ΔΙΑΔΟΣΕΙΣ

Ομάδες  ρομά ήταν κατά βάση η εστία που έδωσε αρκετά κρούσματα την περασμένη εβδομάδα στην Περιφερειακή Ενότητα Πρέβεζας. Το πρόβλημα βέβαια δεν εντοπίζεται στην καταγωγή τους, αλλά στο ότι έφτασαν στην περιοχή -της Φιλιππιάδας κυρίως- από την Λάρισα που την περίοδο αυτή, πρέπει να είναι πρώτη σε αναλογία κρουσμάτων - πληθυσμού. Είναι δυνατόν σε μια τόσο μεγάλη διαδρομή να μην έπεσαν σε κανένα «μπλοκ» ελέγχου; Σύμφωνα πάντως με κατοίκους της περιοχής οι συγκεκριμένοι Ρομά έχουν φύγει προς άγνωστη κατεύθυνση...

 Τι κρίμα να στερείται ο Νομός Ιωαννίνων έναν βουλευτή όπως ο Κώστας Γάτσιος… Μπορεί ο πρώην Πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών να μην εξελέγη με το ΚΙΝ.ΑΛ στις τελευταίες εθνικές εκλογές, όμως παραμένει ενεργός στα κοινά με συχνές δημόσιες παρεμβάσεις για πολλά και διάφορα θέματα. Πιο πρόσφατη, άρθρο του στο αθηναϊκό «Βήμα» στο επίκεντρο του οποίου έχει το σχέδιο Πισσαρίδη για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Όπως τονίζει, μεταξύ άλλων, το κεντρικό διακύβευμα τα επόμενα έξι χρόνια είναι το πώς θα καθοριστεί η θέση της χώρας μας στον νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας που εδώ και περίπου μία δεκαετία μορφοποιείται με τη λεγόμενη «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» και τα νέα χαρακτηριστικά που της προσδίδει η πανδημία. Πάντα ενδιαφέρουσες οι απόψεις του κ. Γάτσιου…

 Όσοι πρωτοστατούν κάθε χρόνο την ημέρα μνήμης για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο δεν ξέρω αν μίλησαν με τους γονείς του και εκείνοι αν είναι σύμφωνοι να γίνονται επεισόδια για να τιμάται η μνήμη του κάθε χρόνο και ιδιαίτερα τώρα εν μέσω πανδημίας… Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι για να τιμάται η μνήμη  των νεκρών που χάθηκαν άδικα; Μια συναυλία για παράδειγμα και τα έσοδα να διατίθενται σε ιδρύματα ή σε μαθητές που έχουν ανάγκη… Χάθηκαν όμως άδικα και άλλοι συμπολίτες μας όπως οι εργαζόμενοι στη «Μαρφίν» που δεν ξέρουμε ούτε τα ονόματά τους αλλά και ο Παύλος Μπακογιάννης που αγωνιζόταν για την εθνική συμφιλίωση και τον δολοφόνησαν εκείνοι που επέλεξαν ως τρόπο ζωής τον «ιδεολογικό πόλεμο»!

 Υποτίμησαν αυτή τη χρονιά και την επέτειο του Πολυτεχνείου όσοι δημιούργησαν προβλήματα στην κοινωνία εν μέσω πανδημίας! Άλλοι ήταν εκείνοι οι αγωνιστές. Το ήθος τους ήταν διαφορετικό. Οι νέοι «αγωνιστές» του γλυκού νερού απλά θέλουν να κάνουν ντόρο. Με την όποια ανυπακοή στα μέτρα που εκ των πραγμάτων επιβάλλονται και που γίνονται σεβαστά από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας θέλουν απλά να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. «Εδώ είμαστε», φωνάζουν. Και όσο αυτοί φωνάζουν τόσο λιγότεροι τους ακολουθούν… Σε λίγο θα «αγωνίζονται» μόνο οι πρωτεργάτες και θα ψάχνονται γιατί θα τους ακολουθούν όλο και λιγότεροι πολίτες! Απαιτείται καλύτερη διαχείριση των «αγώνων»!

 Μετά τους παραγωγούς μανταρινιών, που διαμαρτύρονται επειδή η τιμή «στο χωράφι» έπεσε κάτω των 20 λεπτών, τα ίδια παράπονα έρχονται και από τους λιγοστούς -είναι η αλήθεια- χοιροτρόφους που βλέπουν παραμονές Χριστουγέννων η τιμή να διαμορφώνεται λίγο πάνω από το 1 ευρώ. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι χαμηλές τιμές παραγωγού δεν «μετατρέπονται» τουλάχιστον σε χαμηλές τιμές καταναλωτή... Οπότε όλο το κέρδος καταλήγει στους «ενδιάμεσους»!
Ν.

Ηρωική αντίσταση…

 Εκείνοι που καλλιεργούν και εφαρμόζουν τις επαναστατικές πρακτικές εν μέσω πανδημίας νομίζουν ότι θα κερδίσουν τον τίτλο του «διωκόμενου» από το σύστημα για να αποκτήσουν αντιστασιακές περγαμηνές; Η πρόκληση επεισοδίων σε τι αποσκοπεί; Όλοι γνωρίζουν τι γίνεται από την περασμένη Άνοιξη στη χώρα μας και στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο… Ξέρουν πώς αποφεύγουμε τη μετάδοση, ξέρουν τι γίνεται σε όλα τα συστήματα υγείας, ξέρουν και τι γίνεται στα νεκροταφεία… Κι όμως επιμένουν να προκαλούν τις κοινωνίες και ιδιαίτερα εκείνους που νοσούν, εκείνους που νοσηλεύονται μόνοι και μακριά από τον τόπο τους αλλά και εκείνους που έθαψαν τους δικούς τους. Όσο τα περιστατικά θα αυξάνονται, τόσο μεγαλύτερη η ευθύνη εκείνων που αγνοούν τις υποδείξεις…
Αυτό είναι αγώνας;
 Αλήθεια, η αγνόηση των κανόνων που υποδεικνύουν οι υπεύθυνοι όλων των κρατών που αντιμετωπίζουν την πανδημία σε τι αποβλέπει; Λέτε να αποφάσισαν όλοι μαζί να στερήσουν τις ελευθερίες από τους πολίτες τους επιδεικνύοντας αυταρχική διάθεση; Και από την άλλη τι παραπάνω θα προσθέσει η οργάνωση μίας πορείας εν μέσω πανδημίας ή οι συμπλοκές με τους αστυνομικούς που είναι υποχρεωμένοι να περιφρουρήσουν τις αποφάσεις εκείνων που έχουν την ευθύνη να προστατεύσουν τον πληθυσμό από τη συνέχιση της μετάδοσης του ιού; Και σε τι έφταιξαν οι αστυνομικοί να παίζουν τη ζωή τους κορώνα - γράμματα και να βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους και την υγεία των δικών τους; Πόσοι αστυνομικοί νόσησαν; Πόσα μέλη των οικογενειών τους; Σ’ αυτούς δεν αναφέρεται κανένας…

Περίεργη επιλογή…
Πολύ περίεργος είναι ο τρόπος που επέλεξαν ορισμένοι και συγκεκριμένοι για να διεκδικήσουν τα όποια δικαιώματα κρίνουν ότι θα στερηθούν. Ας βγούμε ζωντανοί από την μεγάλη κρίση και εδώ θάμαστε και τις διεκδικήσεις μας να υπερασπιστούμε, και τη διαφορετική μας άποψη να εκφράσουμε. Βλέπεις, ζούμε σε μια χώρα που μπορούμε να εκφράζουμε την όποια διαφορετικότητά μας. Αυτό δεν ήταν νοητό σε χώρες όπου επιβλήθηκε ο «άλλος δρόμος» αλλά εδώ και πορείες γίνονται και θα γίνονται με συγκεκριμένους κανόνες που δεν θα είναι σε βάρος άλλων συμπολιτών μας… Δεν καταργεί κανένας ούτε τις απεργίες, ούτε τις πορείες! Μακάρι να καταφέρουν όλοι μαζί οι εργαζόμενοι να έχουν τις ίδιες διεκδικήσεις και να πετυχαίνουν να υλοποιούνται…

Τι θα πρότειναν;
 Όλοι αυτοί που παραβαίνουν τις εντολές τι θα πρότειναν αν είχαν την ευθύνη της διαχείρισης τέτοιων κρίσεων; Και οι γονείς ή οι παππούδες τους τι τους συμβουλεύουν; Βγείτε στο δρόμο και βάλτε σε κίνδυνο τις ζωές όλων μας; Και εκείνους τους αγωνιστές του 1821 και του 1940 γιατί ξέχασαν να τους τιμήσουν; Αυτοί δεν δικαιούνται ούτε ένα στεφάνι, ούτε ένα λουλούδι; Περίεργες είναι γενικά οι επιλογές μας! Νέοι έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο αλλά και νέοι χάθηκαν στους αγώνες για την ελευθερία της πατρίδας μας από ξένους κατακτητές. Και μετά συνάνθρωποί μας κάηκαν στη Μαρφίν, ο δεκαπεντάχρονος Γρηγορόπουλος βύθισε στο πένθος τους γονείς του, αλλά και ο Παύλος Μπακογιάννης πλήρωσε τον αγώνα του για τη συμφιλίωση. Ίδια αξία δεν έχουν όλες οι ζωές;
Θεανώ Βλάχου