ΗΠΕΙΡΟΣΚΟΠΙΟ

Αλυσίδες της αγάπης…

● Συμφωνούμε ότι η αγάπη είναι το πλέον υπέροχο συναίσθημα στον άνθρωπο. Συμφωνούμε ότι χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει ζωή. Συμφωνούμε επίσης ότι η αγάπη είναι άδολη, προσφέρεται, και ενίοτε -και πάντως όχι σαν αντάλλαγμα- επιστρέφεται. Επίσης, συμφωνούμε ότι η αγάπη δεν μπορεί να περιορίζει, να σφίγγει, να καταπιέζει τον άλλο.
Πολλοί άνθρωποι όμως έχουν την αίσθηση της αποκλειστικότητας, θέλουν ένα ή δύο πρόσωπα στη ζωή τους τα οποία θεωρούν δικά τους, όχι με την έννοια της κτητικότητας, αλλά με αυτή του δικού τους και μοναδικού ανθρώπου, που θα μοιράζονται την αγάπη ξέχωρα από άλλους, περισσότερο από άλλους.
***
Αυτό ενέχει τον κίνδυνο να πληγώσεις πολύ και εξίσου να πληγωθείς, αλλά πάλι ίσως εισπράττεται ασφάλεια ή και λύτρωση από μια τέτοιους είδους σχέση. Επιτρέψτε μου να δανειστώ ένα κείμενο που απαντά σε αυτά τα ερωτήματα και δίνει μια άλλη διάσταση.
***
Είναι της πολύ καλής φίλης Μαρίας Δούμα, πολυγραφότατης καθηγήτριας Φυσικής Αγωγής με διδακτορικό, που έγραψε πολύ πρόσφατα για τις «αλυσίδες της αγάπης».
***
Όπως γράφει, «η αγάπη δεν χειραγωγεί. Ούτε η γονεϊκή, ούτε η φιλική, ούτε η ερωτική/ συντροφική. Η αγάπη επιτρέπει την ελευθερία. Την ελευθερία να είσαι μια άλλη οντότητα κι οχι αυτή που σου επιβάλλουν. Μια πραγματική ελεύθερη οντότητα με σεβασμό πάντα και όρια απέναντι στους αλλους.
***
Ειδικά στην ερωτική έκφανση της αγάπης, το νόημά της -καθώς είναι καθαρά προσωπικό- βρίσκεται στο τι εννοεί ο καθένας από εμάς. Έχει δηλαδή σχέση με το πολιτισμικό μας φορτίο, τις εμπειρίες μας, την συναισθηματική μας ωριμότητα. Οι αντιλήψεις μας για την αγάπη συχνά είναι  και κοινωνικές επιταγές και αξίες τις οποίες τείνουμε να διαιωνίζουμε.
***
Όμως, καθένας από μας, δεν αποτελεί μια οντότητα που συνθέτει μόνο το περιβάλλον μας και το γονίδιο. Έχουμε και απόλυτα προσωπική ευθύνη στην εξέλιξη μας και στην διαμόρφωση των πεποιθήσεων μας στην πορεία της ζωής.
***
Δεν είναι απαραίτητο να δικαιολογούμε τα πρότυπα αγάπης που είχαμε στην ζωή μας από τους οικείους μας και να οδεύουμε πάνω τους απριόρι. Αυτο δείχνει την έλλειψη συναισθηματικής ωριμότητας και προσωπικής βούλησης.
***
Η “υπερβολική αγάπη” που συχνά επικαλούνται οι γονείς ή οι σύντροφοι (θα τολμήσω να πω και οι φίλοι συχνά), όχι μόνο περιορίζει την ελευθερία αλλά δείχνει και ανάγκη κτητικοτητας και βγάζει στην επιφάνεια έναν ασυνείδητο προβληματικό εαυτό που απολαμβάνει την "κτήση". Έναν εαυτό που νιώθει πως υπάρχει κι έχει νόημα ύπαρξης μέσα από την κτήση.
***
Όμως οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα για να τα εχουμε στην συλλογή μας ή την κτήση μας, ούτε και προσωπικότητες που είναι υποχρεωμένοι να μας υπηρετούν επειδή μας αγαπούν.
***
Δεχόμενοι μορφές αγάπης συχνά νιώθουμε πίεση και ασφυκτικότατα ενώ δεν θα έπρεπε. Διότι λαμβάνουμε παραμορφωμένη, ασφυκτική, ελεγκτική, εγωιστική, κλπ. αγάπη.
***
Η απεξάρτηση απαιτεί θέληση πραγματική, αποφασιστικότητα και δύναμη και κυρίως ωριμότητα. Αν θέλουμε ως ελεύθερους να μας λογαριάζουν θα πρέπει να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και ώριμοι συναισθηματικά.
***
Η "δέσμευση της αγάπης" ενέχει την επιβολή και την ανασφάλεια που γεννά ο φόβος της απώλειας. Και δεν αφήνει κανέναν χωρίς την ευθύνη του. Ούτε αυτόν που φτιάχνει δεσμά αγάπης ούτε αυτόν που τα δέχεται χωρίς να επιδεικνύει την ωριμότητα και την αποφασιστικότητα να θέτει το όριο να τον αγαπούν φυσιολογικά.
***
Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Συχνά δε, αυτός που λαμβάνει τέτοιου είδους αγάπη την δέχεται για λόγους δευτερογενών οφελών.
***
Παρά ταύτα, "η ελεύθερη, διακριτική αγάπη" είναι αυτή που εξελίσσει λειτουργικά τις σχέσεις και τις ικανοποιεί με μοναδικά συναισθήματα. Αυτά που επιτρέπουν τον αλληλοσεβασμό αλλά και τον αυτοσεβασμό μας μακροπρόθεσμα.
***
Η επιλογή είναι στο χέρι μας και μόνο...».