Κάποτε ο κόσμος γλεντούσε...

«Εδώ κανείς δεν τραγουδά κανένας δεν χορεύει» λέει ένα λαϊκό τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα στην εποχή της κρίσης και της εσωστρέφειας. Στην εποχή που μας οδήγησαν οι πολιτικοί μας με τους ερασιτεχνισμούς και στην ανικανότητά τους να κυβερνήσουν και να διαφυλάξουν τα ιερά και όσια της πατρίδας μας. Βλέπεις σήμερα νέα ζευγαράκια και παντρεμένα ακόμη, φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενα νιάτα, να κάθονται αντικρυστά στην καφετέρια και να μην επικοινωνούν μεταξύ τους και να ασχολούνται με τα κινητά τους τηλέφωνα.
Θα μου πείτε ότι φταίνε οι πολιτικοί μας που τους έχουν εξοντώσει κυριολεκτικά, τους κλέψανε τα όνειρα και δεν έχουν ελπίδα, δεν έχουν αύριο. Με τι καρδιά, με τι ψυχή να προγραμματίσουν το μέλλον τους;
Από την άλλη όμως μια ζωή αν ανατρέξουμε στην ιστορία η Πατρίδα μας ζούσε τέτοιες καταστάσεις. Τόσοι και τόσοι κατακτητές πέρασαν, όμως το φρόνημα του λαού μας δεν κάμφθηκε, ξεπέρασε όλους τους σκοπέλους με το τραγούδι στο στόμα. Γιατί το τραγούδι είναι το ξέσπασμα της ψυχής του λαού σαν συγκλονίζεται από τη χαρά, τη λύπη ή άλλα συναισθήματα τα οποία αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει σε στιγμές ψυχικής έξαρσης. Είναι το ξεχείλισμα της ψυχής του λαού που η ζωή του συνταράσσεται από έντονα βιώματα.
Ο λαός μας του χθες μόχθησε, πάλαιψε, αγωνίστηκε, αγάπησε, μίσησε, χάρηκε, έκλαψε, πόνεσε ο ίδιος και αισθάνθηκε συμπόνοια για τους ομοίους του όσο κανένας άλλος λαός πάνω στη γη. Κι όλα αυτά τα έκανε τραγούδι.
Τα τραγούδια του χθες μπορούμε να πούμε πως είναι δημιούργημα του ανώνυμου και απρόσωπου ποιητή που λέγεται Ελληνικός λαός και σ’ αυτό συγκεντρώνονται τα συναισθήματα και τα ιδεώδη ολόκληρου του Ελληνικού Έθνους.
Τα τραγούδια μας αποτελούν τον καθολικό καθρέφτη της Ελληνικής ψυχής και της Ελληνικής ζωής.
Η Ελληνική γλώσσα έχει μουσικότητα, λυρισμό, χρώμα, παραστατικότητα, ποίηση και παλμό. Είναι ικανή να εκφράσει κάθε συγκίνηση, κάθε δραματική εκδήλωση. Η γλώσσα μας περικλείει ομορφιά και ποίηση σαν την ποίηση και την ομορφιά της Ελληνικής ψυχής που γεννήθηκε μέσα σε ένα περιβάλλον αληθινά ποιητικό και ωραίο.
Η δημοτική ποίηση είναι απλή, αυθόρμητη, που αναβλύζει από τα βάθη της λαϊκής ψυχής. Οι πηγές των τραγουδιών μας είναι πολλές, ότι βίωνε ο λαός μας το μετουσίωνε σε τραγούδι. Τα δημοτικά μας τραγούδια εμπνευσμένα από την σκλαβιά των 400 χρόνων, όπως αργότερα τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά εμπνευσμένα από το γίγνεσθαι της εποχής.
Ο λαός μας είχε ευαισθησίες παλαιότερα σε σχέση με το σήμερα, τα σημερινά τραγούδια (σκουπίδια) που μας λανσάρουν καμία σχέση δεν έχουν με τα παλιά. Κακοποίηση της μουσικής άνευ οίκτου. Από τραγουδιστές, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος-α.
Παλαιά και μέχρι σήμερα ακούς τους παλιούς τραγουδιστές όπως τον Καζαντζίδη, Μητροπάνο, Διονυσίου, Νταλάρα, Πάριο, Αλεξίου, Γλυκερία, Βιτάλη, Μαρινέλλα, να αναφέρω έτσι μερικά ονόματα που οι φωνές τους ήταν ξεχωριστές, τραγούδια με νόημα να εκφράζουν τον πόνο, τη χαρά, τους πόθους και τους καϋμούς, που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα χαθούν, θα τραγουδιούνται για πάντα, γιατί μ’ αυτά τα τραγούδια μεγαλώσαμε εμείς και με αυτά θα χορέψεις, θα τραγουδίσεις, θα γλεντήσεις, θα ξεδώσεις και θα έρθεις σε ευθυμία.
Τα σημερινά τραγούδια απευθύνονται κατ’ εμένα σε άτομα πεζά και κενά από αισθήματα και συναισθήματα. Οι «τραγουδίστριες» σήμερα γδύνονται για να «τραγουδήσουν», στο ίδιο μοτίβο 4 στίχοι επαναλαμβανόμενοι χωρίς νόημα, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Λυπάμαι πολύ γι’ αυτά που γράφω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δυστυχώς δεν ξέρουν σήμερα οι νέοι να γλεντήσουν όπως γλεντούσαμε εμείς παλαιότερα. Με ένα γραμόφωνο, ένα Pickup, ένα τζουκ-μποξ.
Δεν υπάρχει σήμερα η επικοινωνία αφού, ας πάρουμε ένα παράδειγμα, κόπηκαν οι ονομαστικές γιορτές που ανταμώναμε συγγενείς και φίλοι και μετά το φαγοπότι άρχιζε ο χορός, τα τραγούδια που μας ξεσήκωναν με νόημα να εκφράζουν την αγάπη, τον έρωτα, τον πόνο, τους καϋμούς. Βλέπετε η επικοινωνία σήμερα των νέων είναι τα κινητά, τα φέισμπουκ και βλέπουμε καθημερινά στα ΜΜΕ πού οδηγούν.
Κλείστε τα αυτιά σας όπως ο Οδυσσέας στις σειρήνες, αποδιώξτε κάθε ξενικό, είμαστε Έλληνες. Ευλογημένη χώρα που έδωσε τα φώτα και τον πολιτισμό σ’ όλο τον κόσμο. Ας θυμηθούμε τη Σοφία Βέμπο που με τα τραγούδια της ξεσήκωσε τον Ελληνισμό κατά του τότε κατακτητή με το νόημα των τραγουδιών και τον οίστρο τους.
(ΜΕΤΣΟΒΟ)