ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Γάμο με το γιο της έταζε η Τζ’βούλα στις δουλίτσες!
 - Σας έλεγα για την Τζ’βούλα τ’ ρουφιάνα! Έζησα κι αυτή την εποχή που έτρεμαν οι γονιοί που είχαν τσιούπρες στους δρόμους!.. Δηλαδή… η γυναίκα πήγαινε σκολειό τώρα ελεύθερα, μάθαινε γράμματα δημοσίως… δεν πήγαινε δάσκαλος στο σπίτι για να τις μάθει να διαβάζουν και να γράφουν. Απ’ αυτά τα βυζανιάρκα στρατολογούσαν το εμπόρευμα για τους πορνόγερους που ήθελαν φρέσκο πράμα… γιατί η συμβία πούχαν πάρει ήταν «γρουν στου σακκί!» και στα σαράντα της ήταν για πέταμα στα σκούπρα, η μαύρη…
Σας είπα πως η Τζ’βούλα μας ήταν τέρας ασχήμιας και γύριζε το κεφάλι με νάζι στο πλάι όταν σου μιλούσε και νόμιζες πως το κάνει από… ναζάκι! Αμ’ δε! Αλλοίθωρη ήταν. Ναι. Γι’ αυτό έγερνε στο πλάι το κεφάλι… έτσι μπορούσε να σ’ εστιάσει… Είχενε λίγη καταγωγή από χωριό.
Όλο και την επισκέφτονταν χωριανές όταν έμπαιναν στα Γιάννινα. Απ’ τα χωριά μας ήταν κι οι δουλίτσες που έρχονταν να μπουν σε καλά σπίτια, να μάσουν και κάτι για προικούλα, να βρεθεί και κανένα καλό παιδί… κι ανάθεμα στην τύχη των πιο πολλών! Για κάμποσες ήταν και Θεός! Έπεφταν σε χέρια καλών ανθρώπων που τις είχαν σαν τσιούπρες τους και τις αποκαταστούσαν κιόλις!.. Όσες έπεφταν σε χέρια Τζ’βούλων τς έπαιρνε και τς σιούκωνε ο οξαπεδώ… Αφού έκαναν την θητεία τους εδώ, στα παλιόσπιτα των Τζ’βούλων κατέληγαν στας Αθήνας, να τροφοδοτήσουν κι εκεί τα παλιόσπιτα…
Λοιπόν, η Τζ’βούλα έχουσα σχέση με την ύπαιθρο χώρα, είχε και επισκέψεις δικών της όταν έμπαιναν για ψώνια στο παζάρ. Είχε και διανυχτερέψεις… μάθαινε τα πάντα… ήξερε ποιες κοπέλες μπήκαν δούλες και σε ποιούς… κι άρχιζε η επιχείρηση!.. Πώς τις ξετρύπωνε, μωρέ μάνα μ’… πως τις πλησίαζε, πως τις κατάφερνε; Αυτού φαίνονταν το ταλέντο της ρουφιάνας… αφ’τού του σκόρμα του… Εδώ έπαιζε το ρόλο του ο φτωχός Πετράκης. Ο Πετράκης που περπατούσε και νόμιζες πως περπατάει στα σύννεφα, πάντα με το στόμα μισάνοιχτο… Το μάτι, να μη κοιτάζει πουθενά!.. Ποτέ δεν του άκουσες τη φωνή, ούτε να χαιρετήσει δεν μπορούσε. Του έβγαινε η ψυχή που λένε! Ήταν παλικαράκι τότε, πριν τα είκοσι, άρα… ήταν σε ώρα γάμου… που λένε!.. Γάμο, έταζε λοιπόν, η ρουφιάνα, η μάνα του. Γάμο με το γιο της! Όλες τις δουλίτσες που ξεπούλησε για νύφες, στο γιο της της προόριζε, τάχα μας… Άφηναν οι κοπελίτσες το σπίτι που είχαν μπει για δούλες και πήγαιναν νύφες στο σπίτι της. Το βρωμόσπιτό της!.. Στο γιατάκι του Πετράκη της έβαζε από την πρώτη νύχτα. «Για, τώρα είστι ζιβράφ’… Τι τώρα… Τι αργότιρα…, μι τν ιφκή μ…». Στο δικό της το γιατάκι μόνον ένας ξάπλωνε, ένας αλλά λέοντας. Το ξώπαρμα, ο μαχαλάς μάγκας της πορδής και της ξεφτίλας! «Το στεφάνι της» όπως τον αποκαλούσε!.. Το στεφάνι της ελέω Μεταξά… Η ίδια πήγε κι ανάφερε ό,τι ήταν ξεστεφάνωτη και μάντρωσαν τον ταγαροκέφαλο, τον Αποστόλ’. Από κει που πήγαινε κι έβγαζε τα μάτια τ’ στο βρωμόσπιτό της, βρέθηκε στο γιατάκι της ζαρόγριας, ως επίσημος αγαπημένος… γιατί ήταν τεμπελχανάς… Το επάγγελμά του ήταν… δουλειές του ποδαριού. Έτσι έλεγαν τότε, το κάτι, σαν μεσιτεία! Πολλοί ζιούσαν τις φαμίλιες τους έτσι. Ο Αποστόλης μας έκανε τον ωραίο. Νέος ήταν. Κατσαρό μαλλί είχινι… Γελασούμενος ήταν. Σιακάδες έλεγε, φίλους είχε… Η πληγή της φαμίλιας του ήταν… Όλα τα είχε ο Αποστόλης. Η δουλειά, λίγο, τον στενοχωρούσε! Γι’ αυτό ηύρε καλύτερο, να καφεποτίζεται στο μπασιόπλο στο ματζάτο της σιατούρως… και να την γαργαλάει πότε-πότε… Γαργάλεμα στο στεγνόκορφο θέλεις Αποστόλη; Φάε τώρα και το στεφάνι… του είπαν – επί Μεταξά!
Ερχόταν ο Αποστόλης στο μαγαζί μας για τίπουτα κουσιές που δεν μπορούσε να τις κάνει ο μπαμπάς, τον μάλωνε ο πατέρας μας που χαντακώθηκε που δεν είχινι μυλό, που κρίμα στα νειάτα του. Ξεκαρδίζονταν στα γέλια ο μαχαλόμαγκας. «Ιτς μη σι νοιαζ’ κυρ Χαριλάη… έχου κι νιες σιμά ιγώ…». Είχε και τις νιες του βέβαια. Καραδοκούσε όμως και το στεφάνι του… η Τζ’βούλα. Κι ο Αποστόλης έπρεπε να τα κονομάει γερά γιατί οι νιες θέλουν και παρά. Ήρθε η Κατοχή. Κονόμα γερή ήταν οι μπενζίνες και τα πετρέλαια…
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.