ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ - ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟΥΔΑΚΙ ΜΟΥ!
Χωρίς να παύω να είμαι Δημότης Ιωαννιτών, ο... «Καποδίστριας» φρόντισε να εντάξει και την γενέτειρά μου Κοσμηρά στον ίδιο Δήμο. Κάποτε βάδιζα πεζή τρεις ώρες το Σάββατο το απόγευμα από Γιάννινα και τρεις φορτωμένος αντίστροφα με τα τρόφιμα της εβδομάδας, χειμώνα-καλοκαίρι, για να... «μάθω γράμματα», τις βάσεις των οποίων ήδη τις είχα πάρει στην Κοσμηρά, στο ξακουστό εκείνη την εποχή Σχολείο της. Τώρα η... τροχήλατη απόσταση είναι ζήτημα ενός τετάρτου της ώρας και από δρόμο τον οποίο τότε, ούτε που διανοούμασταν ότι θα δούμε.
Φαίνεται όμως ότι τόσο οι συγχωριανοί μου, όσο και οι... «καποδιστριακοί αρμόδιοι» αρκούνται απολύτως στην χρονολογική αυτή πρόοδο και δέχονται αδιαμαρτύρητα όλες τις αλλαγές που προέρχονται από την χρονική απόσταση, θεωρώντάς τες πρόοδο, που είναι ασφαλώς.
Έτσι, εξηγείται το γιατί οι συχωριανοί μου δεν απορούν τουλάχιστο, γιατί οι παραπάνω αρμόδιοι, μέσα στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και εκλεγμένοι από το λαό, τόσο στο Δήμο, όσο και στην Ελληνική Βουλή, ακόμα κάνουν πως δεν βλέπουν την διακριτή αδιαφορία για την Κοσμηρά. Η αδιαφορία τους δεν φαίνεται μόνο τόσο φανερά στην διαδρομή από τη... «χούνη» κι απάνω, αλλά κυρίως στις δομές που θα έπρεπε να προσεχτούν, όπως είναι π.χ. το παλαιό Σχολείο.
Πουθενά, σε κανένα χωριό δεν βλέπει κανείς αυτήν την αδιαφορία. Το ξακουστό αυτό Σχολείο εγκαταλείφτηκε απολύτως στην φθορά του χρόνου, λες και δεν υπάρχουν «δομές» στις οποίες θα ήταν χρήσιμο και θα αποτελούσε κόσμημα για το... άτυχο Δημοτικό Διαμέρισμα της Κοσμηράς του ξακουστού Δήμου Ιωαννιτών.
Η αλήθεια είναι ότι συντηρείται υποτυπωδώς η «αυλή» του, κυρίως από την ανάγκη των παιχνιδιών των παιδιών και... παρεμπιπτόντως για καμία... παράσταση Καραγκιόζη ή ακόμα, όποτε θυμούνται, από τον Δήμο και για τις πολύ ενδιαφέρουσες παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ..., αν το φέρει ο δρόμος προς την Κοσμηρά! Αυτό όμως αυξάνει και την ευθύνη αυτών που την έχουν για την εικόνα του καταρρέοντος Σχολείου, επειδή στην σκιά του πραγματοποιούνται όλα αυτά.
Εγώ πάντως, όντας απλά ένας Κοσμηριώτης, διαμαρτύρομαι έντονα και καλώ τους απλούς, χωρίς αξιώματα, συγχωριανούς μου να κάνουν το ίδιο, διότι καμία απολύτως δικαιολογία δεν υπάρχει γι’ αυτήν την συνειδητή αδιαφορία. Ας το κάνουν λοιπόν και οι συγχωριανοί μου, διότι μόνον έτσι θα ξυπνήσουν και εκείνοι, οι οποίοι κοιμούνται μακαρίως, επάνω στις... δάφνες τους. Όταν ο αείμνηστος Κώστας Τσιάντας οργάνωνε ένα εκπληκτικό για την εποχή, Λαογραφικό Μουσείο, σεβάστηκε τις αίθουσες του Σχολείου και το τοποθέτησε στο διαρρυθμισμένο κατάλληλα υπόγειο.
Τώρα οι μεν αίθουσες είναι ακατάλληλες για οτιδήποτε, ενώ για το υπόγειο ακούω από τους χωριανούς... πολλά! Αλήθεια τι έγινε εκείνo το Λαογραφικό Μουσείο;

ΠΟΙΩΝ... «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ»
Και να λοιπόν οι... ξύπνιοι Συριζαίοι, με πρώτους να σέρνουν το χορό, τους «δημοσιογράφους» της «ΑΥΓΗΣ» από τα... μπατζάκια των οποίων τρέχει ποταμηδόν η Πρόοδος, θυμήθηκαν, λέει, ότι τη χρονιά που ο Πύρρος Δήμας βρισκόμενος στην έξοδό του από τον αθλητισμό και υπερβάλων εαυτόν χάριζε μετάλλια και στους «Ολυμπιακούς» της Αθήνας του 2004, ότι η χρονιά αυτή ήταν... η «χρονιά της ντόπας», λες και δεν είχε... ξαναακουστεί αυτό το «φαινόμενο»! Αυτό ήταν η αφορμή.
Η αιτία ήταν να επιτεθούν συλλήβδην εναντίον της «Αριστείας» και κυρίως εναντίον όσων Ολυμπιονικών δεν ασπάζονται τις... «αρχές» του Σύριζα και δεν είναι της... «ποιότητος» των δημοσιογράφων της «Αυγής», αρχής γενομένης από τον αναγορευθέντα σε Υπουργό της Ελληνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων!
Το... έγκλημα του Πύρρου Δήμα ήταν το ότι, όπως και άλλα προβεβλημένα πρόσωπα, δέχτηκε να ενταχτεί στις λίστες ενός κόμματος, που δεν είναι ο Σύριζα. Δεν θέλω να αρχίσω να απαριθμώ πρόσωπα, συμπαθή κατά τα άλλα, τα οποία δέχτηκαν αυτήν την δημόσια προβολή τους να την... εξαργυρώσουν στον Σύριζα. Δεν μου φταίνε οι άνθρωποι. Το... ψωμί, ή μάλλον το... «παντεσπάνι» τους βγάζουν, παρέχοντας κατά διαστήματα μία ψήφο κατά παραγγελία.
Εν πάση όμως περιπτώσει, οι Ολυμπιονίκες δεν αγωνίζονται κάθε τέσσερα χρόνια για να... προβληθούν.
Για να επιτύχουν την επίδοση που τους κάνει Ολυμπιονίκες και μάλιστα χρυσούς, απαιτείται μακροχρόνια και καθημερινή σκληρή προπόνηση. Υπάρχουν κι άλλοι σ’ ολόκληρο τον κόσμο που κάναν το ίδιο, επιχορηγούμενοι αφειδώς από τις πατρίδες τους. Η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου και η ανύψωση της Ελληνικής σημαίας, πάνω στα οποία επανειλημμένα ασεβούν οι αριστεροί, είναι η υψίστη τιμή για την πατρίδα μας. Όχι όμως για κάποιους... «προοδευτικούς» της πεντάρας.
Γι - Πας