ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Άξιος ο μισθός σ’ εκείνους που συνέβαλαν σ’ αυτό το αριστούργημα!

• Πόσα χρόνια είχα να πάω κει πάνω; Καμιά δεκαπενταριά θάναι! Πήγα σ’ ένα γάμο στους Αγίους Αναργύρους κι όπως καταλαβαίνετε δεν θ’ άφηνα το γάμο για να τριγυρίσω εκείνον τον κατήφορο προς τα μπουντρούμια και τις καμάρες!

Κάτι είχαν στήσει στο πλάτωμα πριν από το οίκημα που στεγάζονταν τα «Λοιμωδών» των ξωρκισμένων! Κι είχαμαν τότε και τέτοια όμορφα (βλοημένη πενικιλίνη!). Κι όταν την Μ. Παρασκευή, εκεί, στο Κουρμανιό μας… έφερναν εκείνα τα κοπάδια με τα όμορφα ζωάκια… για το Πασχαλινό τραπέζι, εμείς διαλέγαμαν ποιο θέλαμαν… και δεν το τρώγαμαν! Ήταν ο σύντροφος των παιχνιδιών μας και των περιπάτων μας στην Ακρολιμνιά… ως τα σφαγεία… κι ως τα στρατιωτικά πλυντήρια… εκεί στην αρχή της σήραγγας… της σύριγγας που έλεγαν πολλοί καψαροί το μονοπάτι που πήγαινε προς τα πλυντήρια, σταματούσε σ’ εκείνη τη γωνία της τεράστιας πόρτας της σήραγγας… Μας είχε τρομοκρατήσει ο πατερούλης μας… «μην ζγώσουμι κατά κει… θα πάειναμαν χαμένα… σ’ εκείνα τα μπουντρούμια ήταν κρυμμένοι καταζητούμενοι εγκληματίες… κι όλα τα τέρατα και τα σημεία της κοινωνίας! Κι όταν ρωτούσαμαν «πώς» δεν σκιάζονται αυτοί από τα πλυντήρια… μας έλεγε πως τους λυμονιούνται και τους δίνουν ψια φαΐ και ψια χόβολη. Τι μας θέλετε εμάς! Και στον ύπνο μας βλέπαμαν τα μπουντρούμια… (Για να μη νομίσετε πως το αρνάκι το τρώγαμαν άμα μεγάλωνε… μη το νομίσετε… το πάϊναμαν στην Κυραμάνα, στο Καπέσοβο…).
Κι ήρθαν τα χρόνια του πολέμου (40-44) κι η Σήραγγα γίνκε διάβα! Εκεί πάνω στην άκρη που φαίνεται όλη η λίμνη μας είχαν κάνει… Ανάκτορο – θέρετρο(;) για νάρχονται οι βασιλιάδες μας! Σιγά, μην το καταδέχτηκαν. Έπιασε τόπο σαν στρατιωτικό Νοσοκομείο! Με τα κρυοπαγήματα και τα κομμένα ποδαράκια των φαντάρων μας… δεν επαρκούσε και επιτάχτηκε και η Ακαδημία μας… που δεν σεβάστηκαν τον Ερυθρό Σταυρό, στη σκεπή της, οι γείτονές μας, κι είχαμαν τόσο κοσμάκη αδικοχαμένο. Γυρνάω στο Κάστρο… Μάρτης μήνας του ’41. Κάτι όμορφες λιακάδες σ’ έκαναν να μην σκιάζεσαι και πολύ, τ’ αεροπλάνα! Στο Νοσοκομείο, στο Κάστρο, συγγενείς μας φανταράκια γιατροπορεύονταν. Τότε ήταν που περάσαμαν την Σήραγγα χωρίς φόβο! Κάτι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις είχαν γίνει οπωσδήποτε, κάτι συρματοπλέγματα μπροστά στ’ ανοίγματα των μπουντρουμιών και κάμποσοι λαμπτήρες κι ο κόσμος της περιοχής που ανεβοκατέβαινε στο Νοσοκομείο ήταν ό,τι έπρεπε για να περνούν κι οι σκιαζιάρδις. Δεν θυμάμαι πότε έπαψαν να λειτουργούν εκείνα τα υπερσύγχρονα πλυντήρια της ντροπής της προπολεμικής. Ξέρω όμως πως τα μπουντρούμια κατοικήθηκαν από «ζαμπάκια» …ανταρτόπληκτα! Άιντε πάλι, χάσαμαν «τσ’ Αργιανάγυρς» για χρόνια και ζαμάνια. Σαν λειτούργησαν ως πολιτιστικός χώρος το Σ. Νοσοκομείο και κάτι άλλα οικήματα, αρχίσαμαν να το επισκεπτόμαστε και να χαιρόμαστε την θέα. Και προχτές στα εγκαίνια του Μουσείου Αργυροτεχνίας όταν μου τα μολογούσε η νύφη μου και τα είδα και στην τηλεόραση, ήθελα να κλάψω αλλά δεν έκλαψα! Άξιος ο μισθός σ’ εκείνους που συνέλαβαν και συνέβαλαν σ’ αυτό το αριστούργημα! Να κρατήσουμε τη σφραγίδα μας ως Πόλις των Γραμμάτων και των Τεχνών! Θάθελα να με πάνε να το δω… Θα μπορέσω;
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.