ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Κοιτάμε πότε θα μπει ο μήνας για να ματαπληρωθούμε!..

■  Ζωή είν’ αυτή; Αν κι είμαι αισιόδοξος ξωπαρμένος άνθρωπος, που και στις χειρότερες στιγμές μου... βρίσκω και κάτι που να παρηγορεί... Τώρα... απελπίστηκα... Πόσο μου μένει ακόμα (μη σκιάζεστε οι συνομήλικοί μου... για τη μένα μοναχά λέω...). Λοιπόν απελπίστηκα γιατί σμπρώχνω τις μέρες μου... Τραβώ κάθε μέρα από το ημερολόγιο και λέω... «α, τόσο έχ’ ου μήνας... ακόμα τόσο θέλουμι να ματαπληρωθούμι... α...». Εκεί μας έφτασε ο άσωτος πρώην βίος μας... γιατί, μη μου πείτε πως μας φταίνε οι ξένοι! Η δουλειά τους, το επάγγελμά τους ντε, είναι... να δανείζουν όσους έχουν ανάγκη... και μεις είχαμαν ανάγκη και κόψιμο τρανό... να παραστήσουμε τους εχούμενους και τους από τζιάκια... κι όχι τους νεόπλουτους και τους ξετρελαμένους για επίδειξη!.. Και να μην τα πολυγράφω, τα πάθαμαν τώρα για τα καλά... Κι η κυρά Αλεξάντρα η Νέου, από το Νησί μας (άγια τα χωματάκια της) έλεγε... Ιντέξιος - Τραβίξιος... δηλαδή... έντεσες (έμπλεξες) τράβα τα!.. Τα τραβάμε τώρα και παλαβώσαμαν... Με το «καλημέρα» που λέμε ο ένας στον άλλον... αρχίζουμε και το τροπάριο των οικονομικών που κανέναν δεν ικανοποιούν πια και σμπρώχνουμε τας ημέρας μας τας πολυτίμους, καρτερώντας να ματαμπεί μήνας του κιαρατά... Γι’ αυτό ρωτώ: ζωή είν’ αυτή; Όπως... μου την δίνει και το άλλο... οπωσδήποτε οι της μιας κάποιας ηλικίας, όλο και κάτι χαπάκια θα παίρνουμε... κι όλοι μας έχουμε εκείνο το κουτάκι που τα καλόκαρδα παιδιά, οι φαρμακοποιοί... μας κάνουν δώρο... ε... αυτό το αχόρταγο πραγματάκι με τα χωρίσματά του... ενώ το προσέχω σαν το μάτι μου (ένα έχω...) για πότε αδειάζει, δεν το παίρνεις είδηση!... Και με πιάνει το δαιμόνιο και λέω να το σκαπετήσω και να μην πάρω τίποτα πια... κι αν κοτάω ας το κάνω. Είστε και σεις έτσι... εθισμένοι αδελφάκια μου λυκόπουλα; Και φέρνω στο νου μου την Κυραμανούλα μου την ζαγορίσια που έπαιρναν κανά κινίνο μοναχά, όταν είχαν τις καλοκαιριάτικες θέρμες από την ελονοσία που θέριζε κοσμάκη και τον έκανε να μη σηκώνεται από το στρώμα!.. Και τις θυμάμαι εκείνες τις αγιασμένες ψυχές, σαν ανημπόρευαν να τρίβονται με ρακή ματαβγαλμέν’... και να τραβάν για τα αμπελοχώραφα και τα γιδοπρόβατα λεβέντικα... Τι μπανταλά κάθομαι και σας λέω τώρα; Όμως, αυτό που πάθαμαν την Τρίτη τούτη δεν το ματαθ’μιέμι, όσο χρονών είμαι... Είδα κι είδα γαζέπια και καλοκαιρνά κι Ανξιάτκα κι Χ’νουπουριάτ’κα... αλλά τούτη τη φορά είμασταν μέσα στο μάτι του κυκλώνα που λέγεται!.. Κάθομαι στο πρώτο χωριό των Γραμμένων και βλέπω από την Κόνιτσα ως τα Τζιουμέρκα... Ήταν να κατουργιέσαι - που λεν - από την αγριάδα που έπεσε, εκεί κατά τις τέσσερις η ώρα. Έβλεπις να σέρνεται η μπόρα από την μια μεριά στην άλλη στο λεκανοπέδιό μας και πάλι να επιστρέφει και τέσσερις ώρες είμασταν χωρίς φως... και δεν αφήκαμαν σπαρματσέτο και λαμπαδίτσα που να μην την επιστρατέψουμε... κι αυτά να γένονται μ’ ένα φακό στο χέρι του νοικοκύρη μου... που έχανε τον προσανατολισμό του... Κι εγώ, να προσπαθώ να ησυχάσω την συνομήλική μου Κανέλα τη σκύλα μας... που είχε παλαβώσει και δεν ήξερε πού να κρυφτεί... Μέχρι τα τζιομπανόσκυλά μας είχαν μπει μέσα στην αποθήκη... Αλλά τα Γιαννινάκια μου να γένουν Βενετία; Και να πω πως δεν είχαν πώς να ροβολήσουν τα νερά προς τη Λίμνη μας; Αλλά, είναι αυτό το άτιμο που μετράν τώρα οι επιστήμονες και λεν πόσα εκατοστά έπεσαν!.. Κι εδώ τα εκατοστά;
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.