ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

ΑΝΤΙΝΟΟΣ!..

 Θεωρώ ευφυή και αποδίδουσα την πραγματικότητα, την επισήμανση της κας Φώφης Γεννηματά ότι δεν είναι δυνατό να επικαλείται ο κ. Τσίπρας τον ρόλο του Οδυσσέα, στην επιστροφή του στην «Ιθάκη», προκειμένου να ανακοινώσει στον ελληνικό λαό, το εκ των πραγμάτων επερχόμενο «τέλος» των μνημονίων.
Ο κ. Τσίπρας επί τριάμισυ χρόνια υπήρξε ο σφετεριστής της θέσης του Οδυσσέα, ο αρχιμνηστήρας Αντίνοος, ο οποίος, εκτός από τα αναμενόμενα θέλγητρα της Πηνελόπης, νέμονταν ασύστολα όλη την περιουσία του παλατιού. Ωραίος και αλαζών! Ήταν τόσο σίγουρος ότι ο Οδυσσέας είχε οριστικά εκλείψει, ώστε απόλυτα αλαζονικά σφετερίζονταν τη θέση του.
Έτσι και στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Τσίπρας, ως ένας… «πλήρης Αντίνοος» σφετερίζεται την εξουσία, θεωρώντας ότι ο Οδυσσέας, ο ελληνικός λαός, …δεν υπάρχει πια! Όπως όλοι οι σφετεριστές συμπεριφέρεται με περίσσεια αλαζονία, θεωρώντας την εξουσία παντοτινά δική του. Μάλιστα, η «σύντροφός» του ερμηνεύει την εξουσία για τον εαυτό της με την απόλυτη απουσία της Δημοκρατίας! Δεν της φτάνουν όσα ήδη αντιδημοκρατικά η ίδια απόχτησε. Τόλμησε ο αλαζόνας Τσίπρας να μεταβεί στο τωρινό «φτωχό» νησί του Ιονίου, του οποίου η «περιουσία» του είναι το όνομα της πατρίδας του Οδυσσέα, της κραταιάς Ιθάκης, για να αποποιηθεί τον ρόλο του αρχιμνηστήρα Αντίνοου και να υποδυθεί τον Οδυσσέα, ποιος; Αυτός που είναι ο υπαίτιος της μεγάλης δυστυχίας του λαού, αυτός που για τριάμισυ χρόνια πρόσθεσε πολλά δισεκατομμύρια χρέος του τρίτου μνημονίου, αυτός που υποθήκευσε τη χώρα για εκατό χρόνια, αυτός που διέλυσε κάθε έννοια κράτους, παραδίδοντάς το στην αναρχία, όπως απέδειξε το δράμα των 97 καμμένων της μεγάλης πυρκαϊάς. Αλλά πού θα πάει; Ο Οδυσσέας επιστρέφει στην πατρίδα με τις επικείμενες εκλογές!

Ο «ΟΡΕΣΤΗΣ» ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΚΑΙ ΔΩΔΩΝΗ!..
 Με την ευκαιρία που βρέθηκα την περασμένη Τετάρτη στην μαγευτική Δωδώνη και διαπίστωσα κάτω από το σεληνόφως και την σκιά του Τόμαρου (Ολύτσικας) για ακόμα μία φορά, το γιατί οι προγονοί μας διάλεξαν αυτήν την κοιλάδα για την εγκατάσταση του Μαντείου και την ανέγερση του μεγαλοπρεπούς θεάτρου, θα ήθελα να συγχαρώ όλους όσοι πάσχισαν και κατάφεραν την επανέναρξη παραστάσεων Αρχαίων Τραγωδιών σε αυτή τη θέση. Είναι καλό όλοι μας να γευόμαστε έστω και σε αραιά διαστήματα το μεγαλείο της περιοχής και τα νοήματα των αρχαίων παραστάσεων. Είναι αλήθεια πώς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε οι σύγχρονοι ούτε τους χρησμούς που προέρχονταν από τους… θορύβους της «Ιεράς Φυγού», ούτε την επισημότητα των απαντήσεων που λάβαιναν οι απλοί πολίτες της εποχής στα ερωτήματά τους. Η «μαύρη» περιστερά, που είχε εγκατασταθεί εκεί, ίσως να προέρχονταν από τα ιερατεία των Μυστηρίων της Αιγύπτου!
Μπορούμε όμως να αντιληφθούμε, έστω και ακροθιγώς, τα νοήματα των Αρχαίων τραγωδιών, που με εμπνευσμένες σκηνοθεσίες διακεκριμένων σύγχρονων σκηνοθετών και εκπληκτικές ερμηνείες πολλών μεγάλων ηθοποιών μας μάς οδηγούν σε μεγάλη συναισθηματική φόρτιση.
Ο αείμνηστος Κων. Φρόντζος και πολλοί άλλοι που συνεργάστηκαν μαζί του σκέφτηκαν να αναβιώσουν παραστάσεις μέσα σε αυτό το μεγαλειώδες θέατρο, ενώ το «Εθνικό Θέατρο»… πάση δυνάμει συνήργησε σε αυτήν την προσπάθεια. Τα «Δωδωναία» της εποχής εκείνης προσήλκυσαν χιλιάδες θεατών από μεγάλους γνώστες του αντικειμένου μέχρι και απλούς πολίτες από όλη την Ελλάδα, για να μην πω από τον κόσμο ολόκληρο, χάρις στους ομογενείς τους οποίους ο Φρόντζος δεν δίσταζε να προσκαλέσει. Δεν θα σταθώ στο πόσο συνεχίστηκε αυτή η προσπάθεια και ούτε στο γιατί διακόπηκε. Θα πω μόνο ότι στο τέλος, χωρίς την σιγουριά κάποιας ανακαίνισης και προπαντός συνεχούς φροντίδας, το θέατρο δεν ήταν δυνατό χωρίς αντικειμενικούς σοβαρούς κινδύνους, να δεχθεί τόσο πολύν κόσμο.
Έτσι μετά από την διακοπή άρχισαν σοβαρές εργασίες αναστύλωσης με βάση την αρχαία πραγματική του κατασκευή, οι οποίες προχωρούν αργά μεν, αλλά ασφαλείς, από ό,τι φαίνεται. Οφείλονται επομένως πολλοί έπαινοι στους συντελεστές.
Προ δύο ετών είχα την μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω σε αυτόν το χώρο, αλλά όχι από το υπό αναστήλωση αμφιθέατρο, την εκπληκτική παράσταση της «απολογίας του Σωκράτη» δοσμένη εξ ολοκλήρου στην Αρχαία Ελληνική από έναν εξαίρετο ηθοποιό και έμεινα μαγεμένος.
Όπως και τότε η αρχαιολάτρης μεταπτυχιακή της Κλασσικής Φιλολογίας θυγατέρα μου με θέλησε για συντροφιά της στην παρακολούθηση της φετινής παράστασης, πράγμα το οποίο αποδέχτηκα με ενθουσιασμό. Επρόκειτο για τον «Ορέστη» του Ευρυπίδη και δόθηκε στον κανονικό αρχαίο χώρο, για τον οποίο δόθηκε η άδεια να χρησιμοποιηθούν από ορισμένο αριθμό θεατών οι ήδη αναστηλωθείσες κερκίδες.
Με θρησκευτική ευλάβεια όλοι οι θεατές παρακολουθήσαμε μαγεμένοι την προσπάθεια του σκηνοθέτη και των ηθοποιών, πρωταγωνιστών και χορού, να αποδόσουν το νόημα της τραγωδίας. Όλοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Η απεχθής δολοφονία της μάνας (Κλυταιμνήστρας), έστω κι αν η αποτρόπαια μοιχεία της και δολοφονία του ανδρός της (Αγαμέμνονα) και πατέρα του δολοφόνου του παιδιού της Ορέστη ήταν ο λόγος, αποτέλεσαν την όλη πλοκή της τραγωδίας. Ο λόγος του Ευρυπίδη ήταν συγκλονιστικός και φυσικά στην πλοκή του δράματος και προπαντός στην λύση του χρειάστηκε να ανακατέψει και έναν θεό, τον Απόλλωνα.
Γι - Πας