Προσκήνιο-Παρασκήνιο

ΟΙ… «ΜΠΑΤΣΟΙ»!

Μπάτσος στην… εποχή μου δεν ήταν ο συμπαθής αστυνομικός που φρόντιζε για όσα αφορούσαν το Κράτος και φυσικά την δική μας ασφάλεια, αλλά ήταν κυρίως ο… φούσκος, η καρπαζιά, το χαστούκι, η… ανάποδη και ό,τι άλλο αφορούσε στην επιβολή της πειθαρχίας στην οικογένεια, στο σχολείο ή όπου αλλού επιβάλλονταν αυτή η πειθαρχία.

Όπως αντιλαμβάνεστε από τα προλεχθέντα, ο τρόπος αυτός της επιβολής αυτής της πειθαρχίας ξεκίναγε από την παιδική ηλικία κυρίως όταν άρχιζε να γίνεται αντιληπτός αυτός ο «τρόπος», συνεχίζονταν στις διάφορες βαθμίδες του σχολείου, εκτός από αυτήν της ανώτατης εκπαίδευσης, η οποία θεωρούνταν ότι αφορούσε τους… «ακαδημαϊκούς» λεγόμενους πολίτες. Πολίτες δηλαδή οι οποίοι εισέρχονταν στην ενηλικίωση και άλλοι τρόποι πειθούς ήταν προφανώς πιο αποτελεσματικοί.

Ο «μπάτσος» επομένως ήταν μία χειροδικία, άλλοτε άλλου βαθμού επώδυνη και εξαρτώνταν από τον χειροδικούντα, το μέγεθος της ισχύος του, ώστε να μην προκαλείται ζημιά από ένα γονέα ή έναν εκπαιδευτικό στον ανήλικο νέο ή νέα! Επομένως δεν μιλάμε για… βαρβαρότητα.

Κάποια στιγμή άρχισαν να εφαρμόζονται διάφορες… θεωρίες περί της απαγορεύσεως παντός… «μη», το οποίο τραυματίζει… ανεπανόρθωτα τις παιδικές ψυχές. 

Έτσι λοιπόν η απαγόρευση του… προφορικού «μη» επεκτάθηκε διά ροπάλου και στον έμπρακτο «μπάτσο».

Οι ευαίσθητες «μητέρες» ένοιωσαν ευτυχείς όχι για τους εαυτούς τους, αλλά κυρίως για τους αυστηρούς πατεράδες, οι οποίοι, ούτε λίγο, ούτε πολύ δεν επιτρέπονταν να εφαρμόσουν τον «μπάτσο», ούτε ακόμα και το πιο ελαφρό μπατσάκι και στα… πισινούλια των ατακτούντων! Οι πιο… «μορφωμένες» κοινωνικά, αδιάβαστες στην ουσία το θεωρούσαν… κακοποίηση! 

ΚΑΙ ΣΤΑ… ΣΧΟΛΕΙΑ!

Αυτές, λοιπόν, οι τόσο ευαίσθητες κυρίες, όταν πια οδηγούσαν τα παιδιά τους στο σχολείο, παιδιά τα οποία είχαν ζήσει στις οικογένειές τους με τον προαναφερθέντα τρόπο, δεν ήταν δυνατό να δεχτούν ότι ο δάσκαλος ή ο καθηγητής μάλωσε ή ακόμα έδωσε και κάποιο μπατσάκι στους «τρυφερούς» βλαστούς τους, οι οποίοι «βλαστοί» προέβαιναν σε λεπτομερειακές ανακοινώσεις για τα συμβάντα κατά την επιστροφή τους στο σπίτι!

Ποιος είδε τον… Θεό και δεν φοβήθηκε! Οι κυρίες αυτές το θεωρούσαν… ζήτημα τιμής να τιμωρηθεί ο δάσκαλος ή ο καθηγητής με απόλυση! Ο ημερήσιος τύπος γέμισε με πληροφορίες περί… «σπασμένων τυμπάνων» από κάποιους μπάτσους κλπ., κλπ.!

Στην εποχή μας λοιπόν και «μπάτσους» τρώγαμε για κάποια μικρά ή μεγαλύτερα παραπτώματα στο σπίτι, αλλά και όταν στο σχολείο κάποιος δάσκαλος ή καθηγητής μας έριχνε κάποιο «μπάτσο» δεν ήταν δυνατό να το ανακοινώσουμε στους γονείς, επειδή η μάνα μας θα το έλεγε στον πατέρα και εκείνος, σίγουρα θα επαναλάμβανε τον μπάτσο, ίσως και πιο δυνατό!

Για να πω την αλήθεια, πολλές φορές, ιδίως από καθηγητές… τρώγαμε κάποιους «μπάτσους»… άδικα όταν επρόκειτο να επιβληθεί κάποια τάξη σε γενικότερη αταξία.

Φαίνεται όμως ότι είχαμε πολύ ισχυρά «τύμπανα» επειδή ποτέ δεν παρατηρήθηκαν «σπασμένα» από «μπάτσους». 

Έτσι μεγαλώσαμε χωρίς ιδιαίτερα… ψυχολογικά προβλήματα από κάποιους «μπάτσους» που είχαμε φάει στη ζωή μας. 

Τουναντίον γνωρίσαμε από μικροί κάποια «όρια» τα οποία δεν θα πρέπει να ξεπερνώνται.

Έγραψα αυτήν την… «ελεγεία» περί του «μπάτσου», επειδή μόλις πάτησα το πόδι μου στα Γιάννενα από την πολυήμερη απουσία μου, πληροφορήθηκα ότι το προηγούμενο βράδυ δύο… «συμμορίες» ανηλίκων συγκρούστηκαν και κάποιος, λέει, με ένα μαχαίρι τύπου… «πεταλούδας» (ας μου συγχωρηθεί η άγνοιά μου σε τόσο προχωρημένη ηλικία γι’ αυτό το φονικό μαραφέτι) μαχαίρωσε κάποιον επίσης συνομήλικό του στην πλάτη! Τα σημεία των καιρών ήρθαν πλέον και στην πόλη μας. Σκέφτηκα αμέσως: Τόσο πολύ λείπει ο «μπάτσος» σ’ ολόκληρο τον κόσμο;

Γι - Πας