ΗΠΕΙΡΟΣΚΟΠΙΟ

Αφήστε τον χρόνο να τρέχει…

● Πολύ γρήγορα πέρασε και το Πάσχα, πότε ήταν τα Χριστούγεννα, πότε οι απόκριες, γενικώς πολύ γρήγορα φεύγει ο χρόνος, τρέχει λες και τον κυνηγάνε.
Τρέχει να προλάβει ποιος ξέρει τι; Μαζί του παρασέρνει και μας και ας του λέμε ότι δεν θέλουμε και ας αρνούμαστε να ακολουθήσουμε την πορεία του.
Δεν ακούει κανέναν, κάνει αυτό που θέλει με υπέρμετρο εγωϊσμό και αυταρέσκεια, δεν λέω αποκτούμε περισσότερο σοφία, γινόμαστε πιο ώριμοι, αντιμετωπίζουμε τα πράγματα αλλιώς.
Αυτό το αλλιώς όμως, το διαφορετικό είναι που μας τρελαίνει, μας βγάζει εκτός εαυτού, γιατί να μην έρχονται όλα τα καλά σε λιγότερο χρόνο; Σε χρόνο που δεν φθείρει;
Γιατί από τη μια να σου δίνει σοφία και από την άλλη να σου στερεί, να σου κλέβει τα καλύτερα χρόνια; Τα ωραιότερα, αυτά που σε κάνουν να νοιώθεις νέος, ωραίος και σέξι!
Ελεύθερος από δεσμεύσεις, ενίοτε και από υποχρεώσεις, που κάνεις αυτό που θέλεις χωρίς να δίνεις και εύκολα το λογαριασμό, που σε αφήνει να χαρείς ότι θεωρείς εσύ καλό;
Θα μπορούσε να εφευρεθεί μια μηχανή που θα σταματά ή θα επιβραδύνει το χρόνο;
Όχι;
Θα μπορούσε να έρχεται η σοφία και η ωριμότης χωρίς να μας φορτώνει χρόνους στην πλάτη;
Όχι;
Μπορεί να δίνει χωρίς τη ίδια ώρα να παίρνει;
Όχι;
Ε! τότε μάλλον πρέπει να συμβιβαστούμε, άλλωστε ισχύει το αξίωμα «ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις, αγάπησέ το».
Ναι λοιπόν μπορούμε να δούμε το καλό που εμφανίζεται σε ότι μας δίνει, αλλά και αυτό που κρύβεται σε ότι μας παίρνει.
Ορισμένοι αυτό το λένε αισιοδοξία, άλλοι πάλι βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, είναι και αυτό μια οπτική.
Ας χαρούμε λοιπόν αυτό που έρχεται, αυτό που μας αλλάζει, που μας δίνει το διαφορετικό, ας μην το φοβηθούμε, ας κολυμπήσουμε στο άγνωστο που εμφανίζεται ως θάλασσα πλατιά με άγνωστα νερά, ας αποδεχτούμε την αλλαγή, ας ταξιδέψουμε μαζί της προχωρώντας στη ζωή μας.
Το άγνωστο προκαλεί δέος, αλλά και γοητεύει, οι αλλαγές που φέρνει ο χρόνος και στα χαρακτηριστικά μας και στην ψυχή μας προκαλούν τρόμο, αλλά και σαγηνεύουν.
Ας αφήσουμε τη σοφία του χρόνου να μας αγκαλιάσει, να μας συνεπάρει, να μας ταξιδέψει σε νέους δρόμους και ας είμαστε μαζί, ούτε μπρος ούτε πίσω, συνοδοιπόροι.
Ας τον πιάσουμε από το χέρι αντί να μας σέρνει και ας το δούμε ως ευλογία και όχι ως τιμωρία.
Ας το δούμε ως παρέα στο διάβα της ζωής μας και όχι ως καταναγκασμό σε κάτι που δεν θέλουμε, ας συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι μεγαλώνουμε και γινόμαστε καλύτεροι για τον εαυτό μας και τους άλλους, χρησιμότεροι, σπουδαιότεροι, μοναδικοί.
Σε αυτή τη ζωή, σε αυτό τον κόσμο ήρθαμε ως ένοικοι, παροδικοί, τουλάχιστον ας αφήσουμε πίσω μας σημαντικά έργα να μιλούν για την σημαντική παρουσία μας.