ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Mας κατατρόμαζε το κανόνι από την πολεμίστρα του Κάστρου!..

■  Χρόνια και χρονάκια έχω να βγω να δω την παρέλαση και να καμαρώσω παιδάκια κι αγγονάκια και δισεγγονάκια μου να περνάν καμαρωτά. Γυρίζω στα χρόνια τα νηπιακά μου, που πιάναμαν μια καλή θέση στην κάτω πλατεία (εκεί γίνονταν οι παρελάσεις μπροστά στο Στρατηγείο!).
«Άιστε να βγούμι γλήγουρα να πιάκουμι καλό τόπο...» έλεγε ο πατερούλης μας – αν δεν έβρεχε ή χιόνιζε. Αν ήταν παλιόκαιρος πιάναμαν το μαγκάλι γύρω-γύρω... και μας μολογούσε γι’ άλλη μια φορά ακόμα... πως «πάρθηκαν» τα Γιάννινάκια μας... Μας κατατρόμαζε το κανόνι από πάνω στην πολεμίστρα του Κάστρου που σκόπευε ακριβώς στα παραθύρια μας... Εικοσιμία κανονιές ακούγαμαν... τα χαράματα... εικοσιμία την ώρα της Δοξολογίας στη Μητρόπολη... κι εικοσιμία με... την Δύσην του Ηλίου!.. Κι ύστερα ήρθαν τα χρόνια του Δημοτικού μας!.. Πέμπτη κι Έκτη τάξη, θ’ αντιπροσωπεύαμαν τα σχολεία μας. Με ήλιο ή και με μπόρα αραδιαζόμασταν όσα δημοτικά και γυμνάσια ήταν τότε, στην πάνω πλατεία... εκεί ακριβώς που τώρα στήνουν το σκέπαστρο των επισήμων... Η πάνω πλατεία ήταν χωματερή... αλλά το συντριβάνι... συντριβάνι και τότε! Ούτε στολές ούτε φιγούρες εμείς τα καψαρά... Βάζαμαν μόνον «τα καλά μας» όσα είχαμαν... γιατί είχαμαν και συμμαθητές πάμπτωχους πούρχονταν ξυπόλυτα χειμώνα-καλοκαίρι (δε σας λέω ψέμματα παιδάκια μου).
Σαν έρχονταν η σειρά μας να παρελάσουμε, ο κύριος Πουτέτσης μας άρχιζε με την σφυρίχτρα του να μας δίνει βηματισμό! Ένα το δεξί, δύο το ζερβί κι εμείς όλο μπερδευόμασταν κι αναπηδούσαμαν να σιάξουμε το βήμα... και την άλλη μέρα τα ψόφαγε στο ξύλο με τον χάρακα... στα χέρια, στα κεφάλια, στα ποδάρια τα φτωχόπαιδα!.. Αυτά έφταιγαν πάντα!.. Πόσα άλλαξαν! Και παν’ απ’ όλα οι... ανάπηροι πολέμου! Ούτε ίχνος από κείνους τους Μπιζανομάχους που καταχειροκροτούσαμαν σαν περνούσαν μπροστά μας... Τώρα, η πόλη μας έχει λογής-λογιών σχολεία, δημόσια και ιδιωτικά, που θα «περάσουν» με την στολή του δικού τους σχολείου. Τα στρατευμένα νειάτα μας παρελαύνουν καμαρωτά με υπέροχο βηματισμό κι όχι σαν τα φανταράκια των σχολικών μου χρόνων... μ’ εκείνες τις λουρίδες τις στριφογυρισμένες στις γάμπες τους και τα γομαρίσια άρβυλα... και τα δίκοχα πότε να πέφτουν στα μάτια τους και πότε να κάθονται στην κορφή του κεφαλιού!
Τώρα... οι λεβέντες που παρελαύνουν είναι... αστέρες και δεν χάνουν βήμα... Ο Ερυθρός Σταυρός αστραφτερός... Τώρα, δεν υπάρχει εκείνη η Αντίκα το στρατιωτικό αυτοκίνητο, απέναντι ακριβώς από το τζιαμί... παρντόν... από την Ακαδημία μας – θέλω να πω. Εκεί μπροστά από το Τζιαμί... που ήταν η Διοίκηση Χωροφυλακής!.. Εκεί είχαν αποθέσει το πεθαμένο αυτοκίνητο του Ελληνικού Στρατού... που μόλις μπήκε μπροστά στο Ρολόι της Πλατείας... ξεψύχησε! Το σβάρνισαν ως εκεί που βρίσκονταν χρόνια και χρόνια... Ποιος να ξέρει πως θα γινόταν μια αντίκα να την επισκέπτουνται και να την θαυμάζουν. Και του χρόνου παιδιά μου... να πάρουμε τα Γιάννινά μας...
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.