ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γράφτηκε από τον/την ΚΟΥΛΑ ΤΖΑΛΜΑΚΛΗ-ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ on . Posted in Με Καλή Πρόθεση

Επιτέλους, χιόνισε, κοντέψαμαν να «πάθουμε» από το κακό μας!..

•  Επιτέλους, χιόνισε! Κοντέψαμαν να «πάθουμε» από το κακό μας!.. Ακούς ικεί να μη μας χαμπαρίζει η κακοκαιρία που κάνει εκείνες τις περιοχές της γλυκειάς μας Ελλάδας να λέμε (όταν βλέπουμε ειδήσεις)… «ούι, κοίτα τι γένεται ικεί κ’ ικεί…».
Ναι ορές, γένιτι. Καταχείμωνο είναι… «Μπρος και πίσω του Χριστού κι η καρδιά του χειμωνιού!». Τα ξέρουν αυτά οι επίσημοι τρομοκράτες μας… αυτοί με το μαρκούτσι στο χέρι… άλλοι ξεσκούφωτοι κι άλλοι κλουριασμένοι καλά-καλά… ηδονίζονται με τα λόγια τους τα ίδια… Ίτς μη θυμώνετε παιδάκια μου… σας αγαπώ, το ψωμάκι σας βγάζετε, αλλά ελάτε και στην θέση μας! «Παίρνουμε» ο ένας τον άλλον, έντρομοι «άκσις ειδήσεις; στου τάδι και το δείνα θάφτ’καν στου χιόν’…».
Από τότε που κατάλαβα τον κόσμο… αυτό άκουγα από το στόμα της μανούλας μου… και δεν ευχαριστιόμουν όταν χιόνιζε… «Κακή μ’ καταρουή… τι κάνουν ικείνις οι ψ’χιές… πως ν’χτουξ’μιρώνουν; Θ’ απόμ’ναν τα ζουντανά, νιστ’κά… κακή μ’ καταρουή…». Ναι γλυκειές μου υπάρξεις των ειδήσεων!.. Απόμειναν νηστικά τα καημένα τα ζωντανά εκείνων που δεν είχαν «κατώγια» μέσα στο τσαρδί τους… Τους καλοτύχιζες εκείνους που… είχαν μια… γκλεβανή και μια σκάλα… και κρέμαγαν και το «λουξ» κι έφεγγε κι «έσιαζες» τα ζωντανά σου και κάπως τον ευχαριστιόσουν το χειμώνα στα χωριά του τόπου μας…
Εκείνοι που είχαν κοπάδια στα βουνά μας, τα κατέβαζαν στα χειμαδιά της Θεσπρωτίας, της Άρτας και της Πρέβεζας. Και γράφω για το δικό μας τόπο, την Ήπειρο! Και το χειρότερο ποιο ήταν… που οι χαλέδες (τώρα έγιναν… τουαλέτες!) ήταν ξέμακρα απ’ το κυρίως σπίτι; Τότε ήταν το ρεζιλίκι για καλονοικοκυρές και αν’κουκύρευτες!.. Τι νάκαναν όμως; Σ’ αυτό το μονοπάτι που το ξεχιόνιζαν κάθε μέρα για να επικοινωνήσουν μ’ άλλους θαμμένους ζωντανούς… και το φκιάρι ήταν μπροστά στην πόρτα του μαντζάτου τους… μ’ αυτό το φκιάρι σκέπαζαν και τ’ απόβλητα της αφεντιάς τους… (είπαμαν, ο δρόμος προς τον χαλέ τους ήταν θαμμένος στο χιόνι…).
Εδώ, απόξω, απ’ το μαντζάτο… τίναζαν το τσιάρπι (κατροτσιάνακο…) κι έριχναν και ψια παγωμένο χιόνι απο πάνω και γένονταν η δουλειά τους! Αυτά γένονταν στα παλιά χρόνια, που λέγεται. Τώρα, ούτε χειμαδιά υπάρχουν… ούτε κάνουν προμήθειες από τον Σεπτέμβρη ως την Πασκαλιά… Τώρα… τους εκχιονίζουν την άλλη μέρα… Τώρα έχουν καλοριφέρ και τηλεοράσεις και βλέπουν το χωριό τους σαν επισκέπτες και καλνάν και μουσαφιραίους να δουν τι ωραίο χωριό έχουν! Τώρα… δεν έχει κανένας τους κότα ή γίδα! Τώρα κουβαλάν και τα φαϊά μαγειρεμένα…Κι όσοι πάνουν πιο συχνά στα χωριά τους… έχουν κάποια που βγάζει το ψωμί της… κρατώντας τα κλειδιά… απ’ όσα σπίτια τα καταδέχονται απόγονοι εκείνων που κρατούσαν ζωντανά τα χωριά τούτου του όμορφου τόπου μας!..
Ξαστόχασα να σας γράψω πως… σαν έφευγαν τα χιόνια από τους οβορούς τους… έγλυφαν τις πλάκες με τη γλώσσα τους οι καψογυναίκες που δεν χαίρονταν χειμώνα… Πέσαμαν πάλι σε βαρύ χειμώνα! Δεν είναι όλοι οι χειμώνες ίδιοι…
Πόσες φορές θυμάστε την λίμνη μας παγωμενη; Τα κρύσταλλα, σαν σπαθιά να κρέμονται από τους τσίγκους! Να πάμε σκολειό και να μην μπορούμε να μιλήσουμε από το κρύο! Νάχουμε εκείνες τις σόμπες τις μαντεμένιες και να μας λένε οι δάσκαλοι να πάμε ξύλα από το σπίτι μας!.. Εμείς πηγαίναμε κάρβουνα – είχαμαν μαγκαλάδς χορταστικές στο σπίτι μας… και τα κάρβουνα τάπαιρναν «στο γραφείο» που δεν είχαν σόμπα και τους έβαζε η κυρά Ευδοξία μαγκάλι… Δεν μιλάω για «το τώρα», αλλά στο δημόσιο – των πιο πίσω καιρών… άπλωναν την αρίδα τους!
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.