ΗΠΕΙΡΟΣΚΟΠΙΟ

Γράφτηκε από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΙΣΟΓΛΟΥ on . Posted in Ηπειροσκόπιο

 Ο πόνος που έγινε δύναμη…

•  Ο Πέτρος Παπαδόπουλος, ταξίδεψε νωρίς στη γειτονιά των αγγέλων, χτυπημένος από μια σπάνια ασθένεια (προϊούσα μυϊκή δυστροφία τύπου Ντουσέν). Καθηλωμένος στο κρεβάτι από μικρός πάλεψε πολύ, δίνοντας μαθήματα θάρρους και παλικαριάς, σε πολλούς ανθρώπους. Αποτέλεσε παράδειγμα δύναμης και ενώ ζούσε τη δική του μοναξιά, αίφνης γέμισε η ζωή του με χιλιάδες φίλους και θαυμαστές απ’ όλο τον κόσμο. Σχολείο δεν πρόλαβε να πάει καθώς η ασθένειά του δεν το επέτρεψε.
***
Τι έκανε; Έμαθε μόνος του και με τη βοήθεια της μητέρας του να γράφει και το αποτέλεσμα μετά από πολύ σκληρή δουλειά ήταν να γράψει το συγκλονιστικό βιβλίο «ο πόνος που γίνεται δύναμη».
***
Πώς το έκανε; Στην αρχή χρησιμοποιώντας το κασετόφωνο μαγνητοφωνούσε όσα ήθελε να πει και η μητέρα του στη συνέχεια τα μετέφερε στο χαρτί. Συνεχίζοντας την προσπάθεια να μάθει να γράφει, παρά το γεγονός ότι μπορούσε να κουνήσει ελάχιστα μόνο τα δάχτυλα του χεριού, με τη βοήθεια του υπολογιστή έγραψε το βιβλίο του, την ιστορία της δικής του ζωής.
***
Στον πρόλογο του βιβλίου που κυκλοφόρησε το 2002 από τις εκδόσεις Κοχλίας και έγινε ανάρπαστο αναφέρει: «Είναι δύσκολο να γράφεις πράγματα για τον εαυτό σου, όταν μάλιστα το κάνεις για πρώτη φορά και αποφασίζεις να εκθέσεις τη μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής σου, προκειμένου να περάσεις ένα πολύ σημαντικό μήνυμα: πως, είτε είσαι άτομο με ειδικές ανάγκες είτε όχι, οι δυνατότητες να εκπληρώσεις όνειρα ζωής είναι απεριόριστες όταν παλεύεις με όλες σου τις δυνάμεις για να ζήσεις…».
***
«…Το δικό μου όνειρο ήταν το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας. Θαρρώ πως γίνεται πραγματικότητα, γιατί ο σεβασμός που νιώθω για το δώρο που ονομάζεται ζωή μου έδωσε τη θέληση, το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση που χρειάστηκα. Το μοιράζομαι μαζί σας και μ' ένα χαμόγελο ψυχής σας βεβαιώνω πως η ζωή είναι ωραία».
***
Ένα παιδί που η ζωή του φέρθηκε τόσο άδικα, βρίσκει τη δύναμη να την υμνήσει, θέλοντας να στείλει το δικό του μήνυμα προς όλους εκείνους που νομίζουν πως όλα τελείωσαν.
***
Ο Πέτρος αποτέλεσε ένα φωτεινό παράδειγμα, έλαβε χιλιάδες μηνύματα για το βιβλίο, γνώρισε το σεβασμό και χάρηκε τη δημοσιότητα που του πρόσφεραν τα ΜΜΕ. Καθήλωσε τους ανθρώπους με τη συγγραφή του βιβλίου και τον αγώνα του.
***
Τον θυμάμαι να χαμογελά σε κάθε επίσκεψή μου στο σπίτι και να σχεδιάζουμε τη συγγραφή ενός δεύτερου βιβλίου μετά την μεγάλη επιτυχία του πρώτου. Ήθελε με αυτή τη δεύτερη προσπάθεια να ευχαριστήσει όλο τον κόσμο για την αγκαλιά που του άνοιξε.
***
Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να το τελειώσει! Πήγε να συναντήσει τον αγαπημένο του αδελφό που χάθηκε από την ίδια ασθένεια λίγα χρόνια πριν. Αγαπήθηκε πολύ από αγνώστους ανθρώπους και αναγνωρίστηκε η μαχητικότητά του, το χαμόγελό του, η αξία που προσέδωσε στη ζωή η οποία τόσο τον ταλαιπώρησε.
***
Απίθανη αντιμετώπιση που ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να την κατανοήσω. Το μεγαλείο της ψυχής του, το σθένος του, η μεγάλη του καρδιά τους χώραγε όλους.
***
Η γνωριμία μας σχεδόν τυχαία, αν και η μητέρα του ήταν από το διπλανό από το δικό μου χωριό. Μου ήταν όμως άγνωστη, όπως άγνωστη μου ήταν και η ύπαρξη του γιου της, του Πέτρου και της ζωής τους στο μικρό τους διαμέρισμα κάπου προς τα Ζευγάρια. Αργότερα μετακόμισαν στη Βρυσούλα.
***
Ένας κοινός μας φίλος μου μίλησε για την εκπληκτική ιστορία του και μου προξένησε το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον όταν μου είπε ότι γράφει βιβλίο ενώ ποτέ δεν πήγε σχολείο, κουνώντας ελάχιστα τα δάχτυλά του.
***
Τηλεφώνησα στο σπίτι του, κλείσαμε ραντεβού, τον επισκέφθηκα και έτσι ξεκίνησε η φιλία μας, μια φιλία για την οποία πάντα λέω ότι εγώ κέρδισα περισσότερα από αυτόν.
***
Κανονίσαμε παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς της μητέρας του της Σουλτάνας να κάνουμε το ρεπορτάζ για το Μέγκα, εκείνος ενθουσιασμένος, εγώ σαστισμένος. Το ρεπορτάζ προβλήθηκε από όλα τα ΜΜΕ, τα αφιερώματα πολλά για το βιβλίο και τον ίδιο, οι έπαινοι αμέτρητοι και η χαρά του Πέτρου απερίγραπτη.
***
Υπό την αιγίδα και με τη βοήθεια του μακαριστού Δεσπότη Ιωαννίνων Θεόκλητου διοργανώσαμε και εκδήλωση παρουσίασης στην πόλη. Ο ενθουσιασμός μεγάλος και η παρατήρηση του Δεσπότη προς εμένα αυστηρή, «πρόσεξε μην εκμεταλλευτείς το θέμα για να προκαλέσεις απλά συγκίνηση έως οίκτο».
***
Η καταρρακτώδης βροχή δεν εμπόδισε την παρουσία του κόσμου, η αίθουσα κατάμεστη, η απευθείας σύνδεση με τον Πέτρο συγκίνησε, μίλησε ο Δεσπότης, ο εκδότης και ο τότε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Χρήστος Μασσαλάς. Τιμήθηκε με πλακέτα η μητέρα για το δικό της καθημερινό αγώνα στο προσκέφαλο του παιδιού. Ήταν μια μοναδική εκδήλωση γεμάτη συναισθήματα και μηνύματα. Ακόμη τη θυμάμαι και νομίζω ότι πολλοί ακόμη δεν θα την ξεχάσουν ποτέ.
***
Ο Πέτρος παρά τις προβλέψεις έζησε περισσότερα χρόνια καταρρίπτοντας τα προγνωστικά των γιατρών. Η θέλησή του για ζωή και κυρίως η θέλησή του να βοηθήσει άλλους να κατανοήσουν την αξία της ζωής νομίζω ότι ήταν αυτά που τον κράτησαν όρθιο.
***
Είχε μια αποστολή, όταν αυτή ολοκληρώθηκε μπορούσε ήσυχος πια να κάνει το μεγάλο ταξίδι…
(Αφιερωμένο στη μνήμη του Φίλου μου
Πέτρου Παπαδόπουλου)