Βλέποντας έναν παιδικό ποδοσφαιρικό αγώνα!..

● Τι θα λέγατε να επιχειρήσω να περιγράψω ένα ποδοσφαιρικό αγώνα στον οποίο παίζουν παιδιά ηλικίας 16-17 ετών; Μη φοβάστε, δεν θα περιγράψω το αγωνιστικό του μέρος, μου είναι αδύνατο! Άλλωστε, το κάνουν πολύ καλύτερα οι αρμόδιοι συνάδελφοι του αθλητικού. Εγώ θα περιγράψω τι είδα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά κυρίως στην εξέδρα, όπου παρακολουθούσαν αρκετοί γονείς.
***
Πρέπει να πω εξ αρχής ότι κατέληξα σε ένα βασικό συμπέρασμα: Το να παρακολουθείς ένα ποδοσφαιρικό αγώνα θέλει κότσια, είναι ίσως από τις ελάχιστες περιπτώσεις όπου τα συναισθήματα εναλλάσσονται τόσο γρήγορα και τόσο απότομα, όπως θα εξηγήσω παρακάτω.
***
Ο διαιτητής σφυρίζει, το ματς αρχίζει, οι γονείς χειροκροτούν και όσο περνά η ώρα οι παίκτες ιδρώνουν τις φανέλες τους. Οι φίλαθλοι γονείς ανυπομονούν και μαζί επευφημούν τις προσπάθειες των παιδιών, κατσαδιάζουν τον διαιτητή, τον βλέπουν σαν… κόκκινο πανί, καρφώνουν τα μάτια τους πάνω του, τον παρακολουθούν περισσότερο ίσως από τον αγώνα…
***

Μια στραβή και τον… λούζουν με κοσμητικά επίπεδα. Αν δεν είναι δίκαιος κατά τη γνώμη τους, αλλοίμονό του, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Αν πάλι είναι καλός και δίκαιος έτσι όπως το εννοούν οι ίδιοι όλα καλά. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο…
***
Οι παίκτες τρέχουν πάνω – κάτω, οργώνουν κυριολεκτικά το γήπεδο, οι επευφημίες πολλές για την ομάδα τους και τα χειροκροτήματα θερμά και συνεχή, ακόμη και στις αποτυχημένες προσπάθειες. Ενθαρρύνουν τα παιδιά και κείνα προσπαθούν να τα δώσουν όλα.
***
Και μέσα στην αντιπαλότητα, στο κυνήγι της μπάλας, δύο ποδοσφαιριστές διεκδικώντας την κεφαλιά συγκρούονται και πέφτουν στο έδαφος. Ο ένας σηκώνεται αμέσως, ο άλλος διπλώνεται και δείχνει να πονά, ο αντίπαλος τρέχει πάνω του, του πιάνει το χέρι, του μιλά και τον σηκώνει όρθιο… Μεγαλείο! Ο αλληλοσεβασμός πρώτα απ’ όλα. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο…
***
Σκηνή που θα επαναληφθεί αρκετές φορές. Έχουν παιδεία τα παιδιά μας, ήθος, το γράφει και το πανό στο γήπεδο Τσανακτσής της ΕΠΣΗΠ, αναρτημένο στα μισογκρεμισμένα πλέγματα από την τελευταία κακοκαιρία, «όχι στη βία μέσα και έξω από το γήπεδο, μέσα και έξω από το σχολείο».
***
Κοιτάζω μια στην κερκίδα, μια στον αγωνιστικό χώρο, οι φίλαθλοι – γονείς των παικτών δίνουν οδηγίες, φωνάζουν, παροτρύνουν, τύφλα να ‘χει ο προπονητής!  Όλοι ξέρουν και δεν φτάνει αυτό, έχουν απαιτήσεις, πότε θα μπει το γκολ.
***
Μια λανθασμένη κίνηση των παιδιών τους προκαλεί, για να ακουστεί μια φωνή «παιδιά είναι μην κάνετε έτσι»! Σωστά, παιδιά είναι, από τη μια ο κόσμος των μεγάλων και από την άλλη ο κόσμος των παιδιών. Τελικά, καταπιέζουμε τα παιδιά στο σπίτι και στο σχολείο, τα καταπιέζουμε και στο παιχνίδι.
***

Το ημίχρονο δίνει μια ανάσα, αλλά και το περιθώριο ανασύνταξης των δυνάμεων. Καλή η εμφάνιση και των δυο ομάδων, διχασμένες οι απόψεις για τη διαιτησία, χρειάζεται καλύτερος συντονισμός των παικτών, είναι μερικές από τις σκόρπιες ατάκες που ακούς. Αναρωτιέμαι τις διεργασίες που γίνονται στο μυαλό και την ψυχή των φιλάθλων.
***
Πως τα καταφέρνουν αλήθεια; Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, αποδοκιμάζουν, βρίζουν (κόσμια, είναι η αλήθεια), επευφημούν, χειροκροτούν, γελούν, ωρύονται, παρατηρούν, επιπλήττουν, μουτζώνουν, παραπονιούνται. Ένα τσιγάρο δρόμος, παρέα με καφέ σε πλαστικό!
***
Τα σχόλια για την απόδοση των παικτών ποικίλα, κάποιοι ξεχωρίζουν στα μάτια των φιλάθλων ρωτώντας: «ποιος είναι το 10αρι;». Τα παιδιά έχουν κουραστεί, οι φίλαθλοι ενθαρρύνουν για να αποδώσουν οι προσπάθειες για νίκη και ο προπονητής αρχίζει τις αλλαγές.
***
Βγαίνει ένας παίκτης, αυτός που μπαίνει είτε θα φιλήσει το σταυρουδάκι που φορά, είτε θα ακουμπήσει το χέρι του στο χόρτο, είτε θα κάνει το σταυρό του! Γούρι θες να το πεις; Συνήθεια; Όπως και να το πεις, γι’ αυτόν είναι σπουδαίο, σημαντικό…
***
Αναρωτιέμαι πώς να νοιώθουν τα παιδιά πριν, κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά και μετά. Εντάξει, κατανοώ τα συναισθήματα της νίκης, ψάχνω εκείνα της ήττας. Και εδώ έχουν ευθύνη οι προπονητές, οι οποίοι πρέπει να μάθουν στους μικρούς ποδοσφαιριστές να διαχειρίζονται την ήττα.
***
Έτσι είναι το ποδόσφαιρο ή καλύτερα αυτό θα έπρεπε να ήταν το ποδόσφαιρο. Μια γιορτή, με αναπτυγμένο το αίσθημα της ευγενούς άμιλλας!

➤ Γιατί το Κράτος αδικεί τους συνεπείς φορολογούμενους;

● Τα τελευταία δύο χρόνια 3,4 εκατ. φορολογουμένων οφείλουν στο δημόσιο 21,6 δις ευρώ. Η πλειονότητα των οφειλών είναι μικρότερες από 3.000 ευρώ. Μόνο στο πρώτο δίμηνο του έτους δημιουργήθηκαν νέες οφειλές ύψους 1,7 δισ. ευρώ.
● Ποιοι είναι αυτοί λοιπόν που χρωστάνε στο κράτος και δεν έχουν πληρώσει; Ασφαλώς πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, είναι πολίτες που για τον ένα ή τον άλλο λόγο εξαιτίας της κρίσης είτε έβαλαν λουκέτο στην επιχείρησή τους, είτε έμειναν άνεργοι, είτε μειώθηκαν τα εισοδήματά τους σε τέτοιο βαθμό που προτίμησαν, και καλά έκαναν, να ζήσουν την οικογένειά τους από το να πληρώσουν την Εφορία.
***
Αυτό από πού φαίνεται; Από το γεγονός ότι πριν την κρίση και όταν οι δουλειές τους πήγαιναν καλά δεν όφειλαν ευρώ στο δημόσιο ή τα ασφαλιστικά ταμεία. Ήταν κύριοι στις υποχρεώσεις τους και μπορούσαν ως καλοί νοικοκύρηδες να τακτοποιήσουν τις οφειλές τους είτε εξοφλώντας τες, είτε ρυθμίζοντάς τες όπως πολλοί προτιμούσαν και εφόσον είχαν το δικαίωμα.
***
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν που ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις τους βρέθηκαν να χρωστούν και το κακό είναι ότι από αυτούς ορισμένοι συνελήφθησαν με πομπώδη τρόπο και συνέπειες για τους ίδιους, τις οικογένειές τους και το περιβάλλον τους.
***
Σύρθηκαν με χειροπέδες στα αστυνομικά τμήματα και στις εισαγγελίες μέχρι να καταφέρουν να εξηγήσουν την κατάστασή τους, σύμφωνα δε με όσα κατά καιρούς έχουμε μάθει, άλλων τα ποσά είναι μεγάλα και άλλων σχετικά μικρά.
***
Πολλοί εξ αυτών πριν συλληφθούν είχαν ήδη προσέλθει στις Εφορίες προχωρώντας σε ρυθμίσεις των οφειλών τους, κάτι που έπρεπε να εξηγήσουν στις αρχές, με δεδομένη την ασυνεννοησία μεταξύ των εμπλεκομένων υπηρεσιών.
***
Προσπάθειά τους να εξηγήσουν ότι αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους παραθέτοντας στοιχεία της πορείας της επιχείρησής τους εν μέσω κρίσης, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι πριν δεν είχαν τέτοιου είδους οφειλές.
***
Σε αυτές δε τις περιπτώσεις θα πρέπει να προστεθούν και εκείνες που κατέφυγαν στα δικαστήρια κερδίζοντας «κούρεμα» των χρεών τους ύστερα από παρουσίαση της οικονομικής τους κατάστασης.
***
Γι’ αυτές τις περιπτώσεις των πολιτών ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι το κράτος πρέπει να επιδείξει ανεκτικότητα και ευαισθησία για να βρεθεί λύση; Έλα όμως που υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που βγάζουν μάτι και προκαλούν το περί κοινού δικαίου αίσθημα.
***
Μεγαλοοφειλέτες από τη μια που ενώ λειτουργούν τις επιχειρήσεις τους και παρουσιάζουν μεγάλους τζίρους ενίοτε και κέρδη δεν πληρώνουν τους φόρους τους. Και από την άλλη εκείνοι οι… κουτοπόνηροι πολίτες που περιμένουν ότι κάποια στιγμή θα τη γλυτώσουν, θα τους χαριστούν τα χρέη και οι οποίοι έχουν χρήματα, αλλά αρνούνται να πληρώσουν, χωρίς μάλιστα να υφίστανται και συνέπειες.
***
Να λοιπόν πώς το ίδιο το κράτος και η αδυναμία του να εφαρμόσει ένα δίκαιο σύστημα φορολόγησης και αξιολόγησης τέτοιων περιπτώσεων προκαλεί εκείνους τους φορολογουμένους που, στερώντας την οικογένειά τους, κατέβαλλαν είτε τη δόση που τους αναλογούσε, είτε κάθε μήνα από ένα μικρό ποσό των υποχρεώσεών τους.
***
Και τώρα τι συμβαίνει; Όλοι αυτοί νοιώθουν πόσο χαζά έπραξαν και πλήρωναν τους φόρους τους με τις προσαυξήσεις καθώς έρχεται το ίδιο το κράτος και επιβραβεύει συλλήβδην όσους αδιαφόρησαν ως προς τις υποχρεώσεις τους διαγράφοντας το 100% των προσαυξήσεων εάν καταβάλλουν τον βεβαιωμένο αρχικό φόρο!
***
Στις αγωνιώδης προσπάθειές του το Δημόσιο να βάλει στα ταμεία του έσοδα αδικεί εκείνους που όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν συνεπείς με μεγάλες στερήσεις του οικογενειακού τους προγραμματισμού, ενώ δεν διαχωρίζει βάση των φορολογικών τους δηλώσεων και των πραγματικών τους εσόδων εκείνους που είχαν, αλλά δεν πλήρωναν, «γιατί δεν ήταν κορόιδα» από εκείνους που πραγματικά δεν μπορούσαν να το πράξουν.
***
Ακούγεται ότι θα δοθεί ένα μπόνους στους συνεπείς φορολογουμένους, μένει να δούμε αν θα γίνει. Διαφορετικά, το μόνο που θα γίνει θα είναι να μετατραπούν οι συνεπείς πολίτες σε κακοπληρωτές.

➤ Ας μάθουμε πια τα παιδιά μας να ακούν, να μιλούν, να νοιάζονται!

● Είναι από τις σπάνιες φορές που ξεκινώ να γράψω αλλά δεν μπορώ, αλλάζω θέμα, αλλάζω σκέψεις, άλλα θέλω να γράψω, άλλα έρχονται στο μυαλό, γυροφέρνω ανήσυχα γύρω από το 20χρονο παλικάρι που χάθηκε έτσι, για το τίποτε, άδοξα.
● Με πληγώνει αυτή η διαπίστωση. Είναι ένας θάνατος άδικος, μια ζωή που το νήμα της κόπηκε τη στιγμή που θα έπρεπε να ξεδιπλώνεται για να ζήσει χαρές και λύπες, όμορφες ή άσχημες στιγμές.
***
Χάθηκε ένας άνθρωπος στα 20 του, που οι περισσότεροι περνούν καλά και απολαμβάνουν τη φοιτητική ζωή ως μοναδική, ως εξαιρετική, την οποία αναπολούν όταν περάσουν τα χρόνια και τη μεταφέρουν στα παιδιά τους ως εμπειρία ζωής.  Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δε θα το ζήσει αυτό…
***
Ένα παιδί τόσο αδύναμο να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημά του, πώς μπόρεσε αλήθεια να βρει τη δύναμη να γράψει ο ίδιος το δικό του τέλος με ένα τέτοιο τρόπο; Πώς η αδυναμία του έγινε δύναμη εναντίον του εαυτού του;
***
Μπορεί να προσπάθησε να μιλήσει και ίσως δεν τον άκουσαν, ίσως δεν τον πήραν στα σοβαρά, ίσως ο ίδιος να προτίμησε τη σιωπή. Πόση δυστυχία, τι τραγωδία να μην προλάβεις ένα θάνατο, να μη δεις ότι έρχεται το κακό.
***
Πόσες φορές δεν είπαμε «έλα μωρέ τώρα, δεν είναι τίποτε, μην δίνεις σημασία» και πόσες ενοχές μπορεί να κουβαλάς μετά γι’ αυτή σου τη στάση. Γιατί δεν πήραν το παιδί από τη Σχολή, γιατί δεν έδωσαν όλοι τη σημασία που έπρεπε, γιατί δεν κίνησαν γη και ουρανό για να το απαλλάξουν από το προσωπικό του μαρτύριο;
***
Πώς να απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και το κακό είναι πως δεν μπορείς να δώσεις απαντήσεις και σε άλλα παρόμοια άλλων περιστατικών, άλλων παιδιών που συνεχίζουν να βιώνουν ένα ανάλογο δράμα. Τι χρειάζεται να κάνουμε λοιπόν;
***
Να ακούμε και να βλέπουμε! Αν μη τι άλλο, ο θάνατος του Βαγγέλη θα αφυπνίσει, μακάρι να αφυπνίσει και εκείνους που μπορούν και έχουν υποχρέωση να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα, τα οποία δυστυχώς συμβαίνουν ακόμη και στα δημοτικά σχολεία και παντού.
***
Η οργή είναι πέρα ως πέρα δικαιολογημένη, η κοινωνία μπορεί να τιμωρήσει με τους δικούς της σκληρούς άγραφους νόμους τους ηθικούς αυτουργούς, αναγκαία συνθήκη είναι όμως να τους γνωρίζουμε και αυτούς μόνο οι αρμόδιες αρχές είναι σε θέση να εντοπίσουν. Η απαίτηση της εξεύρεσης των ενόχων επιβάλλεται και για το νεκρό και την οικογένειά του, αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία.
***
Η παρότρυνση όμως ορισμένων ανεγκέφαλων για επιβολή τιμωρίας σε συγκεκριμένα πρόσωπα που οι φωτογραφίες τους κάνουν το γύρο του διαδικτύου και χωρίς να γνωρίζουμε εάν ευθύνονται ή όχι για το θάνατο του παιδιού δεν μπορεί παρά να είναι καταδικαστέα.
***
Η οργή δεν μπορεί να μετατρέπεται σε μίσος για πρόσωπα που δεν ξέρουμε αν και τι έπραξαν. Αυτό αποτελεί όνειδος για την ίδια την κοινωνία, η οποία θρηνεί το παλικάρι αλλά την ίδια στιγμή κάνει ό,τι έκαναν στον σπουδαστή.
***
Ο πόνος είναι πάντα προσωπικός και αφορά μόνο και αποκλειστικά την οικογένειά του. Όλοι οι υπόλοιποι αργά ή γρήγορα θα το ξεχάσουμε, το έχει αποδείξει άλλωστε η ίδια η ζωή.
***
Οι εν θερμώ αποφάσεις ποτέ δεν βγήκαν σε καλό. Οι πρωτοβουλίες που λαμβάνονται μπορεί να ικανοποιούν την κοινή γνώμη πρόσκαιρα, αλλά ο χρόνος που θα περάσει θα αποδείξει ότι, εφόσον δεν έχουν βάση, δεν θα αποδώσουν και θα μιλάμε και πάλι για φαινόμενα bullying, με την ευχή ότι δεν θα έχουμε άλλα θύματα.
***
Μπορεί κανείς να παρατηρήσει και κάτι ακόμη, ότι η κοινωνία κινείται με γνώμονα την αυτοπροστασία της, δυστυχώς όχι από τέτοια επικίνδυνα φαινόμενα που θα έπρεπε εν τέλει να λειτουργήσουν ευεργετικά, αλλά επειδή θέλει να αποβάλλει τη «ρετσινιά» του bullying, γιατί ασυνείδητα θέλει να αποποιηθεί το κακό, να το ξορκίσει.
***
Η επαρχία είναι σκληρή. Δεν είναι μόνο οι όμορφες εικόνες για διακοπές, η ζωή της είναι σκληρή και οι κάτοικοι της άλλοτε ανέχονται και άλλοτε γυρίζουν το κεφάλι στα μικρά ένοχα μυστικά της. Όλοι γνώριζαν αλλά κανείς δεν μίλαγε, πόσες φορές έχει συμβεί αυτό στο παρελθόν…
***
Ας μάθουμε λοιπόν τα παιδιά μας να σέβονται την διαφορετικότητα, να τα μάθουμε να μιλούν, να ακούν, να προσέχουν, να ενδιαφέρονται, να νοιάζονται και να προστατεύουν τον αδύνατο. Έτσι δεν μπορεί, κάτι θα πετύχουμε.

➤ Η ΠΣΕ πρέπει να βγει από τον κύκλο της εσωστρέφειας!..

● Διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο της εκλεκτής συναδέλφου και φίλης Άννας Στεργίου στο «www.agrocosmos.com» με τίτλο «μήπως να φρεσκαριστεί η πίτα του Ηπειρώτη;», το οποίο ανήρτησε μια ημέρα μετά την καθιερωμένη εκδήλωση της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος.
● Με κέντρισε και το κοινοποίησα στο facebook συνοδεύοντάς το με το εξής σχόλιο: «Όχι πρέπει, είναι άκρως απαραίτητο, κατήντησε απλό πανηγύρι, όχι πάντως σαν αυτά των χωριών που είναι πολύ καλύτερα, καθώς εκεί υπάρχει επικοινωνία, ενώ εδώ είναι μόνο επίσημοι πολιτικοί που κάνουν περατζάδα, κανένα μήνυμα».
Γράφει μεταξύ άλλων η Άννα: «…Η τωρινή απουσία του κόσμου είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να προβληματίσει τους αρμόδιους κι ως προς τη λειτουργία των συλλογικών οργάνων και τις διαφορές εντός κι ως προς τη διοργάνωση και τις εμμονές του καθενός για το τι θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα…
***
…Όσο ωραία και να’ ναι η Πίτα του Ηπειρώτη, λυπάμαι που το λέω, το ακούω συνέχεια αλλά κανείς δεν το λέει φωναχτά, έχει καταντήσει ξαναζεσταμένο ψωμί. Όμως, στην Πίτα του Ηπειρώτη – που ελάχιστα διαφοροποιήθηκε τα τελευταία χρόνια κι όχι σε θέματα ουσίας -χρειάζεται ανανέωση ως προς τον τρόπο παρουσίασης.
***
…Χρειάζεται να κατατεθούν και φρέσκιες ιδέες στο τραπέζι και να υπάρξει συνδυασμός και με Ηπειρώτες καλλιτέχνες που δεν είναι μόνο στο χώρο της παραδοσιακής μουσικής και μπορεί να είναι καταξιωμένοι σκηνοθέτες στο θέατρο, εικαστικοί, στιχουργοί, χοροδιδάσκαλοι, συγγραφείς κ.ά., ώστε να ξαναστηθεί η εκδήλωση από την ΑΡΧΗ και σε νέες βάσεις.
***
…Δεν μπορεί πριν από λίγα χρόνια να έρχονται πάνω από 10.000 και να μη χωρά να περάσει καρφίτσα και σταδιακά αυτός ο κόσμος να έχει μειωθεί κάτω από το μισό. Συν τοις άλλοις, υπάρχουν τόσες οργανώσεις αποδήμων Ηπειρωτών εντός κι εκτός Ελλάδας, αναρωτιέμαι αν έχουν ερωτηθεί ποτέ τι θα ήθελαν με ένα απλό ερωτηματολόγιο.
***
…Αντιλαμβάνομαι ότι υπήρξε μια δυσκινησία λόγω του θέματος της προεδρίας αλλά το σημερινό δεν ήταν αποτέλεσμα να χαίρονται και οι μεν κι οι δε. Ούτε μπορούν οι πολιτικές γραμμές να προσδιορίζουν έναν κατ’ εξοχήν  πολιτιστικό θεσμό.
***
…Τι τους λείπει; Εκτός από τους Βορειοηπειρώτες, πότε αυτοί οι άνθρωποι έπαιξαν ρόλο σ’ αυτήν την εκδήλωση που είναι κορυφαία για την ηπειρώτικη αποδημία; Πότε έγινε αφορμή για να γίνει γνωστή η ηπειρώτικη γαστρονομία αντί για τους καθιερωμένους γυρολόγους με σουβλάκια και ποπ κορν;
***
…Πότε λειτούργησε σαν ένα συνέδριο για τη γλώσσα, καθώς οι Ηπειρώτες όπου γης κι όλοι οι απόδημοι Έλληνες κινδυνεύουν να τη χάσουν; Να μιλήσουμε για τα ελληνικά σχολεία στο εξωτερικό. Η πίτα του Ηπειρώτη δεν είναι μόνο αντάμωμα. Είναι γιορτή ουσίας…».
***
Παρά τη βαρύγδουπη ανακοίνωση της Πανηπειρωτικής για το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς, προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ σε τι συνίσταται ο ορισμός μιας κοπής πίτας συνοδεία χορευτικών ως κορυφαίας.
***
Μάλλον η ΠΣΕ δεν είδε φέτος τα άδεια καθίσματα, ούτε την ανύπαρκτη προβολή της κορυφαίας διοργάνωσης από τα ΜΜΕ, πλην των τοπικών μίντια. Δεν είδε ότι θα πρέπει επιτέλους, όπως γράφει η Άννα, να φρεσκαριστεί, να ανανεωθεί, να εμπλουτισθεί η κοπή πίτας του Ηπειρώτη. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτές οι εκδηλώσεις είναι πολύ καλές για τις προσωπικές δημόσιες σχέσεις τους και πολύ κακές για την εικόνα της Ηπείρου.
***
Κατανοώ την αγωνία τους για προβολή, κατανοώ την επιδίωξη δημοσίων σχέσεων, τα κατακρίνω όμως αυτά όταν γίνονται για προσωπικούς και μόνο λόγους. Έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια να γίνονται δέκτες έντονων επικρίσεων για τη στάση τους, τις θέσεις τους και τις απόψεις τους.
***
Επιλεκτικές αναφορές, παρεξηγήσιμες ενίοτε, αφού επιλέγουν να δείξουν την προτίμησή τους σε συγκεκριμένες πολιτικές συγκεκριμένων κομμάτων και ας μην κάνουν τον κόπο να ζητήσουν συγκεκριμένες αναφορές από τη στήλη. Ας το ψάξουν μόνοι τους, όπως επίσης ας διερωτηθούν γιατί τα τελευταία χρόνια η ΠΣΕ αποτελεί εφαλτήριο πολιτικής ανέλιξης προέδρων και άλλων μελών του Δ.Σ οι οποίοι κατέρχονται ως υποψήφιοι βουλευτές.
***
Η ΠΣΕ έχει συνδυάσει το έργο της με «πανηγυράκια» και ανακοινώσεις που βαφτίζουν παρεμβάσεις σοβαρές, ενώ η προσπάθεια διοργάνωσης ημερίδων όσο καλές και χρήσιμες επιχειρείται να φανούν, καταδεικνύει την περιορισμένη έως ανύπαρκτη υποδοχή τους από την κοινωνία.
***
Ο ρόλος της παραμένει θολός και αδυνατεί να καταστήσει τον εαυτό της ως ένα ισχυρό θεσμό με φωνή που να εκφράζει το σύνολο των Ηπειρωτών και τις αγωνίες του για μια περιοχή που έχει προσφέρει στη χώρα και την κοινωνία.
***
Θα μπορούσε να θέσει υπό την σκέπη της και να αποτελέσει «ομπρέλα» όλων των επιμέρους ηπειρωτικών συλλόγων της αποδημίας και να είναι τόσο ισχυρός, ώστε οι παρεμβάσεις της προς την πολιτεία και άλλους φορείς να είναι καταλυτικές.
***
Αντίθετα, φαίνεται πως έχει χάσει το γόητρό της και τελεί εν συγχύσει. Την περίοδο δε της κρίσης η απουσία της από τα κοινωνικά δρώμενα περισσότερο από εμφανής. Η δυναμική της αυτοπεριορίζεται και περικλείεται σε ένα περιβάλλον που περισσότερο έχει να κάνει με προσωπικές απόψεις και στρατηγικές.
***
Κινητικότητα εμφανίζεται μόνο την περίοδο της εκλογικής διαδικασίας με άρθρα των υποψηφίων για την Ήπειρο και τα προβλήματά της. Η εσωστρέφεια κατατρώγει ένα θεσμό που θα έπρεπε να αποτελεί το προπύργιο των αποδήμων Ηπειρωτών και οι συνεργασίες με την τοπική κοινωνία να είναι πιο έντονες, στοχευμένες και μεθοδικές.