ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Η πρόοδος σήμανε και τον θάνατο της λίμνης!

•  Aς τα ματαπούμε για την λίμνη μας την τραγουδισμένη του κάποτε... Σ’ αυτή δεν πέφτει μόνο μόλυνση... γιατί οι βλοημένες οι πηγές οι επιφανειακές και οι υπόγειες, κουβαλάν ζωή μαζί τους. Κι αυτή τη ζωή τη βλέπουμε, εκεί, μπροστά μας, στις ανάβρες που είναι σ’ όλο το μήκος του Μιτσικελιού!
Εκεί βλέπουμε μια κάποια ζωή! Κάτι παπιά κάτι βουτσ’τάρια, κάτι μπακακαίους... να παν ως τα καλάμια που ζώνουν τη λίμνη... και να γυρνάν τρομαγμένα προς τις ανάβρες. Κάθεσαι και τα θαυμάζεις – κι αν έχεις Θεό – σούρχεται να κλάψεις!
Τα Γιάννινά μας είχαν ανάβρες πολλές, που πήγαιναν κι αυτές στη Λίμνη... Μην ξεχνάμε πόσο πάλαιψαν για να κάνουν ζάφτι το νεράκι που έβγαινε εκεί, στην αρχή της Ναπ. Ζέρβα... όταν άνοιξαν για τα θεμέλια πολυκατοικίας... Κι ύστερα... Κι ύστερα... Κι ύστερα ήρθε το τέλος της – όπως σε τόσους τόπους πάνω στη γη!..
Τωρα, ζαλοβροντήστ’καν οι επιστήμονες μεγατόνων και μάθαμαν τι πόλεις και τι ποτάμια και τι λίμνες πέθαναν ή θα πεθάνουν!..
Η δική μας λίμνη πέθανε, κολυμπάει στο καυσαέριο... υπάρχει ψάρι; Υπάρχει φίδι; Μπάκακας να κοάζει τη νύχτα; Ζουν ακόμα τα καλάμια; Ξέρουμε πως όταν τα νερά της ήταν παραπανίσια, έφευγαν προς τη Λαψίστα που ήταν σχεδόν στο σύνολό της λίμνη ρηχή, έκανε όμως υπέροχο το ρύζι «κοτσιάνο»... καρολίνα κοκκινωπή.
Και στα ριζά βόρεια, το Πετσιάλι... βόσκαγε τα γελαδάκια του στα βαλτόνερα, όπως κι από την Ασφάκα μεριά, κι άλλους οικισμούς... πριν εικοσιπέντε χρόνια που κάναμαν τον Σύλλογο Παλιών Γιαννιωτών, η πρώτη μας έγνοια ήταν η μόλυνση της Λίμνης... «τι έχουν τα ψάρια και ψοφούν;».
To ξέραμαν πως ήταν το πετρέλαιο που την θανάτωνε... Αντιδράσαμαν στην πρώτη περαντζάδα όταν την έφεραν και σκούξαμαν κιόλις και γίνκαμαν και κακοί κιόλις... αλλά τα παρατήσαμαν κατόπ’... Προς τι το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός; Ήταν δυνατόν να σταματήσουμε την πρόοδο; Τον θάνατο της λίμνης δηλαδή...
Στη λίμνη πια, κατέληγαν τα αποχετευτικά του λεκανοπεδίου... συν το ξέπλυμα της ασφάλτου... συν οι αγώνες οι καθημερινοί... ποιος θα περάσει τον άλλον στην κουσιή... με «βενζίνες...».
Στα βαποράκια, έβγαζε το ψωμάκι του, κοσμάκης!.. Οι άλλοι αλώνιζαν στη λίμνη... για γούστο... για σπορ δηλαδή! Θάλασσα μωρές ήταν η λιμνούλα; Ποιος πέταζε το πετρόλαδο στη λίμνη; Ούτε μια κουταλιά δεν σπαταλούσαν πέραν από τη φέξη... Το φωτισμό δηλαδή.
Η λίμνη ήταν σοφή... άμα είχε παραπανίσια νερά, τάστελνε προς τον καλαμότοπο (αυτό θα πει... σλάβικα!). Κι οι γύρω στα χωριά κάτοικοι είχαν τις δραστηριότητές τους τις λογιαστές σ’ εκείνον τον βαλτότοπο... Ακόμα και ψάρευαν και τα χέλια τα ονομαστά της έρχονταν στα χέρια τους εκεί στο χαντάκι που τα καρτερούσαν.
Από την άλλη μεριά, εκεί στην Καστρίτσα, στη χωνεύτρα στην άκρη... στη Μπουϊνίκοβα, τα παραπανίσια νερά χώνευαν κι έβγαιναν στο Λούρο, στις πηγές στο Τέροβο (έτσι λένε).
Και στη Λαψίστα και στο Λούρο νεράκι του Θεού πήγαινε, έστω και με κάκα και τσιούσια (αυτά ήταν... γκιουλς – ανθόνερο) μπροστά στο θάνατο που κατάντησε η Παμβώτις...
Κι αν είμαστε σωστά, πρέπει να ζητήσουμε ν’ αλλάξει τ’ όνομά της. Ακούς εκεί... Παμβώτις!
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.