ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

ΤΟ ΜΕΤ’ ΕΥΤΥΧΙΑΝ ΚΑΚΟΥΣΘΑΙ

Θνατοίς βαρύς αιών! Έτσι κάπως ταιριάζει η εικόνα του κ. Αλέξη Τσίπρα στα έδρανα της αντιπολίτευσης, όπως αυτή αποτυπώθηκε φωτογραφικά, έστω και εάν αυτή η αντιπολίτευση είναι αξιωματική! Τα πικρόχολα λόγια και οι απειλές για… «δρόμους» και τα τοιαύτα δεν είναι δυνατόν να φοβίσουν κανέναν και μάλιστα από εκείνον, που είχε ξεχάσει ότι… «ανθρώπων άρχει» και ότι προπαντός δεν είναι δυνατό να άρχει στο διηνεκές. Οι δρόμοι συνήθως καταλαμβάνονται από ανθρώπους, που δεν κινούνται μόνον από τον άκρατο λαϊκισμό, αλλά από ανθρώπους, που υποφέρουν με ευθύνη αυτών που κυβερνούν και δεν είναι δυνατόν αυτοί οι δρόμοι να αποκλείονται μονίμως από αστυνομικές κλούβες και διμοιρίες ΜΑΤ, κάτι το πρωτοφανές για την οδό Ηρώδου του Αττικού, ενώ αντίθετα οι ελεύθεροι δρόμοι γύρω από το κοινοβούλιο παραβιάζονταν ακώλυτα από κάποιες ... «δυναμικές» μειοψηφίες της Αναρχίας!
Όλα αυτά ξεχάστηκαν από τον επί τεσσεράμισι χρόνια αυταρχικό και αλαζονικό κυβερνήτη της χώρας, ο οποίος τώρα εισπράττει τα αποτελέσματα των συμπεριφορών του. Τότε οδήγησε ένα «λαό των δρόμων», διαμαρτυρόμενο για κάτι που δεν γνώριζε με το όνομα «μνημόνια», στο να τον φέρει άπραγο και ανήξερο στην εξουσία, που τελικά αποτέλεσε μόνο γι’ αυτόν την… «ευτυχία».
Πέρασαν τεσσεράμισι ολόκληρα χρόνια κατά τα οποία, εκείνος αλαζονικά θεώρησε τον εαυτό του «βράχο» αχτύπητο και ακλόνητο και αγνόησε το «κύμα», που τον καλούσε ήπιο στην αρχή, αλλά «θολό, μελανιασμένο», στο τέλος να… παραμερίσει!
Έτσι με… φαγωμένα τα θεμέλιά του ο βράχος κυλίστηκε στη θάλασσα και το «κύμα» διάβηκε από πάνω του. Εκείνος ελπίζει ακόμα στο ότι είναι ο... «βράχος» που διατηρεί τη... μάζα του, αλλά φευ το «κύμα» γνωρίζει πια τη δύναμή του και προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να αγνοείται από κανέναν, που πρόκειται να ξαναπαραστήσει το βράχο. Αυτή είναι η λειτουργία της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού, που εξαρτώνται από τις εκλογές και την δύναμη του λαού με την ψήφο του. Μπροστά σε αυτήν… μεριάζει οποιοσδήποτε βράχος, είτε αυτός λέγεται Βασιλιάς Κωνσταντίνος, είτε Ελευθέριος Βενιζέλος, είτε ακόμα και Ουίνστον Τσώρτσιλ!
Από την άλλη μεριά, ο Αλέξης Τσίπρας, ξεχνώντας τις πολιτικές καταβολές του, πήγε να εκμεταλλευτεί τις δεδομένες άσχημες συνθήκες και να μιμηθεί πλήρως τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ακόμα και στο θέμα της Ενωμένης Ευρώπης, νομίζοντας ότι τα κατάφερε, πλήρως και στο θέμα της... «κολοτούμπας», την οποία είχε κάνει πρώτος εκείνος, υπηρετώντας σαν αρνάκι τα «σκλαβοπάζαρα» της Ευρώπης και την ΕΟΚ με το ΝΑΤΟ, που ήταν το ίδιο συνδικάτο, όπως διακήρυττε πριν!
Εκείνος όμως ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ένας και μοναδικός. Πάει αυτός! Έφυγε. Ούτε οι στενοί συνεργάτες του, ούτε και τα ίδια του τα παιδιά μπόρεσαν να τον αντικαταστήσουν. Είναι επόμενο, όχι μόνο οι τελευταίοι, αλλά και οι πολυάριθμοι οπαδοί του να… στεγάζονται κατά το δοκούν και ας μην απορούν ορισμένοι για τον τόπο της στέγασής τους. Είναι θέμα γούστων και… προσμονών και προσωπικής πολιτικής κουλτούρας και δεν είναι δυνατόν ο οιοσδήποτε Τσίπρας να τους παρασέρνει κατά τα... γούστα του! Μην κοιτάτε τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου και ορισμένους άλλους ομοίους του. Αυτός είναι... «ειδική περίπτωση» που χρήζει μελέτης και προσοχής, ...ως Αμερικανικής καταγωγής και προελεύσεως σοσιαλιστής!

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΓΕ ΣΤΟΥΣ 283!
 Μολονότι είχε προαγγελθεί η πρόταση της Ν.Δ. για την επιλογή της, ως Προέδρου της Βουλής του Κώστα Τασούλα, εν τούτοις, η τελική εκλογή του με 283 ψήφους και καμιάς εναντίον του, με τους υπολοίπους 15 να δηλώνουν «παρών», προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Αποδείχτηκε ότι και σε αυτή την περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης... έπεσε «διάνα».
Όσο κι αν κάποιες φορές, που δεν πρόκειται να αναφερθούν, οι «σκοπιμότητες» έπαιξαν άσχημο ρόλο για την κατάληψη του τρίτου τη τάξει πολιτειακού αξιώματος, εν τούτοις αυτή τη φορά όλα δείχνουν ότι ο «δικός μας», ο Γιαννιώτης Βουλευτής, ο Κώστας Τασούλας είναι εκείνος, ο οποίος έχει όλα τα προσόντα, τυπικά και ουσιαστικά για να τιμήσει επάξια το προαναφερθέν σημαντικό αξίωμα της κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας.
Στα τυπικά ανήκει φυσικά η εξ απαλών ονύχων υπηρεσία του κοντά στον μεγάλο Ευπατρίδη της πολιτικής ζωής της Ελλάδας, τον αείμνηστο Ευάγγελο Αβέρωφ. Στο ξεκίνημα της πολιτικής του σταδιοδρομίας στα Γιάννινα της οικογενειακής του καταγωγής, κλήθηκε να διεκδικήσει την Δημαρχία της Κηφισιάς, όπου ζούσε με την οικογένειά του και τόσο η πανηγυρική εκλογή του εκεί όσο και η Δημαρχία του άφησαν εποχή.
Επανήλθε όμως στο όνειρό του να υπηρετήσει ως βουλευτής τα Γιάννινα, όπου εκλέχτηκε σε όλες τις εκλογές πανηγυρικά από το λαό τους. Ως Βουλευτής, ως Υφυπουργός Άμυνας και ως Υπουργός Πολιτισμού υπηρέτησε τη συνέπεια, την ηπιότητα, την συναίνεση και τη σοβαρότητα.
Στα ουσιαστικά προσόντα του ανήκουν η ανθρωπιά και η σπάνια και πλατειά εγκυκλοπαιδική του μόρφωση και παιδεία που του χάρισαν την μοναδική ρητορεία και το χιούμορ, από τα οποία κοσμείται και ήταν ένα από τα κίνητρα που έκαναν τους 283 από τους 298 Βουλευτές να του δώσουν την θετική ψήφο τους.
Γι - Πας