ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ - ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Γράφτηκε από τον/την ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΑΣ on . Posted in Προσκήνιο-Παρασκήνιο

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ;
Υπάρχει μία γενική αποστροφή της νεολαίας προς την ακρόαση, θέαση ή και ανάγνωση των ειδήσεων από τις κλασικές πηγές τους. Πολλές φορές μάλιστα η ίδια η νεολαία οικτίρει εμάς τους μεγαλύτερους, οι οποίοι στηνόμαστε τις συγκεκριμένες ώρες μπροστά στην TV, για να υποστούμε αυτές τις καθημερινές ψυχρολουσίες που εκπέμπονται από απέναντί μας.
Αυτές τις τελευταίες μέρες κάνοντας αυτό που κάνω κάθε μέρα, ένοιωσα τέτοια σιχασιά, ώστε να τείνω να συνταχτώ με την άποψη της νεολαίας. Να μην παρακολουθώ δηλαδή τις ειδήσεις που με κάνουν να νοιώθω τόσο ανόητος που δέχομαι να κυβερνιέμαι από αυτούς που με κυβερνούν. Μεταδίδονται τόσες λεπτομέρειες από τα συμβαίνοντα στην πατρίδα μας, ώστε ο κάθε άνθρωπος που διαθέτει ένα «κουκούτσι» μυαλό να θλίβεται τόσο με τους ανθρώπους που τον κυβερνούν, όσο και με τον θρασύτατο τρόπο με τον οποίο παραδέχονται αυτή την διακυβέρνηση.
Ένας από τους πιο ήπιους βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου, ένας διακεκριμένος διπλωμάτης, ο κ. Γιώργος Κουμουτσάκος, ο δεύτερος μετά τον περίπου όμοιό του τον κ. Κωστή Χατζηδάκη, υφίσταται μία βάναυση και απολύτως απρόκλητη επίθεση - περίπου λιντσάρισμα - μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και λίγα μέτρα από την είσοδο της Βουλής. Η Ελληνική Αστυνομία, της οποίας ως γνωστόν είμαι πάντα υποστηρικτής στα σημειώματά μου, ήταν παρούσα και δεν θεώρησε τον εαυτό της υποχρεωμένο να προστατεύσει ένα μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Τα παριστάμενα όργανά της είχαν τάχατες τέτοιες εντολές από τους προϊσταμένους τους; Αυτό έδειξαν οι εικόνες από τα πολλαπλά Μ.Μ.Ε. που βρίσκονταν στον τόπο του επεισοδίου, προσέξτε του «επεισοδίου» και όχι των «επεισοδίων», τα οποία θα δικαιολογούσαν κάποια στιγμιαία αδυναμία παρεμβάσεως για προστασία του συγκεκριμένου βουλευτή.
Ήταν τόσο καθαρές οι εικόνες, ώστε εξέθεσαν στα μάτια και του πιο άπειρου περί τα τοιαύτα ανθρώπου, την Ελληνική Αστυνομία. Και την εξέθεσαν ακόμα περισσότερο επειδή ακόμα και όταν κυνηγημένος από τους τραμπούκους ο βουλευτής έπεσε αιμόφυρτος και καταξεσκισμένος απάνω στα όργανά της, δεν θεώρησαν καθήκον τους να συλλάβουν έστω και τον τελευταίο «διώκτη» του! Αν και οι εικόνες έδειξαν την μεγάλη ευχέρεια την οποία είχε η αστυνομία να συλλάβει όχι έναν, αλλά δέκα τραμπούκους!
Πώς λοιπόν να μην αισθανθείς,  όχι φόβο, αλλά αηδία που τυχαίνει να είσαι πολίτης αυτής της χώρας, την οποία εσύ ο ίδιος πληρώνεις από το υστέρημά σου, όταν τόσο φανερά δεν προασπίζει την ασφάλειά σου και όταν τόσο θρασύτατα ο αρμόδιος Υπουργός όχι μόνο δεν παραιτείται ο ίδιος, αλλά ούτε... ξηλώνει κάποιον υπεύθυνο;

ΑΛΛΟΣ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ Β’!..
Σαν συνέχεια των προαναφερθέντων σοβαρότατων και οφθαλμοφανών περιστατικών, έρχονται... καπάκι και οι καταγγελίες Πανούση για να... δέσει το «γλυκό»!
Ο κ. Πανούσης, υπουργός Δημόσιας Τάξης ή... νεολεκτικά επί το λαϊκότερον, Προστασίας του Πολίτη της «Πρώτης Αριστερής Κυβέρνησης» αποδείχτηκε ο πιο σοβαρός και πιο παραγωγικός Υπουργός της Κυβέρνησης εκείνης.
Με μεθοδικότητα και σοβαρότητα διοίκησε το Υπουργείο του και παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις από το εσωτερικό όχι μόνο μελών της Κυβέρνησης εκείνης, κυρίως όμως από τον κομματικό μηχανισμό, διατηρήθηκε από τον Αλ. Τσίπρα στην θέση του.
Ήταν η πρώτη φορά που η Ελληνική Αστυνομία, με ηπιότητα και εξυπνάδα επενέβη και... ξεσκέπασε τα άτομα τα οποία είχαν καταλάβει την Πρυτανεία του Παν/μίου Αθηνών. Στην δεύτερη αριστερή Κυβέρνηση ο κ. Τσίπρας δεν... άντεξε να διατηρήσει τον πιο επιτυχημένο υπουργό του, αλλά πρόσθεσε και εκείνον που στην προηγούμενη κατάληψη του πανεπιστημίου όντας Πρύτανης... έπαιξε θέατρο στο Παρίσι! Τώρα ο κ. Πανούσης προβαίνει σε σοβαρότατες καταγγελίες για κίνδυνο ακόμα και της ζωής του, αλλά και για διασυνδέσεις στελεχών του Κυβερνώντος κόμματος με την Ελληνική Τρομοκρατία, που βρίσκεται ήδη έγκλειστη και εξουδετερωμένη από προηγούμενες Κυβερνήσεις. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης της πρώτης και δεύτερης αριστερής Κυβέρνησης προσπαθεί... φιλανθρώπως να αποσυμφορήσει τις φυλακές, αλλά τα πράγματα είναι... κάπως δύσκολα γι’ αυτόν. Πώς να μη σιχαίνεται κανείς τον εαυτό του σ’ αυτόν τον τόπο;
Γι - Πας