ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ - ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

ΑΦΕΣ ΑΥΤΟΙΣ!
Είχα την μεγάλη τύχη, ζώντας ως έφηβος στην ναζιστική κατοχή, να λάβω, μετά την απελευθέρωση, πρόσκληση για παραλαβή σχετικού μεταλλίου συμμετοχής μου στην Εθνική Αντίσταση ως... «δολιοφθορέας», κουβαλώντας πυρομαχικά (βλήματα όλμου) από την παραλιακή «Σπλάντζα» στο αρχηγείο των Ε.Ο.Ε.Α. στην «Αρτοπούλα»! Καμία σχέση με σύνταξη κ.λπ. Φόρεσα τα καλά μου και πήγα σε μία κατάμεστη αίθουσα του «Du Lac».
Εκεί στα προοίμια των απονομών, άκουσα διάφορους να λένε ότι... δεν υπήρξε ποτέ «Έπος του ’40» και ότι η λαϊκή «Εθνική Αντίσταση» είχε την συνέχειά της από τότε και κατέληξε στο Ε.Α.Μ.-ΕΛ.Α.Σ. της Κατοχής, από το οποίο προφανώς απελευθερωθήκαμε το 1944! Παρά ταύτα κάθισα στην καρέκλα μου και περίμενα να με καλέσουν με τη σειρά μου. Κάποια στιγμή άρχισαν οι απονομές.
Και καλά διάβαιναν κάποιοι, οι οποίοι ηλικιακά ταίριαζαν με «Εθνική Αντίσταση» μέχρι το 1944-45, πλην όμως είδα να... διαβαίνουν και κάποια μειράκια, τα οποία, είτε βύζαιναν ακόμα εκείνη την εποχή, είτε και ορισμένα να μην είχαν γεννηθεί!
Εγώ το χαρτί που είχα στα χέρια μου αναφέρονταν στη χρονολογία 1943-1944, κατά την οποία οδηγούσα το άλογό μου με χίλιες ταλαιπωρίες και κινδύνους και ήμουν 13-14 ετών. Φυσικά και ήμουν άοπλος και όχι τακτικό μέλος αντάρτικης μονάδας.
Κάποια στιγμή ρωτάω έναν αρκετά μικρότερό μου από διπλανό χωριό, που τον γνώριζα τι περιμένει εκεί.
Η απάντηση με άφησε άναυδο! Μου είπε ότι κατάφερε να τον γράψουν σε «αντάρτικη μονάδα», στην οποία δεν είχε πάει ποτέ, ότι έπαιρνε σύνταξη αντιστασιακού και τώρα περίμενε και το μετάλλιο! Δεν θα με πιστέψετε, αλλά συνέβη ακριβώς αυτό που σας λέω: Αμέσως σηκώθηκα από την θέση μου και έφυγα αηδιασμένος από την εκδήλωση, χαρίζοντας το μετάλλιο που θα έπαιρνα για πραγματική μου συμμετοχή σε δύο όχι και τόσο ακίνδυνες παρουσίες μου στην «Εθνική Αντίσταση».
Κρατάω όμως στο αρχείο μου για την ιστορία το πιστοποιητικό! Θυμήθηκα αυτό το γεγονός με την ευκαιρία αυτών που άκουσα από έναν... θεριακλή αγέννητο τότε Συριζαίο στην Βουλή προχθές, σε απάντησή του προς τον κ. Δένδια, σχετικά με την συμμετοχή του Ιωάννη Μεταξά, ως πρωθυπουργού της Ελλάδος στο «ΟΧΙ» προς τις φασιστικές ορδές του Ντούτσε. Και φυσικά στη συνέχεια στο Ελληνικό Έπος του 1940, το οποίο ως ΓΕΓΟΝΟΣ με τους πρωταγωνιστές του και όχι ως ΑΦΗΓΗΜΑ είναι αναγνωρισμένο από την παγκόσμια ιστορία και γραμμένο με χρυσά γράμματα στις δέλτους της, είτε το θέλουν ορισμένοι Έλληνες αριστεροί είτε όχι. Προσωπικά αισθάνομαι ομολογουμένως ντροπή, όταν ακούω από... Ελληνικά στόματα αυτές τις αηδίες. Αλλά... άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!

OI... MAΪΜΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ!
Κάποτε ρώτησαν τον αείμνηστο Κώστα Φρόντζο, αν θα βάλει υποψηφιότητα για τρίτη φορά ως Δήμαρχος Ιωαννιτών. Εκείνος απάντησε σκωπτικά: Μα το αρχαίο ρητό λέγει ότι το... «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», δεν λέει πουθενά για το τρις! Για την ιστορία ήταν η φορά που τον εξέλεξαν για Δήμαρχό τους «οι περίεργοι» Γιαννιώτες! Έτσι συνέβη και με εκείνους που ψήφισαν Τσίπρα για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο. Αυτοί θα έπρεπε κανονικά την δεύτερη φορά – στο Δημοψήφισμα δηλαδή –να το σκεφτούν πολύ και να μην ψηφίσουν εκείνο το αλλοπρόσαλο «ΟΧΙ». Κι εδώ που τα λέμε, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Βαρουφάκη και της Ζωής Κωσταντοπούλου, ούτε εκείνος το ήθελε, αλλά ούτε και περίμενε τέτοια μαζική... αποκοτιά από τον Ελληνικό λαό! Ο Ελληνικός λαός όμως την έκανε αυτήν την αποκοτιά στο «δις» και έτσι, σύμφωνα και με την θεωρία του αείμνηστου Κ. Φρόντζου, δεν φέρει ιδιαίτερη ευθύνη για το «τρις». Εκείνο που μας πειράζει εμάς, που είμασταν αντίθετοι με αυτήν την... «συμμάζωξη» όλων εκείνων των παλαιοπασόκων της λαψάνας και της λαμογιάς, αναμίξ με τους... μαϊμού αριστερούς, των οποίων το εκκρεμές της ιδεολογίας τους τώρα βαδίζει ολοταχώς προς την δεξιά «γευσιγνωσία», είναι το ότι με την περίεργη συμμαχία τους μας οδηγούν στον γκρεμό και... φωνάζουν κιόλας από πάνω.
Γι - Πας