ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Τότε βρήκαμαν μια Αθήνα ανθρώπινη…

■  Τράβηξα τι τράβηξα ως που να βρω την πολυπόθητη Αθήνα, αλλά το ευχαριστήθηκα!.. Αφορμή που τάγραψα τούτα τώρα, πήρα για όσα γίνονται και όσα λέγονται για την ζωή στην Αθήνα τη σημερινή... την αξιολύπητη... Μαθαίνουμε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες με παιδιά... για την συγκοινωνία, για την εγκληματικότητα... για την μόλυνση, για... για... για!
Τότε, αν και Αύγουστος, βρήκαμαν μια Αθήνα ανθρώπινη... αν και καταπληγιασμένη! Πόσοι μήνες είχαν περάσει από τα Δεκεμβριανά; Οι τοίχοι των σπιτιών ήταν καταπληγωμένοι από όλμους, σφαίρες, χειροβομβίδες!.. Σπίτια σωριασμένα, πρόχειρα οχυρωματικά σε διάφορες γωνιές, ακόμα ξεχασμένα... αλλά ο κόσμος περπατούσε! Από το Βύρωνα – που έμενε ο θείος – έφτανα με τα πόδια στο Μεταξουργείο, στην αδελφή του μπαμπά... Με τα πόδια... Βύρωνα – Τέρμα Ιπποκράτους... Βύρωνα – Πατησίων!.. Σουλατσάρισμα στον Εθνικό (τότε Βασιλικό Κήπο!). Αφήστε το χάζεμα στην Ερμού και την Αθηνάς και την Πατησίων και την Πανεπιστημίου! Εκεί, στη Βερανζέρου, στο καφενείο του Βακάλη, του παλιού Γιαννιώτη, ένα σωρό γνωστοί Γιαννιώτες, φτασμένοι κι αυτοί για δουλειές στην Αθήνα... να ψάχνουμε κάθε μέρα... για κανα αυτοκίνητο που θα μας γυρνούσε στο λιμάνι μας, στα Γιαννινάκια μας!.. Και νάναι Αύγουστος και το νερό νάναι με τις ώρες! Και στο δρόμο νερουλάδες να πουλάν νερό! Και να δίνουμε κάτιτις για να πιούμε νερό με το ίδιο ποτήρι μ’ αγνώστους! Και να μην υπάρχουν φαγουλάτα σημερινά... και να μην υπάρχουν παράδες και να μην υπάρχουν αυτοκίνητα... Συγγνώμη, δεν εννοώ πως δεν υπήρχαν ντιπ για ντιπ... μην τρελαθούμε κιόλις... αλλά να, περνούσες απέναντι. Ούτε μπλοκάρισμα, ούτε φανάρια, ούτε διαβάσεις που έγιναν σε λίγα χρόνια... εκεί, κατά το 50. Ήταν τα πράσινα τραμ που κόσιευες και τα προλάβαινες και πήδαγες πάνω... γιατί ήμουν είκοσι χρόνων!.. Κι ο ουρανός της ήταν γαλανός – γαλανός... και είπα... «Τούτος είναι ο Αττικός ουρανός; Χαρά στο πράμα. Τέτοιον έχουμε κι εμείς»! Και τραγουδιόταν το τραγούδι – την άλλη χρονιά... Λόντρα – Παρίσι – Νιου Γιορκ – Βουδαπέστη – Βιέννη – Αουού... Τι το θέλω και γράφω τάχα για τα παλιά που έζησα; Τι σας νοιάζουν; Όμως εγώ το βλέπω και στον ύπνο μου ακόμα εκείνο το ταξίδι! Κι ας πέρασαν εβδομήντα συναπτά έτη γαμώτο του. Αποθέσαμαν την γλυκειά μου κυραμανούλα – άγια τα χωματάκια τς – στου γιου της και της φαμίλιας του τα χεράκια... κι αφού αρπαχτήκαμαν με απέραντη αγάπη, κάμποσες φορές... για τα πιστεύω μας ο καθένας μας, κι αφού μας είπαν πως: μοναχά οι τσιούλες και οι πτάνις πήγαν στο ΕΑΜ (επί λέξει)... κι αφού τους είπαμαν κι εμείς πως: όλ’ οι δοσίλογ’ πήγαν στον ΕΔΕΣ, ξεθυμάναμαν κι αγαλλιάσαμαν όλοι μας! Ύστερα ζιούσαμαν ειρηνικά, αλλά έπρεπε και να ξεχωριστούμε και γι’ αυτό έπαιρνα τα ποδαράκια μ’ κάθε πρωί κι έφτανα από το Βύρωνα στη Βερανζέρου (μα το Θεό), μήπως και πετύχω κάνα αυτοκίνητο για Γιάννινα!.. Από τους πολύ τυχερούς θα νάειμασταν αν πετυχαίναμαν σαράβαλο πολεμοδαρμένο φορτηγό, με τολμηρούς εμπόρους της πυρκαγιάς... Και βρέθηκε τέτοιο βλοημένο!.. Ένα πρωί, σαν με είδαν οι Γιαννιώτες που είχαν το καφενείο, όλο χαρά μου έδειξαν ένα σαράβαλο φορτηγό, εκεί παρακάτω αραγμένο και με πληροφόρησαν πως φεύγει το ίδιο μεσημέρι... για Γιάννινα!.. Θεέ και Κύριε... Κόσιεψα, έκλεισα θέσεις... ορθίων στους μαγλαφάδες τους εμπόρους... και αναγκαστικώς έφτασα στο Βύρωνα με λεωφορείο! Για πότε μαζέψαμαν τα τσιόλια μας, θα σας τα πω...
(Συνεχίζεται)
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.