ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ

Μήπως ζιούμε στην εποχή της… Αντουανέτας;
Κοντεύει να βγει κι ο Θερτής και μέρα καλή δεν είδαμαν ακόμα και νύχτα ξάστερη για καντάδα γιοκ... Άιντε... είναι παλιόκαιρος λέμε... και μπορεί να μη δούμε ιτς καλοκαίρ’!
Ούτε μία, ούτε δύο που στον βίο μου γεύτηκα καλοκαίρια βροχερά και φθινόπωρα χαριτωμένα. Σαν στις 28 Οκτώβρη του 1940, που βλέπαμαν τα στρατιωτικά αυτοκίνητα να κατεβαίνουν από το δρόμο προς το Δρίσκο, τραβώντας προς τα σύνορα με την Αλβανία. Τρεις χρονιές είχαμαν επιστρατεύσεις κι επί ποδός πολέμου!..
Πόσες φορές τα είπα και τα ματάειπα – σαν όλους τους γέρους... Ντύνονταν στο χακί: ξαδέρφια μου, φίλοι, γνωστοί μας κι άφηναν τις δουλειές τους σε γέρους γονιούς οι επαγγελματίες... και την κοπάναγαν απ’ το Δημόσιο, οι υπάλληλοί του, ρε γαμώτο... Τώρα... μήπως ξέρετε πως θα την πηδήσουμε με τον νέο Άντολφ Χίτλερ; Ακόμα κι η χερούκλα του είναι τεντωμένη φασιστικά... (Τι βλακείες λέω τώρα; Πού βρίσκομαι... ας μην επεκταθώ... δεν είναι για τους αστραγάλους μου αυτά...).
Ας αλλάξω θέμα αδερφάκια... Πολύ καιρό θέλω να σας ρωτήσω... σε ποια εποχή ζιούμε; Την εποχή της τρεχάλας να βαρέσουμε κάρτα στην υπηρεσία... για τον επιούσιο; Ή την εποχή της Αντουανέτας και παίρνουμε το δίσκο με το πρωινό μας... στο κρεβάτι;
Μωρές... εκεί διαβάζετε τα χαρτιά της δουλειάς σας; Δεν έχετε ένα τραπέζι; Ένα γραφείο ή έστω αν βιάζεστε πολύ και θέλετε και να στείλετε και παιδιά σε σκολειό... να (πονιάσετε) να φάτε στα Γιαννιώτκα... ορθοί... σαν στα φαστ-φουντ;
Δε σκιάζεστε πώς θα σας μαζέψουν οι μύγες και τα μυρμύγκια; Και θα ματακοιμ’θήτε πάνω στις τριμόψιες σας μωρές; Και μούχετε και ειδικό τραπεζάκι!.. Άει σιχτίρ... Κι έχω και γνωστούς που τρέχουν χαράματα για την δουλειά... να τρων σε τραπεζάκι! Άει σιχτίρ... Πάμε παρακάτω...
Να πάμε στα πολιτικά μας; Δε γλέπω και τίποτα καινούργιο... Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου... Θ’ ανατείλει κάποια μέρα οι λαοί να κυβερνούν... Να, σαν τώρα ξιουθιό μας... πορείες και διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις και ξυλοδαρμοί. Τι καλά... Τι καλά.
Κι οι εκδρομές οι οργανωμένες τι σας λένε. Χήροι και χήρες ή και παντρεμένοι και παντρεμένες πάνε για κολλητήρι ασύστολο... Και λεν κιόλι: ακούς τ’ λυσιασμέν’ μ’ κόλσι... Ή, ου παλιάνθρουπους να μ’ κουλήσ’ ιμένα κι ν’ απλώσ’ χέρ’!.. Πού νάξερε η γναίκα τ’ τι φκιάν κι αυτή η μαύρ’ έκατσι κι κουνιαρίζ’ παγανά στου σπίτι γλέπ’ς οι νιοί θέλουν κι θάλασσα και ξεβρακώματα μ’ ένα μαγιώ π’ να του κάν’ μαγιώ ου Θιός... ένα σ’κνί, στην κουλουτρυπίδα είνι... κι ου σαπλαμάς ου άντρας τς την καμαρών’...
Κι ο πάππης που γνώρισε την κυρία στην εκδρομή γύρισε χωρίς πορτοφόλι! Είναι βέβαιος ότι το είχε στην κολότσεπη όταν πήγαν σ’ εκείνο το ξενοδοχείο να ξεκουραστούν... κι εκείνον τον πήρε εκείνη η αγριογκόμενα που ήταν μοναχούλα τς η καψαρή!
Και τώρα τι να κάνει ο σκατόγερος; Να ξαναπάει σε εκδρομή ή να το πάρει απόφαση πώς είναι με τόνα ποδάρι στο λάκκο;
Άλυτα προβλήματα αδερφάκια.
Σας ασπάζομαι!
email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.