Φτώχεια η «αγία» των Ηπειρωτών!

 Ο Αύγουστος για την περιοχή μας, αλλά και για ολόκληρη την Ήπειρο, είναι ο μήνας που ζωντανεύει ο τόπος μας, η παράδοσή μας ανασταίνεται και η κοσμοσύναξη δίνει ζωή σε κάθε γωνιά.

Παντού, όπου να γυρίσεις, χαίρεσαι τον κόσμο, τους χορούς, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις τίποτε αυτές τις μέρες δεν λείπει από την ξεχασμένη Ήπειρο, αφού όπου και να βρεθείς βλέπεις ανθρώπους χαρούμενους, καλοντυμένους να χορεύουν,να συζητάνε και να απολαμβάνουν όλα τα καλά του τόπου μας.
Κι αν όλοι οι μήνες του χρόνου ήταν ίδιοι, πόσο ζηλευτός θα ήταν ο ηπειρώτικος χώρος και πόσο ελκυστικός για τους άλλους συμπατριώτες μας; Αλλά δυστυχώς, άδειασε από χρόνια πολλά η περιοχή μας και ορφάνεψε, αφού οι άνθρωποί της πήραν τα μάτια τους από τη δεκαετία του ΄50 και έριξαν πέτρα πίσω. Βέβαια πάντα ο Ηπειρώτης απο τα παλιά χρόνια, έφευγε από τον τόπο του και ήταν ένας μόνιμος ταξιδευτής. Τούτο μαρτυρούνε ως τα σήμερα και τα σπουδαία κτίσματα που συναντάς στα χωριά μας. Όλα τα κτίρια, σχολεία, εκκλησίες και σπίτια, στέκουν όρθια και μας θυμίζουν το παρελθόν του Ηπειρώτη και το δέσιμό του με το χωριό και με τον τόπο του.
Ευτυχώς μένει εδώ σταθερό και απαράλλαχτο το φυσικό περιβάλλον, με τα βουνά, τα δάση, τα ποτάμια και κρατάει ζωντανή την ταυτότητα της Ηπείρου. Αλλά χάνει και η φύση ένα μέρος από την ομορφιά της, αφού λέιπει ο άνθρωπος, το πραγματικό στολίδι για κάθε τόπο.
Βλέποντας τούτον τον καιρό την κοσμοπλημμύρα στα χωριά μας σκέφτομαι πως η κύρια αιτία που ο Ηπειρώτης «έριξε πίσω πέτρα» ήταν κυρίως η φτώχεια. Ακόμα και η μάνα ευχόταν τα χρόνια τα παλιά στα παιδιά της να «ρίξουν πέτρα» και να φύγουν μακριά. Από τα χρόνια του Ομήρου στις ραψωδίες της Οδύσσειας συναντάμε «τον αποτρόπαιον λίθον», τη «μαύρη πέτρα» ως προτροπή να αρνηθεί κάποιος τον τόπο του για να κερδίσει το ψωμί, το όνομα, τη δόξα.
Και πράγματι ο Ηπειρώτης είχε μέσα του ψυχικά αποθέματα και αποχαιρετούσε τη γενέθλια γη, μετατρέποντας την «κατάρα» της μάνας σε ευχή και ευλογία. Στα πέρατα της οικουμένης έφτασε ο φτωχός Ηπειρώτης και έγραψε την ιστορία του, που τιμάει και τον ίδιο και τον τόπο της καταγωγής. Αναδείχτηκαν σε μεγάλους εμπόρους, σε μαστόρους, σε φουρναραίους, σε σπουδαίους λογίους και ως ευεργέτες. Και αυτός είναι ο λόγος που η Ήπειρος καθιερώθηκε σε «Εύανδρος».
Η φτώχεια για τον Ηπειρώτη υπήρξε δύναμη, γονιμοποιό στοιχείο γενετικό και πέρασε στη βιολογική του σύσταση. Αυτή του άνοιξε τα φτερά να πετάξει και να γράψει σπουδαία ιστορία τόσο τιμητική για κάθε χωριό και για ολόκληρη την Ήπειρο. Σήμερα, διαβάζοντας το ταξίδι του Ηπειρώτη, καταλαβαίνεις ότι η φτώχεια υπήρξε «αγία», που τον ώθησε στην προοδο και του εδωσε το χάρισμα της δημιουργίας. Αυτή η «αγία» φτώχεια γέννησε στα παιδιά της Ηπείρου ανά τους αιώνες την αγάπη για τον τόπο τους. Οι εκκλησίες, τα σχολεία και τα πέτρινα σπίτια συμβολίζουν τόσο αποκαλυπτικά τη μυστήρια σχέση του κάθε Ηπειρώτη με την πατρική του γη.
Θυμούνται σήμερα όλοι οι Ηπειρώτες «την αγία» ΦΤΩΧΕΙΑ των προγόνων και γι΄αυτό γυρίζουν, έστω το καλοκαίρι, στο χωριό για να χορέψουν τον κυκλικό ηπειρώτικο χορό και να πιούνε το τρεχούμενο νερό στη βρύση κάτω από τον Πλάτανο.
Οι εικόνες του καλοκαιριού δείχνουν ότι οι Ηπειρώτες ξέρουν να παλεύουν στη ζωή, να χαίρονται την πρόοδό τους και να κρατάνε επαφή με τις ρίζες τους. Γι’ αυτό και η ερημιά της Ηπείρου στα χωριά μπορεί μια μέρα να δώσει τη θέση της σε πανηγύρι νόστου, αρκεί και η πολιτεία να μην ξεχνάει τη συμβολή της Ηπείρου σε όλες τις δύσκολες στιγμές του ελληνικού γένους.