ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Ποιο Grexit; Εδώ βήκαμαν απ’ τα Γιαννινάκια μας!..

Τι μου λέτε χωριανοί μου!.. Τι Γκρέξιτ και Βρέξιτ!.. Βίωσα την Δευτέρα που μας πέρασε… Το Ιωαννέξιτ… ή Γιαννέξιτ – όπως το προτιμάτε… και πήγα ν’ αποζουρλαθώ…
Σταθείτε να σας δόκω να καταλάβετε… Είχα κανα-δυό χρόνια να ειδώ τα Γιαννινάκια μ’ από κοντά!.. Καλή της ώρα της ανεψιάς μου και αναδεχτής μας… «Νουνά, πρέπει να βγεις… θα σε πάρω να πάμε πού θέλ’ς…». «Καλά… καλά… θα σ’πώ εγώ… σ’ ευχαριστώ…».
Το ίδιο έλεγα και σε συγγενείς και φίλους που μούλεγαν τα ίδια – π’να σκάσω και να τς πάρω το κακό… (γιαννιώτ’κο). Και την Δευτέρα που μας πέρασε δεν μπόρεσα ν’ αρνηθώ κιάλο… και της είπα το «ναι»!
Είναι εργαζόμενη κοπέλα η ανεψιά κι έχει ώρες διασκέδασης μετρημένες… «Μπορείς στις πέντε τ’ απόγευμα, γιατί στις εφτά έχω δουλειά;..». «Γιατί δεν μπορώ… τα σκ’λιά μας δεν τάχουμε στν’ αγγάρεια… για να θέλουν βγάλσιμο αυτή την ώρα…». Κλείσαμαν το ραντεβού…
Αμ μωρ’ μάνα μ’… εγώ είχα υπ’ όψιν μου τα προηγούμενα μισοδειλινά… που έπνιγε ο Θεός τον κόσμο του και σιούκωνε ο αέρας τις σκεπές… (έτσι είχαμαν εμείς εδώ στη Ζωοδόχο…).
Έφτακα στην οξώπορτα, μ’ έχωσαν στο πίσω κάθισμα… μούκλεισαν τα παραθύρια – να μη πουντιάσω… κι έπαθα θερμοπληξία!.. Εκ των υστέρων, κατάλαβα γιατί γκιζεράν (έστω και σε ποδήλατο) μ’ ένα μπουκάλι νερό στα χέρια!..
Η ανεψιά… χαλασιούλα τς (γιαννιώτ’κο) θέλησε να μ’ δείξει το σκολειό της –κάπου παρακάτω- και διάφορα άλλα αξιοθέατα των Νέων Γιαννίνων μας!..
Νταρλαντίστ’κα του πεθαμού και το μόνο που μπορούσα να πω ήταν… «πού είμαστε εδώ μωρές κοπέλες;..». Μούλεγε η τσιούπρα, ονόματα γνωστότατα των δρόμων που περνούσαμαν… κι εγώ δεν εύρισκα ούτε ένα σπίτι απ’ τα παλιά… ούτε ένα μαγαζί γνωστό!.. Και… κλειστά, κλειστά, κλειστά μαγαζιά και μαγαζάκια…
Χρόνια και ζαμάνια είχα να περάσω από κάποιες περιοχές… Ίσως κι από την εποχή της… Αντιπαροχής της αλησμόνητης!..
Ήταν τότε που οι φοβεροί μηχανικοί, έτρωγαν καλάαα (γιατί τώρα τρων… μουτ μεκεπ… Αρβανίτικο…). (Αγάντα παιδιά μηχανικοί… πάλι με χρόνια με καιρούς… πάλι δικός σας θάναι ο τόπος).
Λοιπόν, έβλεπα πολυκατοικίες εκεί που ήξερα όμορφα ανθρώπινα σπίτια… και έχασα το μπούσουλα που λεν… «Πού είμαστε εδώ, μωρές κοπέλες;» ρωτούσα… ώσπου έπαθα τραλαλά από τη ζέστα και χωρίς στάλα νερό…
Δεν γνώρισα την γειτονιά και το σπίτι που γεννήθηκα – στη Σιαράβα μου… είχε γίνει… ξενώνας!.. «Πού είμαστε εδώ μωρές κοπέλες;». Δηλαδή ρωτούσα μόνο την ανεψιά μου… γιατί κι η αδερφή μου ήταν κι αυτή… στα τελευταία της!.. «Πού είμαστε εδώ;». «Στο Κουρμανιό, νουνά…».
Τότε αποζουρλάθηκα… Στο Κουρμανιό; Κουρμανιό; Κουρμανιό;.. πού τόχω ξανακούσει αυτό τ’ όνομα; Ποιο Grexit και ποιο Brexit; Εδώ βήκαμαν απ’ τα Γιαννινάκια μας… εδώ γίνκαμαν ρεζίλι των σκυλιών – που λέγεται…
Τώρα, να συνέρθω πρώτα, θα κάτσω να καταγράψω (ρωτώντας βέβαια…) τι έχει απομείνει ορθό σε τούτη την πόλη των στεναγμών… που έγινε κι αυτή…
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.