ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Πετσί και κόκκαλο ήταν η Κανέλω όταν γνωριστήκαμε!

■  Σήμερα θα σας πω σκυλίσιες κουβέντες. Κάποτε, πριν δώδεκα χρόνια και τρεις μήνες, ένα πρωί, γυρνώντας από το ημερήσιο τάισμα των αδέσποτών μου (πρώην... τώρα είχαν δέσποτες εμάς) βρήκα κι άλλο αδέσποτο!. Και τι αδέσποτο!.. Πετσί και κόκκαλο ήταν, τα πλευρά της μετριώνταν διά γυμνού οφθαλμού και κούτσαινε κιόλις... αλλά μας γάβγισε μόλις βγήκαμε από το αυτοκίνητο... δίπλα στην πόρτα μας στέκονταν. Ανεβοκατέβηκα στο σπίτι και της έκανα τραπέζι και της έβαλα και νεράκι... Ο γιος μας, μου είχε πει πως αν μάζευα άλλο ένα θα τα’διωχνε όλα από το κτήμα στο Δροσοχώρι!.. Τώρα; Τι νάκανα με τούτο που ήθελε γιατροπόρεμα και στέγη!.. Μετά φόβου Θεού, τον πήρα τηλέφωνο... Γιε μου... το και το... Πήρα την απάντηση που ήξερα πως θάκουγα... «Γρήγορα... πήγαινέ το στο γιατρό...». Ο βασανισμένος νοικοκύρης μου δεν γκρίνιαξε (είχε βαρεθεί...) και την τρέξαμε στην Φιλοζωική, την δεσποινίδα Κανέλω... Ήταν κι είναι κανελιά με μαύρα γλυκά μάτια... Ο γιατρός ο Ζώης την περιποιήθηκε δεόντως... Μια περιποιημένη στείρωση, όλα τα πρέποντα εμβόλια και φάρμακα, ένα καλό τάισμα πάλι (γιατί πριν την πάω για γιατροπόρεψη είχε φάει όλο το φαγάκι της σαν καλό κορίτσι). Περιττό να σας πω πως πήγαινα στο κτήμα κουβάδες με πάστα σιούτα (την θυμάται κανένας την Ιταλική;) και στην Κατσικά, έπαιρνα το φρέσκο καρβέλι από μαύρο ψωμί, που το περίμεναν με λαχτάρα τα 14 άλλα πρώην αδέσποτα!.. Άρπαζαν το ψωμάκι πρώτα κι ύστερα πήγαιναν ευγενικά στα τσανάκια τους για την πάστα σιούτα τους... Εκεί, πέρασαν ζωή χαρισάμενη και δέχτηκαν και την Κανέλω. Πέρασαν κάτι χρόνια... ευτυχώς... χωρίς ν’ αδιαθετήσει ο νοικοκύρης μου... και δεν χάσαμαν ούτε ένα ημερήσιο δρομολόγιο!.. Κι όταν ήρθε η ώρα να γίνουμε κάτοικοι Ζωοδόχου, μόνον τρία ήρθαν εδώ!.. Τι έγιναν τ’ άλλα; Τ’ αγαπούσε ο Θεός και τα πήρε... Έτσι δεν έλεγαν οι παλιοί μας για όσους πήγαιναν στου Μαλαμίδα; Μέσα στα τέσσερα χρόνια στο κτήμα, έφυγαν για πάντα, όσα ήταν σε ηλικία σκυλίσια - που νάξερα πόσο χρόνων ήταν τα αδέσποτά μου; Α... θα ξέχναγα την γκανγκστερίνα την Κούκλα... ήταν ένα υπέροχο θηλυκό λυκόσκυλο που μου μαζεύτηκε με το έτσι θέλω, τότε που καθόμουν στο Τσιφλικόπουλο... Ήρθε και γέννησε στο διπλανό μου αμπέλι... Της έκανα καλή λεχωνιά και με λάτρεψε... και ζήλευε όλα τ’ άλλα... εκτός από τον μοναδικό αρσενικό... Τον Λιόλιο ή Πιτς Φυτίλι, αδέσποτο πεκινουά. Αυτή η κυρία Κούκλα... έπνιξε τρία θηλυκά στο κτήμα... και την απομόνωσα... Με λάτρευε... αλλά χέρι δεν δέχονταν πάνω της!.. Σαν ήρθε η ώρα νάρθουμε στη Ζωοδόχο, ήρθα με τρία μόνον... κι έμεινα μόνο με την Κανέλω τώρα... που της κάνω γεράματα και παρακαλώ τον Πλάστη μας να φύγει πρώτη η Κανέλω!.. Ζει κοντά μας, στα πόδια μας δίπλα, φρόνιμη κι ευγενική... αλλά έβγαλε ζάντζα (παραξενιά) στο φαΐ... μόνο παριζάκι και αβγό ωμό θέλει και κανά κουλουράκι!.. Δυσκολεύεται να σηκωθεί... αλλά σπαθί ξεγυμνωμένο όταν οι νεαροί τζομπανόσκυλοι του γιου μας, ο Άργος κι ο Περσέας, πλησιάζουν το φαΐ της... Θέλει να της μιλάμε γλυκά. Δεν σηκώνει σήκωμα φωνής... πάει και κρύβεται πικραμένη... γλύφει συνεχώς τα πόδια της... να την πονάνε λέτε; Δεν φταίω γω... αλλά, να... στο σπίτι μας υπήρχαν σκυλιά και γάτες... πριν γεννηθώ. Και στα Γιάννινα και στο Καπέσοβο τα ίδια... αγαπούσαν τα ζώα... Η κυραμάνα η Τζιαλμακλίνα είχε την Πίσιου (γάτα) κι ο πάππης την Κανέλω που τον συντρόφευε πάντα... Μη με βρίσετε...
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.