά του, έπρεπε να τους πάει κάτι να φάνε.
Βέβαια, η πράξη του δεν παύει να είναι τιμωρητέα και γι’ αυτό οδηγήθηκε και στον εισαγγελέα, που ασφαλώς όχι με ψυχική άνεση θα του επέβαλε την όποια ποινή.
Όμως τους ηθικούς αυτουργούς της πράξεως αυτού του πατέρα και των χιλιάδων άλλων, που διάγουν την ίδια ένδοια, ποιος εισαγγελέας και πώς θα τους τιμωρήσει;
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.