Γιατί κατεβάζουν τόσο πολύ τον πήχη στα ΑΕΙ;

Μου κέντρισε το ενδιαφέρον ένα άρθρο του «Πρωινού Λόγου», στο φύλλο της Δευτέρας 16/9 που αναφέρεται στους εισακτέους στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα με βαθμολογικές βάσεις 4,5 ή και 5,5 σε σχολές όπως Μαθηματικό, Φιλολογία, Μηχανικών.
Και δεν θέλω να δηλώσω αρνητής αλλά πρέπει να βρούμε τον λόγο για τον οποίο οι ιθύνοντες κατεβάζουν τον πήχη τόσο χαμηλά, επιτρέποντας την εισαγωγή ακόμη και ασθενέστερων μαθητών σε ειδικότητες που πράγματι πρέπει και αξίζει ναείναι καλοί εξ’ αρχής.
Δεν θέλω φυσικά να πω ή χειρότερα να διαχωρίσω του υποψήφιους φοιτητές σε καλούς και κακούς, αλλά νομίζω ότι αυτό συμβαίνει και κυρίως φταίνε όσοι αποφασίζουν για τις βάσεις. Με ποιο σκεπτικό μια σχολή που πέρυσι είχε βάση τα 15.000 μόρια, φέτος έπεσε στα 12.000 ή και αντίστοιχα μια σχολή με βάση 11.000 εκτοξεύεται στα 18.000 (π.χ. επιστήμη της Θάλασσας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ανέβηκε πάνω από 8.000 μόρια μέσα σε δύο χρόνια);
Μα είναι απλό. Οι φοιτητές δεν νοούνται εργάτες, οπότε κάθε φορά τον Σεπτέμβριο οι μετρήσεις δείχνουν πτώση στην ανεργία, ενώ κάθε Ιούλιο έχουμε αύξηση της ανεργίας από τους φοιτητές που τελειώνουν και δεν βρίσκουν εργασία.
Και το ανώτερο ή ανώτατο ίδρυμα, τι κάνει για να αποδείξει ότι κάποιος εισακτέος με γενική βαθμολογία κάτω της βάσης, αξίζει να συνεχίσει τις σπουδές του, αν αποδεδειγμένα «δεν τραβάει» ο φοιτητής; Γιατί πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις στην μάθηση... οπότε, παίρνοντας ο τελειόφοιτος ενός ανώτερου ή ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος το πτυχίο, του δίνεται κάλλιστα το δικαίωμα να «διδάξει» στα παιδιά μας, να «χτίσει» ή να «σχεδιάσει» τα σπίτια μας, με ό,τι άλλο μπορεί αν επισύρει αυτό!