ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Τα τακούτσια ήταν οι βεντέτες της υπόθεσης παλιοκαιρίτικου γάμου και τους «ταχτάριζαν»…

Kεφάλι προσκυνισμένο… ποτέ δεν κόβεται – έλεγαν οι παλιοί μας και μπορεί ν’ αληθεύει. Γι’ αυτό κι εγώ σας ζητώ συγνώμη και θα κάνω επανορθώσεις για τα «Τακούτσια» που κράτησαν τον παραδοσιακό γάμο της ξαδέρφης μου της Βαγγελίας… Σας είπα πως ήταν από το Τσερβάρι, σημερινό Ελαφότοπο. Ήταντα –μπορούμε να πούμε- μια μορφή… «πανσπερμίας».
Δώστε βάση: Ο Σπύρος κι ο Κώστας ήταν παιδιά του Τάκη Καψάλη από Κάτω Σουδενά κι ο ξάδερφός τους ο πρώτος ο Ζιούλης με το νταϊρέ… Ο Γρηγόρης ήταν από το Τσερβάρι, μόνο αυτός! Από Δολιανά ήταν ο Φίλιππας Ρούντας με το κλαρίνο. Ο Σπύρος ήταν κουτσός, αλλά έπαιζε υπέροχο βιολί κι ο Κώστας ο αδερφός του ένα υπέροχο μεγάλο λαούτο… κι ήταν πολύ όμορφος και ψηλός… Όλοι τους παντρεμένοι!
Έλα όμως που ήταν βεντέτες για τις τσιούπρες τις ανύπαντρες που κοίταζαν πίσω από τα κουρτινάκια της απάνω κρεβάτας! Γι’ αυτό και τους… ερωτεύτηκαν και ξεροστάλιαζαν και δεν πήγαιναν σπίτια τους ούτε να φαν!
Όσο για τα τσιούσια μας… κατεβαίναμαν από τη μέσα σκάλα στο μαντρί και… ξαλαφρώναμαν…
Στο μαγειριό έμπαιναν οι βλάμηδες κι έπαιρναν ό,τι τοίμαζε η φτωχούλα μεγάλη μου ξαδέρφη, σκλάβα της ημέρας εκείνης… αφού κι οι βλάμηδες όταν έμπαιναν… εκείνη κατέβαζε το μαύρο μαντήλι του κεφαλιού… και σκέπαζε το μούτρο της. Κι ύστερα λέμε πως είμαστε πολιτισμένοι κι είμαστε απόγονοι των αρχαίων μας και διάφορες ανοησίες… Ισλάμ σας λέω, Ισλάμ.
Δεν την θυμάμαι την ξαδέρφη μου που ήταν παρούσα, ούτε κι ο γαμπρός ο Αρτινός – χάνω επεισόδια γιατί είχα μεγάλο χάλι την τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς. Είχα το χάλι να λαρώσω τις ζουρλές ξαδέρφες μου που είχαν ερωτευτεί τα «Τακούτσια» κι έσκουζαν που θα τους ξεχωρίζονταν… και μούλεγαν και μένα «κλάψε… γιατί δεν κλαις… μας φεύγουν… κλάψε».
Ως που θύμωσα κι εγώ και αρπαχτήκαμαν… «Γιατί μωρές να κλάψω… άε στο διάολο και θα κλάψω για τσιμπλιάρδις τς βιουλτζίδις τς γίφτς…». Και μου ρίχτηκαν ο γαϊδούρες να με ξαμαλιάσουν. Και νάχουμε και τη μάνα του Θουκυδίδη όλο πάθος… χωρίς αιτία «Παντιλή… Παντιλή…».
Τα τακούτσια ήταν οι βεντέτες της υπόθεσης παλιοκαιρίτικου γάμου και τους «ταχτάριζαν». Κοιμόταν όλο το πουρνό στο Νώντα τον κάτω. Σηκώνονταν γελαστοί και με τα σόκιν αστεία του ξάδερφού μου του Λόνη (Ναπολέων), τους έβαζαν την τάβλα στον οντά, κάθονταν σταυροπόδι… έσκαζαν απ’ το φαΐ… για νάναι καρδακωμένοι στη συνέχεια του γλεντιού στον οβορό και στην περογλιά αποκάτω…
Η Σαβούλα μας θα κρύβονταν πάλι στο μαγειριό της. Να τοιμάζει μανιταρόπιτα και σκωτάκια με ρύζι στο γάστρο! Δεν τελείωσε για μένα αυτός ο παραδοσιακός γάμος. Θα μου επιτρέψετε να συνεχίσω…
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.