ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Οι μητέρες έπαιρναν το τσουρέπ’και πήγαιναν σε «φιλναδούκια»!

•Έφυγε από την ζωή ο Χρήστος Ιωάννου, ο γεννημένος στο Τέροβο του Νομού μας. Χρηστός πολίτης ο αείμνηστος και χρηστός οικογενειάρχης, έχαιρε εκτίμησης στους κύκλους της πόλης μας. Αγαπητός γαμπρός σε γιαννιώτικη και ζαγορίσια οικογένειες, αξιώθηκε να δει προκομμένα παιδιά και να χαρεί κι αγγόνια… Στην κ. Ολυμπία και στα παιδιά του, εύχομαι, η απουσία του, να τους δίνει δύναμη για τη ζωή, να είναι πάντα κοντά τους. Φεύγουν οι άνθρωποί μας καθημερινά. Αν φεύγουν «στον καιρό τους» αλαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει. Αν όμως φεύγουν αφήνοντας –εκείνο που λένε- πριν της ώρας τους και με οικογένειες που ήταν ο μόνος προστάτης τους… τι γίνεται;
Συχνά, θέλω να ρωτήσω κάποιον της ηλικίας μου για κάτι «περασμένο» και δεν βρίσκω κανέναν που να ξέρει κάτι σχετικό… Κι απευθύνομαι σε παιδιά κι αγγόνια τους… μη θ’μνιούντι τίπουτα… αλλά… ξέρετε παιδιά κι αγγόνια να νοιάζονται για τέτοια; Είναι καλό ν’ ανταμώνονται οι άνθρωποι και να μιλούν. «Άκριτους» τους λέγαμαν στα Γιάννινα, όσους δεν έσμιγαν με παρέα… ή από… κακία ή από υπολογισμό να μην… ξοδιαστούν! Οι γυναίκες ιδίως τόθελαν το αντάμωμα… αλλά και να μη χασομερίσουν! Από τα χέρια των γυναικών του κάθε σπιτιού περνούσαν τα τσουρέπια όλης της φαμίλιας!..
Κι η φαμίλια δεν ήταν… δύο ή τρεις ή τέσσερις νοματαίοι… ήταν… καστροφαμπλιές – όπως τις έλεγαν… Κάθονταν: γιοί με τις φαμίλιες τους… και θυγατέρες με γαμπρούς και παιδιά… κι ο πατέρας είχε… τη σακούλα (την διαχείριση δηλαδή…) κι η μάνα… το κουμάντο του σπιτιού!.. Τι θα φαν την κάθε μέρα!.. Τόσο λάδι, τόσο ξύδι, τόσο σαπούνι, τόσο μπίγουλ (κριθαράκι)… Τόσα φασούλια… τόσο πετρόλαδο κ.λπ., κ.τ.λ.. Πότε θα ράψουν φ’στάνια, πότε βρακιά. Πότε θα πάρουν ή μάλλον… θα φ’κιάκουν στον τσαγκάρη… καινούργια παπούτσια… ένας ένας… όλ’ μαζί; Μπρούκλιδις είμαστι; Ακόμα… και πότε θα κοιμ’θί του ζιβγάρ μαζί! Φύλαγαν τις γιορτές και τις Κυριακές των ζευγαριών των παιδιών τους… μη κοιμ’θούν μαζί… κι βγουν τα πιδιά… σμαδισμένα επειδή αμάρτησαν οι γονιοί! Γι’ αυτό κι άνθιζαν στους μαχαλάδες… οι καλοπάζαρες (οίκοι ανοχής με τα όλα τους…). Κι αφού οι… μητέρες έκαναν το καθήκον τους… έπαιρναν το τσουρέπ’ (το εργόχειρο το δικό τους) και πήγαιναν «πουρνίσιες» σε «φιλναδούκια». Ξεκωλόνονταν εκείνη που είχε σειρά να δεχτεί τις φιλινάδες της «πουρνίσιες και με το τσιουρέπ…» να τοιμάσει φαγοπότι… ως το δειλνίσιο! Αυτή κι οι νύφες ή θυγατέρες… κουβάλαγαν φαϊά κι πίτις κι μπακλαές κι σιρμπέτια… κι οι φιλνάδις ματσιάλαγαν… «ούι, γεια στα χέρια σ’ μουρ Αριστούλα… πως τόφκιακις; όπους του θέλαμαν τούτου, όπους του θέλαμαν τ’ άλλο μπαΐλζαν κι’ ικεία στα μπάσια να χουνέψουν… Γύριζαν δειλνό, αφού έπιναν και τον δειλνίσιο καφούλ’ τους με κάνα λουκούμ’… Γύριζαν, σπαθιά ξεγυμνωμένα που θα τάβρισκαν όλα «κακά γινομένα» από τις νυφαδιές τους… Έπεται συνέχεια παλιότερης ζωής εδώ…
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.