ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Σαν τη γη θα το κάνουμε το διάστημα το μαύρο!..

Τι το θέλω που έζησα κι είδα τόσα και τόσα θαύματα της επιστήμης; Ως εδώ και μη παρέκει, φίλοι μου αγαπημένοι!.. Δεν μπορεί νάναι επιστήμη τούτα τα σαϊταν’κά που άκουσα, από δικούς μου ανθρώπους που ήρθαν να με επισκεφτούν…
Μου μολόγησαν τι άκουσαν από το… «Ντισκάβερυ Τσάνελ!. Να μ’ έκοβε ο Θεός καλύτερα! Σιούρ’ξα αδερφάκια μ’, παιδάκια μ’ κι αγγονάκια και κοσμάκη μ’… μ’ όσα μου μολογούσαν! Αποικούμε τον Κόκκινο Πλανήτη… τον Άρη ντε… εμείς, οι γήινοι οι σιαϊταναραίοι. Λέγαμαν πως υπάρχουν… εξωγήινοι και γίναμαν εμείς τώρα… αφού βγήκαμαν όξω από της Γης τα σύνορα και γκιζεράμε στο διάστημα και θα το φκιάκουμε κι αυτό… για χέσιμο… Γη, θα το κάνουμε το διάστημα το μαύρο… Ένα-ένα θα ψοφάν και τ’ αστέρια με τόση μόλυνση που θα τους κουβαλάμε! Αλλά… Υπάρχουν πολλά αλλά… Τι άκουσαν τ’ αυτιά μου εμένα και σιούρ’ξα από προχτές… Πέφτου να κλείσου τσιότσο μάτ’ αλλά που; Έρχονται και με βρίσκουν οι άνθρωποι άποικοι του Κόκκινου Πλανήτη… και μου λεν… αυτά που μου μολόγησαν οι δικοί μου από το Ντισκάβερυ Τσάνελ… Κι είχα μάθει πως… αποικούμε ή μάλλον τοιμάζουμε τον Άρη να δεχτεί γήινους αποίκους!.. Ως το 2033; Θα τάχουν τοιμάσει όλα… να μην μας λείψει ιτς τίπουτα!.. Νερό, χωράφια, αμπέλια, ρεύμα, όλων των ειδών τα δέντρα που έχουμε εδώ στους τόπους μας! Μοναχά που έχει κοκκινόχωμα, αυτός ο ρουφιάνος ο πλανήτης... που βρίσκεται τόσο μακριά μας... που θέλεις 7 μήνες να φτάσεις... με ταχύτητα... (ένα δευτερόλεπτο) το χιλιόμετρο! (Κάντε ένα λογαριασμό κι αν δεν αρχίσει να σας κουνιέται κι εσάς το νιονιό, δέχομαι να μου τρυπήσετε τη μύτη και να με κάνετε αρκούδα να σας χορεύω κι εσείς να μου βαράτε το ντέφι...). Μου είπαν ακόμα, οι δικοί μου, πως υπάρχουν δηλώσεις συμμετοχών αποίκησης του Άρη!.. Μου είπαν πως προσπαθούν εκεί, στη ΝΑΣΑ, να συντομέψουν τον χρόνο, να τον κάνουν λιγότερο από 7 μήνες!
Θέλω μωρές, να ζήσω... όχι βέβαια για να πάω στον Άρη, αλλά για να δω αν θα υπάρξει κανάς ζουρλός που θα κριθεί άξιος να πατήσει το κοκκινόχωμα αυτού του Πλανήτη του κιαρατά... Χίλιες απορίες είχα και ρωτούσα τους δικούς μου. Αν θα γεννιούνται παιδιά με το γνωστό μας τρόπο... αλλά, αυτού δεν ήξεραν να μου πουν. Κρίμα... Ρώτησα, τι κοινωνία θάναι... σαν κι εδώ; Δεν ήξεραν βέβαια, αλλά φαντάζομαι πως η «μαύρη τρύπα» θα δει πελατεία... όλο και θα βρεθούν στραβόξυλα άποικοι και μάλλον Έλληνες θάναι οι φασαρτζίδες του Απείρου! Τους είπα ακόμα, εγώ ο βλάκας... «Λέτε οι δικοί μας που έφυγαν κι όσοι απ’ αυτούς πήγαν στον ουρανό, λέτε να δεχτούν με χαρά και τις δικές μας ψυχούλες;». Έβαλαν τα χάχανα αναιδώς... «Τι λες Κυρα Κούλα μας... όπου και να πήγαν ή στον Παράδεισο ή στην Κόλαση, κι είναι μαζί, πρωτίστως... άμα σε δουν θα πουν «κοίτα ποιος μας κόπιασε... αλίμονό μας... χαθήκαμαν...» κι ο γλυκός μου νοικοκύρης θα πει τον καλό του λόγο... «Μωρή κι εδώ δεν θα μ’ αφήσεις ήσυχο;..». Μόνο η μανούλα μου θα με καλοδεχτεί... θα της πάω μαλλιά για πλέξιμο... θα της χτενίζω τα μαλλιά... και θα της κόβω και τα νυχάκια της... Δεν μπορούσε!
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.