ΗΠΕΙΡΟΣΚΟΠΙΟ

Γράφτηκε από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΙΣΟΓΛΟΥ on . Posted in Ηπειροσκόπιο

➤ Κάπως έτσι μεγαλώνει το χάσμα των γενεών…

* Η στήλη μετά από μια ανάπαυλα, επιστρέφει με την άδεια του εκδότη και την ανοχή τη δική σας ελπίζοντας ότι όσα καταγράφει ως σκέψεις ή παρουσιάζει ως γεγονότα, αποτελούν μέρος και του δικού σας κόσμου, της δικής σας ζωής και καθημερινότητας.
* Μου έλειψε η στήλη και η επικοινωνία με το αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας, να ‘μαστε όμως εδώ άλλοτε με χαμόγελο, άλλοτε με θυμό, άλλοτε συμφωνώντας και άλλοτε διαφωνώντας με όσα συμβαίνουν γύρω μας.
***
Σκέφτομαι πόσα καλά, πόσα μικρά πράγματα συμβαίνουν γύρω μας που μας κάνουν να νιώθουμε υπέροχα και τα οποία χάνονται μέσα στη δίνη των μεγάλων γεγονότων, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ.
***
«Μεγάλα και σημαντικά» που έρχονται να επιβληθούν και να αρπάξουν τη θέση των «μικρών και ασήμαντων» στιγμών της ζωής μας, αυτών που την ομορφαίνουν, την κάνουν ξεχωριστή, μοναδική.
***
Και το κακό είναι ότι το επιτρέπουμε να συμβεί γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως οι στιγμές που ζούμε θα περάσουν και αυτό που θα μείνει, αν δεν τις ζήσουμε, θα είναι η πικρία ότι αφήσαμε να προσπεράσουν.
***
Επιτρέπουμε να μας θυμώνουν, ενίοτε να μας εξαγριώνουν, απαγορεύουμε όμως στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας να σηκωθούν από τους καναπέδες, να αντιδράσουν, να παλέψουν, να προσπαθήσουν για το καλύτερο.
***
Αποκλείουμε στα παιδιά μας ακόμη και το δικαίωμα της διεκδίκησης της ζωής τους, του καθορισμού από τους ίδιους του μέλλοντός τους, καλύπτοντας τη δική μας λαθεμένη στάση με την προσωπική προτροπή «να κοιτάξεις το μέλλον ΣΟΥ και τις σπουδές ΣΟΥ».
***
Ενώ γνωρίζουμε ότι το εμείς είναι πιο δυνατό, πιο ισχυρό, από το εγώ, εντούτοις επιμένουμε στο εσύ, το ατομικό, το μεμονωμένο, που εξ ορισμού είναι πιο αδύνατο, πιο ευάλωτο.
***
Μεγάλη συζήτηση αυτή του χάσματος των γενεών, που όσο και να διεκδικούμε οι μεγαλύτεροι την αποδοχή των νέων, θα προσκρούουμε στην άγνοιά μας να τους κατανοήσουμε, όπως επίσης να κατανοήσουμε και τις αλλαγές που έχουν επέλθει.
***
Σεβασμό απαιτούν οι νέοι, σεβασμό απαιτούμε και εμείς και, ενώ το αίτημα είναι κοινό, πόσο διαφορετικές είναι οι προσεγγίσεις του, η αφετηρία του ακόμη και η διαδρομή του.
***
Μάθαμε να μιλάμε πολύ και να ακούμε λίγο και εξαρχής αρνούμαστε να ακούσουμε το καινούριο, όχι μόνο επειδή μας φοβίζει, αλλά γιατί εμείς… τα ξέρουμε όλα, επομένως δεν έχουμε την ανάγκη της γνώσης, ακυρώνοντας το «όσο ζω μαθαίνω».
***
Η «σοφία» που κατέχουμε αρνείται να υπαχθεί στη διαδικασία της γνώσης, του διαλόγου, του καινούριου, μετατρέποντάς τη από αρετή σε ατολμία, σε δειλία και εν τέλει σε κακία.
***
Η νέα γενιά αναλαμβάνει το ρίσκο, η παλαιότερη απολαμβάνει τη σιγουριά, ας μη ρωτάμε λοιπόν γιατί δεν μπορούν να συναντηθούν, πόσο μάλλον να συνεννοηθούν. Η συνάντηση απαιτεί κοινό τόπο, κοινό χρόνο, η συνεννόηση επιθυμία και θέληση. Μακάρι να βρεθούν!