ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Γράφτηκε από τον/την ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΑΣ on . Posted in Προσκήνιο-Παρασκήνιο

ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ!..

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τις πρωινές ώρες, πριν το ευλογημένο «Ιόνιο» με δεχτεί στην… δροσερή αγκαλιά του, απόλαυσα τον ίσκιο της ευκαλύπτου, που οι ρίζες της γλείφουν τη θάλασσα, καθήμενος στο ίδιο παγκάκι, που υποθέτω τα οικονομικά και όχι η αβλεψία του, δεν επέτρεψαν στον Δήμαρχο να το αντικαταστήσει.
Αναφέρομαι φυσικά κοντά στο λιμάνι της Λυγιάς Λευκάδας, στον γραφικό πλακόστρωτο παραλιακό δρόμο περιπάτου. Είναι μία μαγεία!
Δεν ξέρω αν η δική μου διάθεση ήταν αυτή ή η διάθεση όλων των παλιών και νέων φίλων μου, ήταν αλλαγμένη προς το καλύτερο και το ελπιδοφόρο, με εμφανή τα σημεία της γενικής ανακούφισης.
Τα δύο κυρίως προηγούμενα χρόνια οι κουβέντες μας απόπνεαν πίκρα, καταχνιά και γενικά απαισιοδοξία για τον καθένα, είτε συνταξιούχος ήταν αυτός είτε μεροκαματιάρης βιοπαλαιστής αγωνιζόμενος για τα προς το ζην, του ίδιου και των αγαπημένων του προσώπων.
Είναι φυσικό. Ποτέ αυτές τις λίγες μέρες είτε από τις καθημερινές εφημερίδες, είτε και από τα ειδησεογραφικά δελτία στην TV, δεν παρέμεινα ανενημέρωτος ως προς τα τεκταινόμενα.
Έτσι, χωρίς καμιά έκπληξη, αφού ήταν φανερό να το αντιληφθούν όλοι ότι η περίφημη «ρευματοκλοπή» θα οδηγούσε την κραταιά ΔΕΗ στην κατάρρευση! Από την στιγμή που… απαγορεύτηκε για λόγους… «ανθρωπιστικούς» η διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος σε «όλους» όσους δεν πληρώνουν αρκεί να προσκομίσουν… ένα χαρτί που να δηλώνει την αδυναμία τους, ήταν σίγουρο ότι εκεί θα καταλήγαμε, επειδή η ΔΕΗ δεν ήταν δυνατό να επιζήσει μόνο με τα έσοδα των συνεπών πελατών της, οι οποίοι κάθε μέρα και μειώνονταν, επειδή δεν μπορούσαν να ανεχθούν τον χαρακτηρισμό τους ως «συνεπών», ενώ ήταν σίγουρος ο χαρακτηρισμός τους ως «κορόιδων».
Δεν χρειάζονταν επομένως πολύς κόπος να βρεθούν και κάτοχοι «βιλάρων» στα βόρεια προάστια, που να μην έχουν πληρώσει μεγάλα ποσά, ή άλλων να έχουν συνδεθεί «λάθρα» εφ’ όσον το ρολόι τους ήταν… μηδενισμένο και η κατανάλωση ήταν στο φουλ, ακόμα και στα μαγαζιά του Κολωνακίου.
Σιγά την φιλοσοφία, αφού ο κ. Σταθάκης και οι προϊστάμενοί του ενδιαφέρονταν «μόνο» για τον… «κοινωνικό ρόλο» της ΔΕΗ.
Αυτό μου θύμισε την αλήστου μνήμης εποχή του περίφημου «πιστοποιητικού απορίας».
Τότε, δεν υπήρχαν βέβαια τα… «φουσκωτά φακελάκια», ο αείμνηστος Κεφαλονίτης καθηγητής της Οφθαλμολογίας Χαραμής, είχε βγάλει από το χωριό του στην Κεφαλονιά ένα «πιστοποιητικό απορίας», το κορνίζωσε και το κάρφωσε στο γραφείο του, πίσω από την αναπαυτική πολυθρόνα του. Όσοι επαρχιώτες ξεκίναγαν για κάποια ιατρική εξέταση στην Αθήνα, η πρώτη τους δουλειά ήταν να προμηθευτούν ένα «πιστοποιητικό απορίας». Πήγαιναν στον καθηγητή, εξετάζονταν και έπαιρναν την έγκυρη διάγνωσή του. Όταν έφτανε ο χρόνος για τον… «μπερντέ», την αμοιβή δηλαδή του καθηγητή, έβγαζαν από το πορτοφόλι τους αντί χρημάτων το… «πιστοποιητικό απορίας»! Τότε ο δαιμόνιος Κεφαλονίτης τους υποδείκνυε την κορνίζα πίσω του, λέγοντάς τους εμφαντικά ότι ανήκουν στην ίδια κατηγορία!
Να πούμε τη φράση του Σημίτη: «Αυτή είναι η Ελλάδα»;
Ας την πούμε, αλλά διαφορετικά σκέφτηκε ο λαός, όταν ψήφιζε δυο φορές την… πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και τον ανέβασε από το 4,5% στο 34%. Ήταν βέβαια και οι απελπισμένοι ΠΑΣΟΚοι, που δεν ήθελαν να χάσουν την εξουσία που αδόκητα κέρδισε ο Γ.Α.Π.! Είναι κι αυτό.

ΘΑΛΑΣΣΑ…
 Ήταν στα 1948, όταν απόφοιτος της κραταιάς Ζωσιμαίας Σχολής στην φοβερή εποχή 1940-1948, βρέθηκα… βοηθός τοπογραφικού συνεργείου στον Μύτικα Πρεβέζης και αντίκρυσα την… «απεραντοσύνη» της θάλασσας, βάζοντας το δάχτυλο για να διαπιστώσω αν ήταν όντως… αλμυρή! Ήμουν 18 χρονών.
Ύστερα στην Αθήνα μερικές φορές με εκδρομές της Φοιτητικής Εστίας Τοσίτσα, βρέθηκα δειλά – δειλά και πολύ φοβισμένος μέσα της.
Στη Χίο, γιατρός πια, με προτροπή του Κρητίκαρου κοκκινοτρίχη αείμνηστου πια συναδέλφου Γιώργου Σφηνιά, αποτόλμησα βραδυνή βουτιά από τα βράχια του λιμενοβραχίονα υπό το φως της πανσελήνου. Αυτό με… συμφιλίωσε οριστικά μαζί της.
Έτσι όταν πια υπηρέτησα δυο χρόνια περίπου στην Άρτα ως δόκιμος ανθυπίατρος, καταφέραμε τον… «γεροντοκόρο» αντισυνταγματάρχη Κορακάκη διοικητή της 146 Μοίρας Ορειβατικού Πυροβολικού και πηγαίναμε κάθε Τετάρτη με ένα 3/4 στο Μενίδι όλοι οι αξιωματικοί, με τον ίδιο παρασοφέρ. Εκεί η «γνωριμία» μου με την θάλασσα έγινε οριστική και έκτοτε έγινα λάτρης της κι όταν την αντικρύζω ανυπομονώ να βρεθώ στην… αγκαλιά της, γνωρίζοντας ότι είναι μια καλή «φίλη» μου. Την αγαπώ, αλλά τη σέβομαι κιόλας για να έχουμε… καλούς λογαριασμούς!
Ήμουν από τους πρώτους γιατρούς, που από την εγκατάστασή μου στα Γιάννενα θεωρήσαμε ότι δικαιούμαστε κάποιες λίγες μέρες διακοπές τα καλοκαίρια, κλείνοντας τα ιατρεία μας. Εξορμήσαμε στις αρχές στην Κέρκυρα, ύστερα στην Πάργα και ύστερα άλλοι στο «Κανάλι», όπου δημιουργήθηκε ο «ιατρικός συνοικισμός» και εγώ έκτοτε κάθε χρόνο στην Λευκάδα, την οποία αγάπησα και την επισκέπτομαι για πάνω από σαράντα χρόνια ανελιπώς μια και ο πανάγαθος μου χάρισε αυτήν τη δυνατότητα.
Έτσι, όπως ανέφερα και στο παραπάνω σημείωμα κάθε χρόνο βρίσκομαι στην αγαπημένη αγκαλιά του «Ιονίου» και φυσικά γεύομαι και τα ολόφρεσκα και πλούσια «προϊόντα» του. Τι καλή που είναι η Ελλάδα μας!
Γι - Πας