ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Έγκλημα ατιμώρητο ήταν ο αφανισμός των Γιαννιωτών Εβραίων!

■  Πολύ πένθος στη Γη... Πολύς πόνος κάθε μέρα... κάθε στιγμή μάλλον!.. Άνθρωποι φεύγουν άκλαφτοι για αλογάριαστες αιτίες!.. Ανθρώπους, τους ψάχνουν οι δικοί τους... μας παρακαλούν... αν γνωρίζουμε κάτι, να βοηθήσουμε! Ήταν τυχερός ο γιος μας που έφυγε ανάμεσα στους δικούς του; τους συγγενείς του; τους φίλους; Ήταν. Ο αφανισμός της Ισραηλιτικής Κοινότητας της πόλης μας... τι ήταν!.. Των Εβραίων Ελλήνων τι ήταν; Ήταν έγκλημα... Ατιμώρητο... Δεν ήταν βανδαλισμός που λέγεται γενικώς. Δεν ήταν στίφη απολίτιστου λαού που έσπερναν τον όλεθρο στο πέρασμά τους. Ήταν πια χώρα που ...πήγαιναν να σπουδάσουν, να μορφωθούν!..
Το ντιενέι είναι ντιενέι και μη χτυπιόμαστε. Αυτός ο λαός, σαν σήμερα, νύχτα ακόμα... έκανε πάλι επιδρομή φρίκης και πολύ πολιτισμένη όμως! Ξύπνησαν τις φαμίλιες τις Εβραίϊκης Κοινότητας, χτυπώντας την πόρτα, πολιτισμένα πράγματα!.. Και ξύπνησε κοσμάκης τρομαγμένος... Βυζανιάρικα και μαθητούδια... Οικογενειάρχες και γονιοί τους ανήμποροι και υπέργηροι!.. Εκείνη η φωτογραφία εκεί στο Μώλο με τους γέρους τους ορθούς, με τα παλτά τους καμπανίτσα θάναι ο φόβος κι ο τρόμος μου ως που να τα κλείσω! Σκέπτομαι... να με σηκώσουν ξημερώματα... και να με βγάλουν στο δρόμο... Και να μην έχω τους δικούς μου κοντά και να μην ξέρω γιατί μ’ έχουν στο δρόμο ξημερώματα!.. Τι θα με κάνουν!.. Θεέ και Κύριε, πώς το επέτρεψες; Κι όσο είμαι ζωντανή ακόμα, ο νους μου θα γυρίζει διαρκώς σε κείνους τους ανθρώπους που ήταν οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας... που δεν είχαμαν τίποτα να χωρίσουμε! Που τους δίναμε Πασχαλιάτ’κα κλούρια και μας έδιναν μάτσες στις μεγάλες Γιορτές των θρησκειών μας...
Τριών χρόνων θα ήμαν, που την Παρασκευή το δειλινό θα μ’ έπαιρνε η μάνα μου «να πάμε στο μπαμπά... στο Κουρμανιό...». Να πάμε να κάνουμε σεργιάν... ήταν ώρα για Σαμπάθ’!.. Εκεί, κατά τον Απρίλη - που έστρωνε ο καιρός, ως αργά τον Σεπτέμβρη, ήταν ένα ποτάμι νεολαίας που ανεβοκατέβαινε... από τον Πλάτανο που ζει ακόμα... ως την Κυρα-Φροσύν’ και το Μαβίλη, τρώγοντας... σπόρια (πασατέμπο ή λιόσπορα...). Θεέ και Κύριε, γιατί επέτρεψες αυτό το έγκλημα... εν ονόματι τίνος; Τίνος εγκλήματος αυτών των ανθρώπων; Και γύρισαν μετρημένοι κι αναζητούσαν τα σπίτια τους και τα νοικοκυριά τους. Κι αυτά είχαν γίνει άφαντα εν ονόματι του πολιτισμού μας... Κι ο Γιακός μου, ο Ιακώβ Βεχορόπουλος... το εγγόνι της Κυρά Χανέσιως με βρήκε από το βιβλίο μου... Κι ήρθε κι εδώ και κλάψαμαν για τους ανθρώπους μας των δυο θρησκειών που ήταν οι φαμίλιες μας... Αδερφούλα μου μ’ έλεγε στο τηλέφωνο... κι ήθελε να γένει καλά για ν’ ανταμώσουμε πάλι! Δεν έγινε καλά είχε το οξυγόνο στο στόμα του. Δεν τον εμπόδισε αυτό να μου τηλεφωνήσει, να μου πει τ’ αστεία του, να με κουβεντιάσει γιαννιώτικα όμορφα... Κι ας μην ήξεραν ελληνικά ούτε η γυναίκα του ούτε τα παιδιά του!.. Εκείνος ζιούσε με το μυαλό του στα Γιάννινα... «Θ’μνιέσι εκείνου; Θ’μνιέσι τ’ άλλου;..» ρωτούσαμαν ο ένας τον άλλον. Αλαφρύ το χώμα της Γης του Ισραήλ που δέχτηκε ακόμα έναν οβραιογιαννιώτη...
Πόσοι μείναμαν ακόμα από την Οβραιακή και τους Χ’σκιανούς εκείνης της περιοχής; Όλα θ’ αλλάξουν, το ξέρω, θα γίνουν... ό,τι συμφέρει και η ιστορία πέφτει κι εκείνη στα χέρια... ξερόλων! Έτσι γίνονται αυτά...
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.