ΗΠΕΙΡΟΣΚΟΠΙΟ

Το σύμπαν καίγεται κι εμείς στον… μικρόκοσμό μας!

● Εγκλωβισμένοι στα συναισθήματά μας, άλλοτε και στη λογική μας, θυμώνουμε, αγαπάμε, μισούμε, γκρινιάζουμε, ελπίζουμε, παλεύουμε καθημερινά για να βελτιώσουμε τη ζωή μας ή ίσως απλά για να την συντηρήσουμε. Nα πορευόμαστε όπως λένε και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, που πολλά είδαν τα μάτια τους, αλλά σαν αυτά που συμβαίνουν τώρα ποτέ!
* * *
Η αβεβαιότητα είναι το κυρίαρχο συναίσθημα όλων, που συνεπικουρείται και ενισχύεται και από τη λογική. Ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή των ανθρώπων που λογική και συναίσθημα πάνε μαζί και όχι χώρια.  Συμπληρώνει το ένα το άλλο και κάθε μέρα που ξημερώνει διαψεύδει προσδοκίες και όνειρα επαναφέροντάς σε στην πραγματικότητα.
* * *
Ήδη από τη χώρα έφυγαν πάνω από 200.000 νέα παιδιά, επιστήμονες που αναζητούν έξω από δω, καταρχήν δουλειά και δευτερευόντως να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους.
* * *
Το «σαν την Ελλάδα πουθενά» που τόσο υπερήφανα λέγαμε και ακούγαμε μέχρι τώρα, φαντάζει πια ως μια άσχημη πραγματικότητα που δεν αλλάζει όσο δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι.
* * *
Αισθανόμαστε ενοχές για πράγματα την ευθύνη των οποίων έχουν άλλοι, αυτοί που ορκίστηκαν να κάνουν καλύτερη τη ζωή μας και να βάλουν και τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Αισθανόμαστε κρυφή ντροπή για τη χώρα μας, την ίδια ώρα που υπερηφανευόμαστε για την ιστορία της.
* * *
Νοιώθουμε προδομένοι από άλλους, όταν το ίδιο κάνουμε και μείς. Ζητούμε να αλλάξουν οι άνθρωποι, αλλά δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτό. Υπακούμε χωρίς να αντιδρούμε, δεν βγαίνουμε στους δρόμους και καταγγέλλουμε όσους το κάνουν, υποστηρίζοντας ότι μας ενοχλούν, μας ξεβολεύουν από την συνηθισμένη πια καθημερινότητά μας.
* * *
Φωνάζουμε συνθήματα χωρίς να τα πιστεύουμε και εναντιωνόμαστε σε κάθε τι που είναι αντίθετο προς τα συμφέροντά μας. Αρκεί να μην διαταραχθεί η ζωούλα μας! Δεν πειράζει που άλλοι έχουν νοιώσει ήδη στο πετσί τους την ανεργία, την απόγνωση, τη θλίψη, το αδιέξοδο, αρκεί εμείς να είμαστε καλά. Όλος ο κόσμος είναι ο δικός μας μικρόκοσμος.
* * *
Δεν νοιώθουμε ενοχές εκεί που πρέπει και δεν αγωνιζόμαστε για όσα πρέπει, αλλά επιμένουμε να κινούμαστε περιμετρικά του ατομικού μας συμφέροντος, γινόμαστε το κέντρο του κύκλου της ζωής μας.
* * *
Δεν βγαίνει έτσι ο λογαριασμός, πατριώτη, δεν προχωρά τίποτε έτσι και δεν αλλάζει τίποτε αν νοιώθουμε βολεμένοι. Όταν το κατανοήσουμε όλοι μας αυτό, τότε μπορεί να ελπίζουμε στο καλύτερο και αν όχι το δικό μας καλύτερο αύριο, τουλάχιστον των παιδιών μας.
* * *
Με φοβίζει η αδιαφορία γι’ αυτό που γίνεται δίπλα μας και με τρομάζει ότι περνούν απαρατήρητα, ασχολίαστα, λες και είναι ότι πιο συνηθισμένο. Αυτό ακριβώς, μας έχει γίνει συνήθεια, ακόμη και οι τραγωδίες σε απλή καταγραφή μετατράπηκαν, αριθμητική αναφορά είναι, λες και ζωές, ψυχές, δεν υπάρχουν.
* * *
Δείτε πώς παρουσιάζονται οι τραγωδίες στο Αιγαίο, όπου εκατοντάδες πρόσφυγες έχουν πνιγεί. Δείτε πώς εμφανίζονται οι νεκροί των τροχαίων, των ναρκωτικών, ως στατιστική αναφορά με σύγκριση στον προηγούμενο μήνα και με τη σημείωση της αύξησης ή της μείωσης του ποσοστού.
* * *
Έτσι είναι, όλα συνήθεια, κάποιος να μας ταρακουνήσει χρειάζεται, να ξυπνήσουμε, από ένα λήθαργο βαθύ, πριν να είναι αργά. Σκέψεις παραθέτω που άλλος μπορεί να συμφωνεί και άλλος να διαφωνεί… Ας βρούμε όμως επιτέλους μαζί πού διαφωνούμε και πού συμφωνούμε, για να πορευτούμε μπροστά, όπως μας αρμόζει, όπως αρμόζει σε όλους.