ΗΠΕΙΡΟΣΚΟΠΙΟ

Πώς να διαχειριστείς τόσο  δύσκολες καταστάσεις...
● Ας αφήσουμε για λίγο τα πολιτικά, τα οικονομικά προβλήματα, την ανεργία, τα λουκέτα, την ανέχεια, τη φτωχοποίηση των Ελλήνων, τα αδιέξοδα, τις προσπάθειες για λύση, τους έντιμους συμβιβασμούς, τις διαπραγματεύσεις, τους σκληρούς αγώνες και τις μάχες με τους πιστωτές, τις δηλώσεις ένθεν κακείθεν, τις ύβρεις των ξένων, τις υποχρεώσεις της χώρας, τα μνημόνια, τους θεσμούς ή τρόικα, τον Ντάισελμπλουμ, τον Σόιμπλε ή τον Ντράγκι, το Γιάνη ή το Λαφαζάνη, τον Τσίπρα και το Σαμαρά…
***
Και τι μένει; Η καθημερινότητά μας, οι σχέσεις μας με τα παιδιά μας, τους γονείς και παππούδες μας, τους φίλους μας και γείτονες, ο εαυτός μας και ο σύντροφος της ζωής μας, το σπίτι μας, η ίδια μας η ζωή… αλλιώς!
***
Ακόμη και αυτά όμως, δυστυχώς, επηρεάζονται από τα προηγούμενα. H ελπίδα, η πίστη, το όραμα, το όνειρο, η χαρά και η λύπη, η αγωνία, οι μεταξύ μας σχέσεις αλληλένδετα είναι με τα παραπάνω, δεν μπορείς εύκολα να τα απομονώσεις!
***
Όταν δεν έχεις δουλειά, χρήματα για τις υποχρεώσεις σου δεν έχεις όρεξη για καλαμπούρι, δεν μπορείς να χαμογελάσεις και το μόνο που στροβιλίζει το μυαλό είναι πώς θα τα βγάλεις πέρα, τι θα ταΐσεις τα παιδιά σου, πως θα πληρώσεις τους λογαριασμούς σου.
***
Παράλληλα δε, αναρωτιέσαι γιατί να συμβαίνουν αυτά σε σένα όταν άλλοι απολαμβάνουν το δικαίωμα στην εργασία και εκεί είναι που θυμώνεις και σου φταίνε όλοι, δεν θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν και κατεβάζεις τα μούτρα σε όσους εργάζονται και μπορούν να τα βολέψουν, έστω και στριμωγμένα.
***
Και εσύ; Πώς να το διαχειριστείς αυτό; Πρέπει να βρεις τη δύναμη να μην φτάσεις στο σημείο να ζητήσεις να… ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, επειδή ούτε εσύ έχεις!
***
Πρέπει να βρεις τη δύναμη να χαμογελάς στα παιδιά σου και, αν είναι κάπως μεγαλύτερα, να τους εξηγήσεις τι συμβαίνει. Αν πάλι είναι μικρά, θα πιάσεις τον εαυτό σου να κλαίει γιατί δεν μπορείς να τους πάρεις πολύχρωμους μαρκαδόρους για το σχολείο ή παπούτσια καινούρια.
***
Να, αυτά συμβαίνουν πίσω από πολλές κλειστές πόρτες σπιτιών σε όλη τη χώρα. Κλείνουν οι πόρτες, σφραγίζουν τα χείλη και οι καρδιές! Σκεφτείτε πόσα σπίτια έκλεισαν από ανθρώπους που δεν μπόρεσαν, δεν τα κατάφεραν να αντιμετωπίσουν την δύσκολη φάση της ζωής τους, σκεφθείτε πόσες οικογένειες διαλύθηκαν για τον ίδιο λόγο.
***
Εντάξει, συμφωνούμε, πρώτα απ’ όλα η υγεία, φαντάσου να ‘χεις - ο Θεός να φυλάει - και τέτοια προβλήματα στο σπίτι. Μόνο σαν παρηγοριά το αποδέχεται κάποιος που δεν έχει ούτε γάλα να πάρει στα παιδιά του και χρωστά παντού.
***
Και ενώ συμβαίνουν αυτά στην πόρτα σου, μέσα στο σπίτι σου, την ίδια ώρα βλέπεις η τηλεόραση να σου παρουσιάζει ένα άλλον κόσμο, τόσο διαφορετικό, τόσο ψεύτικο που παρά την ανέχειά σου ούτε που τον ζηλεύεις. Ένα μόνο ζητάς, το δικαίωμα στην εργασία και απαιτείς από το κράτος που τόσο ξένο σου φαντάζει να μπορέσει να σε στηρίξει.
***
Ένα κράτος για το οποίο δούλεψες σκληρά τόσα χρόνια και συνεισέφερες πληρώνοντας τις εισφορές σου, την Εφορία σου και εκπληρώνοντας όλες τις υποχρεώσεις σου, όπως οφείλεις ως πολίτης που πρέπει να το στηρίζει. Ένα κράτος που σκέφτεσαι τι έκανε τόσα λεφτά που πήρε από σένα και από άλλα εκατομμύρια πολιτών, πού πήγαν, πόσα έφαγαν και κανείς δεν τιμωρείται.
***
Τώρα που το χρειάζεσαι έρχεται πάλι σε σένα χωρίς δουλειά και εισόδημα και σου λέει, σου επιβάλλει να δώσεις. Πώς; Από πού; Κι’ όμως, ζούμε σ’ ένα κράτος που δείχνει τα… δόντια του ακόμη, αν και έπρεπε να σου σταθεί και να σε στηρίξει.
***
Ένα κράτος που μόνο σαν τέρας θα μπορούσες να το δεις, αφού θέλει να πιει μέχρι και το αίμα σου και που ποτέ δεν χορταίνει, αχάριστο σε ότι έκανες γι’ αυτό. Και συ ελπίζεις σε κάτι που θα ‘ρθει, από κάπου, κάποια στιγμή και θα νοιώσεις μια μέρα ότι ξύπνησες από ένα εφιάλτη που δεν εύχεσαι να συμβεί ούτε στον εχθρό σου!