ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Ήρθε πάλι η Άνοιξη και μαζί της οι... καρακάξες!

• Ήρθε πάλι η Άνοιξη! Ήρθαν τα λουλούδια. Πράσινα η γη φορεί. Και ανθίζει το κλαρί! Και παντού χαρές, χοροί. Και χαράς τραγούδια. Το λέγαμαν στο δημοτικό μας –κάποτε- με στόμφο και προσοχή κι ακούνητα, πάνω στην έδρα, τα καψαρά τα τσιότσια. Το λέω κι εγώ, υπέργηρη τώρα... όχι γιατί μου κάνει εντύπωση που ήρθε η Άνοιξη... έτσι κι αλλιώς θαρχόταν... τους ξέρουμε τους μήνες της κάθε εποχής!.. Μπορεί βέβαια να άργησε κάπως. Μπορεί, όσοι μένουν σε πολυκατοικίες να βλαστήμησαν το γάλα της μάνας τους. Μπορεί η Δεούλα να τα κονόμησε αισχρά από τα λογιαστά μουραφέτια θέρμανσης που πουλήθηκαν και φέτος από καινούργια νοικοκυριά και καινούργιους φοιτητές... αλλά ήρθε! Ήρθε η ρουφιάνα κι έφερε μαζί της τα βρωμοπούλια (Θε μ’ σχώρνα με).
Για τα επιβλαβή πτηνά γράφω αδερφάκια μου. Ήρθε η βρωμοκαρακάξα κι η παλιογκαΐλα... σε κήπους κατοικιών κι η κουρούνα στα σπαρμένα χωράφια. Από τότε που ο άνθρωπος έμαθε τι καλή είναι η μάνα Γη... από τότε παλεύει μ’ αυτά τα βρωμοπούλια... που δεν είναι καθόλου βρώμικα.
Η ασπρόμαυρη καρακάξα ιδίως είναι χαριτωμένη, έτσι που τρέχει και πηδά... και βρωμίζει νερά και κλέβει το φαΐ των άλλων οικόσιτων ζώων... και δεν το τρώει η κλέφτρα, αλλά το μεταφέρει αλλού! Εκείνης ένα είναι το μεράκι της!.. Να σκαλίζει τις σπαρμένες γλάστρες με τα εποχιακά λουλούδια και να τρώει τους σπόρους που είναι σε λίγο βάθος!
Οι καψαροί δουλευτές της γης και τι δεν σκαρφίζονταν για να τα εξολοθρέψουν αυτά τα επιβλαβή πτηνά. Τα θυμάστε τα σκιάχτρα, που και κάπου ακόμα υπάρχουν. Μου είπαν πως σε κάποιο «ξένο» πολυμάγαζο πουλιέται κάτι τις που το κρεμάς... κι ανεμίζει και τσιρίζει! Να μυαλά! Και πάλι γυρίζω πίσω! Σ’ ένα απαίσιο θέαμα!.. Σε μια Άνοιξη που είχαν τρελαθεί όσοι δούλευαν τη γη... κι όσοι περίμεναν να «βγουν» οι κάθε λογής καρποί της μάνας γης!..
Τι να κάνει... τι να κάνει το δημαρχείο το τότε... έκανε μία αισχρή ανακοίνωση... κι έτρεξαν όλοι των Γιαννίνων οι κολασμένοι... να τα κονομίσουν! Ούτε λίγο, ούτε πολύ άναψαν τα αίματα εκατοντάδων κατοίκων, που με κάθε τρόπο έπρεπε να παρουσιάσουν μία αρμαθιά... δυο-τρεις και βάλε (όσα μπορούσες) από κομμένα κεφάλια κουρούνων, αυτών των κατάμαυρων αρπακτικών που φωνάζουν «κρα... κρα». Μια αηδία και τίποτα δεν έγινε... και στο δημαρχείο... σαλτάρισαν από τους κυνηγούς και τους γαβριάδες που πήγαιναν να εισπράξουν την αμοιβή των κεφαλιών!
Αμ’ το άλλο; Που σαν έρχονταν ο Μάης έβγαινε ο κυρ χωροφύλακας... με φόλες! Κι έπαιρνε η μπάλα τα αδέσποτα... και με δεσπότη!.. Ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί, μόνο που ακόμα βασανίζουν πετούμενα και τετράποδα... κι ας διώκονται... επισήμως. Τα γκ’δούνια θα τα κρεμάσω κι εγώ.... Ακούς, οι σισόκωλες να μη μ’ αφήσουν λουλούδ’!..
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.